Κάποτε αγωνιούσαμε να βρέξει για να συλλέξουμε νερό. Ιδιαίτερα στις αστικές κατοικίες της εποχής εκείνης, καθώς δεν μπορούσαν να έχουν πηγάδια, έχτιζαν περίτεχνες στέρνες και δεν άφηναν ούτε μια σταγόνα να πάει χαμένη. Ρίχνανε ένα κομμάτι ασβέστη κι είχαν για να πιούν, για τη λάτρα και για το εβδομαδιαίο μπάνιο.
Τώρα όμως αρκεί μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι της «οργής». Πόσο μάλλον μια ασταμάτητη βροχή. Και, ακόμη χειρότερα, η απειλή μιας καταιγίδας που βρίσκεται στο δρόμο. Ευτυχώς λοιπόν που στη γωνιά αυτή της Μεσογείου δεν πλησιάζουν τυφώνες, ανεμοστρόβιλοι και άλλα ακραία φυσικά φαινόμενα.
Η σταγόνα της οργής που ξεχείλισε στα «παράθυρα της TV» και στις ακατανόητες αψιμαχίες του κατ’ εξοχήν υπευθύνου Κώστα Λαλιώτη, δείχνει πόσο πολύ έχουμε αποκοπεί από τις καλές παραδόσεις που συνέδεαν την καθημερινή μας άνεση με τις καιρικές μεταβολές και την αρμονία του περιβάλλοντός μας. Η σταγόνα που κάνει το θυμό να μας πνίγει, αποδεικνύει πόσο λίγο έχουμε δουλέψει για το σημερινό αστικό περιβάλλον μας.
Σηκώσαμε χιλιάδες όμορφα(;) σπίτια σε όλες τις συνοικίες της ευρύτερης περιοχής πρωτευούσης. Πόσοι άραγε από τους ιδιοκτήτες τους ενδιαφέρθηκαν για τον περίγυρο, τη συνοικία, το Δήμο όπου διάλεξαν να στήσουν το σπιτικό τους; Φροντίσαμε για το πεζοδρόμιο, τον αγωγό ομβρίων, το κατάστρωμα του δρόμου και τόσα άλλα, τουλάχιστον όσο «εύκολα» επενδύουμε στο λίβινγκ ρουμ της κατοικίας μας;
Το πραγματικό πολιτικό κόστος, για τη σημερινή κυβέρνηση και για όλες τις επόμενες, θα είναι αυτή η απελπισμένη οργή του πολίτη για μια καλύτερη ποιότητα καθημερινής ζωής. Δυστυχώς όμως, για όλους, η ποιότητα απαιτεί αυστηρή και σε βάθος παιδεία. Σκληρή οργάνωση και υποταγή στην αρχή της συλλογικότητας. Επενδύσεις μεγαλύτερες από τους φόρους που, κάποιοι από εμάς, πληρώνουν. Διοίκηση αποτελεσματική και αδιάφθορη. Η ποιότητα, αναφορά τόσο προσφιλής στον πρωθυπουργό, λέξη που εκφέρει με τρόπο χαρακτηριστικό, είναι ο νέος εθνικός στόχος. Δύσκολο; Σίγουρα, ναι! Οχι όμως ακατόρθωτο.