Μπορεί ο μέχρι πρότινος υπουργός Δικαιοσύνης κ. Μιχ. Σταθόπουλος, στην ιδιαιτέρως διαφωτιστική συνέντευξή του που δημοσιεύει σήμερα η «K» (σελ. 23), να δηλώνει ότι η αντικατάστασή του «είναι πιο κοντά σ’ αυτό που λέμε αποχώρηση κοινή συναινέσει παρά στην καρατόμηση», αλλά η ουσία του θέματος δεν αλλάζει: Η ρηξικέλευθη, εκσυγχρονιστική πολιτική του έμεινε ανολοκλήρωτη, εξαιτίας των ισχυρότατων αντιδράσεων όλων εκείνων που δεν εννοούν να συμβιβαστούν με την ιδέα της πραγματικής ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία και τα οικονομικά συμφέροντα.
Ο κ. Σταθόπουλος δεν υπήρξε επαγγελματίας πολιτικός. Ως διακεκριμένος νομικός και πανεπιστημιακός, χωρίς εξαρτήσεις από το κλειστό κύκλωμα των κομματικών ηγεσιών, είχε τη δυνατότητα να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τα κακώς κείμενα. Ακριβώς γι’ αυτό, οι επισημάνσεις του έχουν ιδιαίτερο ειδικό βάρος και αξιοπιστία: Πρωτίστως, δε, η εκτίμηση ότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων αδυνατεί να σεβαστεί εμπράκτως την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά και η βαρυσήμαντη καταγγελία ότι «διαπλεκόμενοι ισχυροί παράγοντες φοβούνται τη Δικαιοσύνη και θέλουν υπουργούς φίλα προσκείμενους προς αυτούς».
Οι ρίζες της κακοδαιμονίας στις σχέσεις της Τρίτης Εξουσίας με τις υπόλοιπες ανάγονται στην ταραχώδη ιστορική διαδρομή του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Επί αρκετές δεκαετίες, οι γνωστές πολιτικές ανωμαλίες που σημάδεψαν διαδοχικές γενιές δεν επέτρεψαν τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, τον οποίο είχαν προ πολλού εμπεδώσει οι δυτικές δημοκρατίες. Τα αναμφισβήτητα θαρραλέα βήματα εκσυγχρονισμού μετά τη μεταπολίτευση είχαν ως αχίλλειο πτέρνα τη διαμόρφωση ενός πρωθυπουργοκεντρικού – κομματικού συστήματος, που έβλεπε συχνά τη δικαστική εξουσία ως βραχίονα της εκτελεστικής. Την τελευταία δεκαετία, η αυξανόμενη επιρροή των διαπλεκομένων οικονομικών παραγόντων ήρθε να δημιουργήσει μια νέα παθολογία στο πολιτικό σύστημα, μην αφήνοντας ανεπηρέαστη και την ελληνική δικαιοσύνη.
Η ανάγκη οριστικής υπερβάσεως αυτών των νοσηρών καταστάσεων γίνεται περισσότερο πιεστική υπό το πρίσμα των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία κινείται με γρήγορους ρυθμούς στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου δικαστικού χώρου. Δυστυχώς, παρά τις πληθωρικές εκσυγχρονιστικές διακηρύξεις της κυβερνήσεως, τα δείγματα γραφής στην υπόθεση του κ. Σταθόπουλου δείχνουν ότι οι παλιές αμαρτίες δεν είναι εύκολο να εγκαταλειφθούν.
Μια νέα βιογραφία του στρατηγού Μοντγκόμερι, του νικητή του Ελ Αλαμέιν υποστηρίζει τη θέση ότι εν πολλοίς, τα μεγάλα του επιτεύγματα στα πεδία των μαχών οφείλονταν στην καταπιεσμένη έλξη που ένιωθε για τους αξιωματικούς του, παρά το γεγονός ότι η «ομοφυλοφυλία» του δεν αποδείχθηκε ποτέ…