Μήπως τελικά είμαστε λίγο περισσότερο χαλασμένοι απ’ όσο λέμε πως είμαστε, απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε; Εχουμε βέβαια τις θαυμάσιες στιγμές μας, τις γενναίες, τις έντιμες, αλλά ποιοι νόμοι ορίζουν τη διάρκειά μας, ποιες ευκολίες τη διαλύουν, ποιες συνήθειες την κανοναρχούν; Πεισματικοί αυτοκόλακες, σπεύδουμε να αποδώσουμε το χαρακτηρισμό του «σπανιότατου», του «ακρότατου», σε περιστατικά όπως αυτό που συνέβη σε κάποιο χωριό της Βόρειας Ελλάδας (τι σημασία έχει το όνομά του; τι σημασία έχει ο νομός του;), επειδή δεν αντέχουμε να αποδεχθούμε ότι έγινε δίπλα μας, από ανθρώπους πάνω-κάτω σαν κι εμάς. Κι επειδή δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε ότι φυσικά και είναι ένοχη η μάνα που εξέδιδε τα ανήλικα κορίτσια της, αλλά το έγκλημα παραείναι βαρύ και δεν δικαιούμαστε να το φορτώσουμε όλο στις δικές της πλάτες και μόνο.
Ενοχοι είναι κι όσοι δεν παρέλειψαν να δρέψουν τα «προσφερόμενα» ανήλικα κορμιά. Μάλλον άνθρωποι όπως όλοι μας είναι κι αυτοί οι αχρείοι, «καλοί οικογενειάρχες» και όχι θηρία, «ευλαβείς χριστιανοί» με φαρδιά-πλατιά την υπογραφή τους, χρηστοί πολίτες και άξιοι πατριώτες που μόλις προχθές πήγαν στην παρέλαση για να πανηγυρίσουν εθνοπρεπώς και να καμαρώσουν. Το ήξεραν βέβαια ότι εγκληματούσαν, ότι κατέστρεφαν διά βίου δυο παιδιά. Και λοιπόν; Ο πειρασμός να γίνουν ήρωες των πορνοταινιών που βλέπουν στα συνδρομητικά παραήταν μεγάλος, κι έτσι ο ελληνορθόδοξος θώρακάς τους κομματιάστηκε. Τώρα; Τώρα θα βρουν έναν καλό δικηγόρο, θα βγουν στα κανάλια να κλαφτούν πως τίποτε κακό δεν είχε περάσει από το νου τους, θα επικαλεστούν τον πρότερο έντιμο βίο τους, θα πουν πως αν τιμωρηθούν θα κλείσουν οι επιχειρήσεις τους και θα μείνει τόσος κόσμος άνεργος – ε, παλιά μου τέχνη κόσκινο, παλιά μας θλίψη αγιάτρευτη.
Και δεν είναι μόνον οι αυτουργοί ένοχοι. Ενοχοι είναι και οι γείονες, οι συγχωριανοί, οι συμπολίτες, όλοι αυτοί που το είχαν κοινό μυστικό αλλά, από αντιεξουσιαστικό πάθος προφανώς, δεν πήγαν να καταγγείλουν τίποτε αρμοδίως, ούτε καν όταν άρχισαν οι ανακρίσεις. Ε, σου λέει, πού να μπερδευόμαστε σε ξένες υποθέσεις, πού να μπλέκουμε με τους γραφειοκράτες. Και συνέχισαν να βλέπουν τη ζωή δίπλα τους σαν να ‘βλεπαν ταινία στην τηλεόραση. Στη δίκη, πάντως, δεν θα σπεύσουν μόνο τα λαίμαργα κανάλια για να ρίξουν τον τελευταίο λίθο πάνω στα κοριτσάκια, αλλά και όλοι οι συναυτουργοί και συνένοχοι για να λιντσάρουν την κακούργα μάνα, για να ξαναδώσουν δηλαδή την ανέξοδη παράσταση της αφόρητα υποκριτικής ηθικολογίας. Και επειδή τα περιστατικά της πεπολιτισμένης ωμότητας κάθε άλλο παρά σπανίζουν, αναγκάζεται να σκεφτεί κανείς μήπως τελικά είμαστε πολύ περισσότερο χαλασμένοι απ’ όσο λέμε πως είμαστε, απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε.
Τα αμερικανικά επιτόκια βρίσκονται χαμηλότερα από τον πληθωρισμό, ενώ στην Ευρώπη συμβαίνει το αντίθετο. Λογικό, αφού στις ΗΠΑ χτύπησε ήδη το πρώτο τρίμηνο συρρίκνωσης της οικονομίας, ενώ το ευρωπαϊκό εγχώριο προϊόν μπορεί να περιορίζεται αλλά παραμένει θετικό.