Υστερα από ένα μήνα πολεμικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να ελέγχουν την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, το τρομοκρατικό δίκτυο αλ-Κάιντα είναι άγνωστο εάν υπέστη πλήγμα αποφασιστικό, συνεπεία των βομβαρδισμών, και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν παραμένει ασύλληπτος.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η στρατιωτική επιχείρηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, διότι οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να κερδίσουν τη μάχη ανεξαρτήτως του τιμήματος. Το βέβαιο όμως είναι ότι το αίσθημα ασφαλείας δεν έχει αποκατασταθεί, πρωτίστως στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, ότι η οικονομική ύφεση που ούτως ή άλλως είχε αρχίσει να διαφαίνεται πριν από την 11η Σεπτεμβρίου παγιώνεται, οι μειώσεις των επιτοκίων δεν έχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Εν ολίγοις το όλο σύστημα φαίνεται να εισέρχεται σε φάση μερικής απορρυθμίσεως.
Στην Ελλάδα, τα κονδύλια του Γ’ Κοινοτικού Προγράμματος Στηρίξεως και τα έργα για την Ολυμπιάδα του 2004 λειτουργούν επί της ουσίας όπως η επιχειρηματική παρέμβαση του κράτους στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις και από την άποψη αυτή τα στοιχεία περί του ρυθμού αναπτύξεως κατά 3% και πλέον είναι από μια άποψη ψευδεπίγραφα, διότι δεν αντανακλούν μια ευρωστία της ελεύθερης ελληνικής οικονομίας.
Ωστόσο, παρά την ευεργετική αυτή συγκυρία, οι οικονομικές προοπτικές δεν είναι ευοίωνες και ο πρωθυποπυργός κ. K. Σημίτης απεδέχθη κατά τη συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής την Πέμπτη ότι «έχουν ανακύψει νέα προβλήματα στη διεθνή οικονομία, που απαιτούν ιδιαιτέρα προσοχή στους οικονομικούς σχεδιασμούς και μεγάλη προσπάθεια».
Η αμηχανία για μία κυβέρνηση που προέβαλε το διαχειριστικό της πλεονέκτημα στον τομέα της οικονομίας έναντι των αντιπάλων της είναι προφανής, ιδιαιτέρως εν όψει της διαψεύσεως των προσδοκιών τού μέσου Ελληνα πολίτη, τον οποίο η εκσυγχρονιστική ομάδα του κ. Σημίτη προσπάθησε δημαγωγικώς να πείσει περί των αμέσων πλεονεκτημάτων της εισαγωγής του euro από την 1η Ιανουαρίου 2002 και την «ισότιμη» ένταξη της Ελλάδος στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν είναι διόλου παράδοξο ότι ο κ. Σημίτης την επομένη ημέρα, Παρασκευή, εξήγγειλε ότι η νέα στρατηγική του συνίσταται στην ανάδειξη «διαχωριστικών γραμμών» εναντίον της Νέας Δημοκρατίας και στην επαναπροσέγγιση με την μη κυβερνητική αριστερά εν όψει των δημοτικών εκλογών.
Πρόκειται για τη συνήθη πρακτική και του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, που κατά διαστήματα ενθυμείται τις «αγωνιστικές» του παραδόσεις και εξακοντίζει τις αρές του εναντίον των κυβερνήσεων της δεξιάς, στην οποία επιρρίπτει ευθύνες:
– Για τον εμφύλιο πόλεμο που διεξήχθη και από τα κόμματα του Κέντρου, μετά την εκδήλωση της κομμουνιστικής ανταρσίας.
– Για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, που παρεμπιπτόντος ανέτρεψε τη συντηρητική κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
– Για τη διαπλοκή της δεξιάς με τα Ανάκτορα, τη στιγμή κατά την οποία η κατάλυση της μοναρχίας δεν προήλθε λόγω πρωτοβουλιών ή μεθοδεύσεων της κομμουνιστικής αριστεράς ή του ΠΑΣΟΚ.
Αυτά, όμως, δεν έχουν την παραμικρή σημασία, διότι η πολιτική των κομμάτων δεν διαμορφώνεται επί τη βάσει των ιστορικών δεδομένων, αλλά των εντυπώσεων που καλλιεργούνται για να εγκλωβίσουν τους εκάστοτε ψηφοφόρους, τα διάφορα κόμματα σε μιά προσπάθεια μονοπωλήσεως της εξουσίας, διά της ούτως ειπείν εκπεφρασμένης λαϊκής θελήσεως.
Είναι αμφίβολο εάν το τέχνασμα λειτουργήσει αποτελεσματικά και τη φορά αυτή, καθώς τα δεδομένα έχουν σαφέστατα μεταβληθεί. Η κομμουνιστική αριστερά κατέπεσε το 1989, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και δεν έχει καταφέρει να ανανήψει ακόμη. Η εκσυγχρονισθείσα αριστερά καταπίπτει, μαζί με τα Χρηματιστήρια, τις διαψεύσεις του χρυσού αιώνος της παγκοσμιοποιήσεως, και ένα σκηνικό παραδοσιακότερο αρχίζει να ελκύει τους πολίτες και όχι η άκριτη μελλοντολογία, που αρμόζει σε παλίνπαιδες.
Ερμηνείες…