Είναι ένα από κείνα τα παλιά τροπάρια που τα αναχαράζουμε μετά μανίας ακριβώς επειδή έχει αποδειχτεί ότι δεν μπορούν να ξορκίσουν τίποτε:«Να μην εμπλέκουμε τον αθλητισμό με την πολιτική». Από της συστάσεώς του, βεβαίως, πολιτική είναι ο αθλητισμός, συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, τόσο έντιμα όσο και τα καθαυτό πολιτικά. Γιατί τάχα γκρέμιζαν τα τείχη οι παλαιοί υποδεχόμενοι τους ολυμπιονίκες; Μόνο από φίλαθλη έξαρση ή για να μηνύσουν στις όμαιμες, πλην αντίπαλες πόλεις πως η πολιτική τους δύναμη έχει γερά ερείσματα; Πολιτικότατο γεγονός η μπάλα, οποιουδήποτε σχήματος και χρώματος. Πολιτικότατα τα μετάλλια στην άρση βαρών, στη γυμναστική, στο χόκεϊ. – οπουδήποτε. Για τούτο και μεταφράζονται σε «τεκμήρια» εθνικής ανωτερότητας και φυλετικής ακμής. Τα ξέραμε αυτά, απλώς αποφεύγουμε να τα ονομάσουμε.
Και ιδού που τώρα ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου, φιλόδοξος πολιτικός που η καριέρα του στηρίζει τις μισές ελπίδες της στην ονοματική κληρονομιά του, τα λέει απερίφραστα, αυτός που συνήθως προσφεύγει στη διπλωματική αοριστία για να αποφύγει την κυριολεξία. Με την επιστολή του προς την ΕΠΟ, όχι απλώς ενστερνίζεται την πρόταση να συνδιοργανώσουν η Ελλάδα και η Τουρκία το ποδοσφαιρικό EURO 2008, αλλά προσφέρει και την πολιτική αιγίδα του:«Θεωρώ ότι η συνδιοργάνωση αυτή εκφεύγει από τα στενά όρια μιας αμιγώς αθλητικής εκδήλωσης και αποτελεί εγχείρημα μεγάλης εμβέλειας και προβολής, που ενισχύει την προσπάθεια προσέγγισης των πολιτών των δύο χωρών».
Τίποτε πιο όμορφο από την ειρήνη και τη φιλία των λαών – τίποτε πιο όμορφο από τα παραμύθια. Μόνο να. Δεν είναι οπωσδήποτε πολεμοχαρής σοβινιστής όποιος αναλογιστεί ότι τέτοιου είδους εγχειρήματα προϋποθέτουν κάτι ουσιωδέστερο από το «ρομαντισμό» και από μια «καλή καρδιά» που σπεύδει να υπακούσει στις ντιρεκτίβες των Μεγάλων. Δεν ξέρουμε τι θα είναι η Τουρκία το 2008. Ξέρουμε όμως τι είναι η Τουρκία του 2001: Μια χώρα στρατοκρατούμενη όπου η αστυνομία δολοφονεί απεργούς χωρίς να συγκινείται κανείς στην Ευρώπη του Δικαίου μια χώρα με παράνομα κόμματα και συνδικάτα μια χώρα που εκκαθαρίζει τους «τρομοκράτες» Κούρδους, κατέχει τη μισή Κύπρο και απειλεί να την προσαρτήσει μια χώρα με λευκά κελιά και βασανιστήρια μια χώρα που, εις πείσμα της «δέσμευσής» της προς τους Ευρωπαίους ότι θα σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, περιφρονεί τον νομικό πολιτισμό και τη δημοκρατία. Μια χώρα που, ακόμη και τη μέρα που ο κ. Τζεμ βρισκόταν στην Ελλάδα, έκανε επίδειξη δύναμης παραβιάζοντας αγρίως τον ελληνικό εναέριο χώρο.
Σ’ αυτή τη χώρα, στην Τουρκία του 2001, προσφέρουμε διαπιστευτήρια και δεκανίκια. Με ποια ελπίδα; Οτι τάχα τα γήπεδα του 2008 δεν θα χρησιμοποιούνται σαν τόποι συγκέντρωσης χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, όπως τώρα;