Οι πανεπιστημιακοί γιατροί αποφάσισαν να παρατείνουν επί 15 ημέρες την «αποχή» τους από τα πανεπιστημιακά τους καθήκοντα. Ας αποσαφηνίσουμε μερικές πλευρές αυτής της παράδοξης «αποχής» με ψυχραιμία και χωρίς ακρότητες:
Δεν είναι «αποχή» αλλά απεργία, που άρχισε πριν από πολλούς μήνες κατά τη διάρκεια του περσινού ακαδημαϊκού έτους, συνεπεία της οποίας διεκόπη η λειτουργία της Ιατρικής Σχολής των Πανεπιστημίων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Δεν νοείται «αποχή» τόσων μηνών και ο καταχρηστικός ορισμός έπρεπε ήδη να έχει απασχολήσει το υπουργείο Παιδείας, τις πανεπιστημιακές αρχές, ενδεχομένως και τον αρμόδιο εισαγγελέα.
Η πολύμηνη «αποχή» με την απώλεια χιλιάδων ωρών διδασκαλίας, οι οποίες είναι πλέον αντικειμενικά ανέφικτο να αναπληρωθούν έστω και μερικώς, ισοδυναμεί με την απώλεια ενός ακαδημαϊκού έτους για τους φοιτητές Ιατρικής των δύο πανεπιστημίων. Το υπουργείο Παιδείας και οι πανεπιστημιακές αρχές, αν δεν θέλουν να είναι συνένοχοι στην εξαπάτηση των φοιτητών και ολόκληρης της κοινωνίας, οφείλουν να αποδεχθούν τα τετελεσμένα γεγονότα, να αναλάβουν την ευθύνη και να κηρύξουν το ακαδημαϊκό έτος 2000-2001 των δύο ιατρικών σχολών κενό και ανενεργό, μη δυνάμενο να θεμελιώσει τυπικά και ουσιαστικά δικαιώματα προαγωγής καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Ας βρουν το θάρρος και ας αναγνωρίσουν επισήμως ότι η μετακύληση των διδακτικών εξαμήνων στα επόμενα ακαδημαϊκά έτη θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ανωμαλία, με αναπότρεπτες επιπτώσεις στην επιστημονική αξία των πτυχίων που θα χορηγηθούν τα επόμενα χρόνια, για την οποία ήδη θα έπρεπε να είχαν αναρωτηθεί. Είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφθούν από την αρχή τους όρους λειτουργίας των δύο ιατρικών σχολών με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον των φοιτητών και την άρτια επιστημονική τους κατάρτιση. Τα ζητήματα αυτά ανήκουν στην αρμοδιότητα και την ευθύνη των πανεπιστημιακών αρχών και του υπουργείου Παιδείας και όχι στην ευθύνη ή την ανευθυνότητα των απεργούντων πανεπιστημιακών γιατρών.
Η διαμάχη μεταξύ υπουργού Υγείας και πανεπιστημιακών αρχών είναι πια ξεπερασμένη. Την υπερκέρασαν οι θλιβερές και τετελεσμένες παρενέργειες από την πολύμηνη απεργία των πανεπιστημιακών αρχών. Η απεργία θέτει βασικά ζητήματα λειτουργίας των δύο ιατρικών σχολών, που υπήρχαν και τώρα αποκαλύπτονται. Είναι εξοργιστική ή απάθεια και η «αφασία» του υπουργού Υγείας, του κ. Πέτρου Ευθυμίου: ‘Η διαφωνεί με τον υπουργό Υγείας, οπότε είναι υποχρεωμένος να μεταφέρει τη διαφωνία του στον πρωθυπουργό και να αναλάβει αυτός να λύσει τη διαφορά ή συμφωνεί με τον κ. Αλ. Παπαδόπουλο, οπότε είναι υποχρεωμένος, μαζί με τις πανεπιστημιακές αρχές να λάβει όλα τα μέτρα για την επαναλειτουργία και εξυγίανση (προπαντός για την τελευταία) των δύο ιατρικών σχολών. Τώρα δίνει το δικαίωμα στους απεργούντες πανεπιστημιακούς γιατρούς να ισχυρίζονται δημοσίως ότι υπάγονται μόνο στη δικαιοδοσία του υπουργείου Παιδείας, το οποίο όμως τελεί… σε πλήρη αφασία. Ο ισχυρισμός καταντάει εξοργιστικό πρόσχημα εις βάρος των φοιτητών και των ιατρικών σχολών των δύο πανεπιστημίων.
Αφήνω κατά μέρος την παρατήρηση που άκουσα από πολλούς: Γιατί η κυβέρνηση δεν παίρνει την πρωτοβουλία να οδηγήσει στα δικαστήρια την απεργία των πανεπιστημιακών γιατρών, όπως κάνει με τους οδοκαθαριστές και με άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Δεν συμφωνούμε με το αντιδημοκρατικό αυτό μέτρο, αλλά και δεν μπορούν να ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Εν πάση περιπτώσει ας πάρει κάποια πρωτοβουλία αυτή η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Είναι εξοργιστικό να εμφανίζονται τόσο απαθείς. Ούτε η αντιπολίτευση δικαιούται να είναι απαθής. Ας βρει ένα τρόπο να συζητηθεί η απεργία στη Βουλή, όπου ο καθένας θα υποχρεωθεί να πάρει θέση.
Το αδιανόητο είναι να συνεχισθεί η «αποχή» ή απεργία και να είναι όλοι απαθείς και αδιάφοροι.