Ενα πρωινό τηλεφώνημα, μια γνώριμη φωνή, κάποιες βιαστικές κουβέντες κέντρισαν το ενδιαφέρον και η σκέψη έπιασε δουλειά. Αλήθεια, τι μπορεί να κάνει ο σημερινός άνθρωπος, που βρίσκεται στα μετόπισθεν του παγκόσμιου αναβρασμού, για να ξεφύγει απ’ όσα τον περισφίγγουν, να βρει διόδους αισιοδοξίας, ώστε να μην τον κατατρύχουν δραματικά γεγονότα που σημαδεύουν τη διεθνή επικαιρότητα, να εξασφαλίσει την επιβίωσή του και να χαράξει μια ήρεμη πορεία; Αρκούν, τώρα πια, οι παντοτινές μελωδίες, οι δημιουργίες της Τέχνης, τα σοφά βιβλία, για να επουλώσουν τις πληγές που ανοίγει η καθημερινότητα, να αποκαταστήσουν την ψυχική γαλήνη, να δικαιώσουν ξανά την πλατωνική άποψη, σύμφωνα με την οποία «καθένας έχει την ευθύνη της επιλογής για τον τρόπο και το είδος της ζωής του»; Αλλά, πόσο εύκολα συμμαζεύεται η ανακατωσούρα, που μαστίζει την υφήλιο, διαλύονται οι «συννεφιές»και ζωντανεύουν τα μικρά, τα ασήμαντα πράγματα που φέρνουν τη χαρά; Αγώνας για την πάταξη της τρομοκρατίας στο μικρό μας άστρο, εκστρατείες, συγκρούσεις, «παράπλευρες απώλειες», κύματα προσφυγιάς, δυστυχία, ανασφάλεια, αστάθεια, ανεργία, άοκνες προσπάθειες του μόχθου για το μεροκάματο που θα καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες, προβληματισμοί για τη μη υλική υπόσταση της ανθρωπότητας, αναρίθμητοι κομπάρσοι που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από τους ισχυρούς και δύο αθώα παιδικά μάτια να κοιτάζουν τους μεγάλους, σαν να επαναλαμβάνουν -γεμάτα απορία- τη γνωστή ερώτηση: «Σε τι κόσμο, μπαμπά, μ’έχεις φέρει να ζήσω;».
«Ισως έφτασε η ώρα να αξιοποιήσουμε κάπως διαφορετικά τις δυνατότητες που μας προσφέρει η ψηφιακή εποχή μας…», είπε ο φίλος που τηλεφώνησε κι έχει κάνει αχώριστο σύντροφό του τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. «Αφού ο κόσμος έγινε μαλλιά κουβάρια και τα προβλήματα περιπλέκονται περισσότερο, αντί να λύνονται, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να χρησιμοποιήσουμε το «λογισμικό» και κατάλληλες συσκευές, ώστε να δημιουργήσουμε στη μικρή οθόνη μια «εικονική πραγματικότητα», που θα εξωραΐζει τα δυσάρεστα, θα χαϊδεύει τις αισθήσεις, θα τονώνει το ηθικό, θα δίνει κουράγιο στους «μαχητές» της ζωής, έστω κι αν ξέρουν πως, άμα σβήσουν τον ηλεκτρονικό τους εμψυχωτή, όλα θα είναι όπως πριν… Ομως, αυτή η προσωρινή απόδραση δεν θα καταλαγιάζει τις ανησυχίες και δεν θα γαληνεύει το πνεύμα;».
Ο αντίλογος της άλλης πλευράς άρχισε με μια παλιά ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ. «Ενα αστείο είναι πολύ σοβαρό πράγμα». Και αγγίζει τα όρια του ευτράπελου η άποψη πως οι ψευδαισθήσεις μπορούν να αλλάξουν τη διάθεση όσων τις επιζητούν ειδικώς, ή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το βαρύ κλίμα της Γης, γενικώς. Ποιος να ξεφύγει από τη σημερινή πραγματικότητα, αν δεν διορθωθεί η διεθνής κατάσταση;