«Μαμά, μαμά, κοίτα χριστουγεννιάτικα στολίδια! Μπήκε ο Δεκέμβριος τον Οκτώβριο;». Αντε, τώρα να εξηγήσεις στο παιδάκι του Δημοτικού, που συμπτωματικά τώρα μαθαίνει τους μήνες του χρόνου στο σχολείο του, ότι μεσολαβεί και ο Νοέμβριος. Οτι αυτό που έβλεπε στην Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τις ημέρες του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου, δεν ήταν οφθαλμαπάτη αλλά πραγματικότητα. Ο Θεός να την πει έτσι.
Ηδη από τις τελευταίες ζεστές ημέρες του Οκτωβρίου η Αθήνα άρχισε να προετοιμάζεται για τις γιορτές. Βιαστικά – βιαστικά τα συνεργεία του Δήμου Αθηναίων έστηναν τα πρώτα στολίδια μη τυχόν και δεν προλάβουμε τα Χριστούγεννα. Τα πρώτα αστέρια κρεμάστηκαν στην προνομιούχα Βασιλίσης Σοφίας, γιατί κάποια άλλα ξέμειναν από την περασμένη χρονιά. Λίγο πιο πάνω, στη γειτονιά των Αμπελοκήπων, το αστέρι και οι πράσινες γιρλάντες έμειναν στην ίδια θέση το Πάσχα όπως και το καλοκαίρι. Μήπως στην ίδια παιδική ερώτηση δεν έπρεπε να απαντήσω και τον Δεκαπενταύγουστο, σε μια Αθήνα ζεματισμένη από τους καύσωνες, με τα στολίδια στο ίδιο σημείο των Αμπελοκήπων; «Μαμά, κοίτα μια γιρλάντα». Τι να απαντήσεις; Οτι ξέμεινε μέσα στη σαβούρα που πνίγει αυτήν την πόλη τα αρχιτεκτονικά εκτρώματα με τις τρύπες στη μετώπη και την αραβική αισθητική, ή ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή διαρκείας;
Στην Λεωφόρο Μεσογείων, έξω από ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, στήθηκε και το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο, κι αυτό τις τελευταίες ημέρες του περασμένου μήνα, μεσ’ τη ζέστη και τον ήλιο, ενώ κάποια εξίσου βιαστικά καταστήματα πασπάλισαν τις βιτρίνες τους με χιόνι, λαμπιόνια, αγιοβασίληδες και πολύχρωμες μπάλες. Τα μελομακάρονα πήραν κι αυτά τη θέση τους στα ζαχαροπλαστεία και τους φούρνους, δίπλα στους κουραμπιέδες και τις δίπλες, την ίδια εποχή που ακόμη τρώμε μουσταλευριές.
Τέτοιος ζήλος. Με το ζόρι να προετοιμαστούμε ενάμιση μήνα πριν για τη γέννηση του Χριστού, την Πρωτοχρονιά κι όλα αυτά που κάποτε είχαμε μάθει να τα περιμένουμε στις μέρες τους. Με τα χρόνια, ο στολισμός που επί χρόνια ξέραμε ότι διαρκούσε ένα δεκαπενθήμερο, ξεχείλωσε, σε μήνα, ξεπέρασε τελικά κι αυτόν… Κι όταν φτάσει η πολυπόθητη ώρα των Χριστουγένων από τη υπερβολή της χαράς, χαρά με το στανιό δηλαδή, θα ‘χουμε σκυλοβαρεθεί το δέντρο, τα στολίδια και τις γεύσεις, θα μετράμε μέρες για να τα μετρατρέψουμε σε σκουπίδια, αναζητώντας το επόμενο. Απόκριες από τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη, Πάσχα ίσως από τον Μάρτιο αντί τον Μάιο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη μόδα. Μόδα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Κι όμως, είναι αλήθεια. Κι αν θέλετε να θεωρείστε trenty, πρέπει να το στολίσετε στις αποχρώσεις του ροζ-φούξια. Αφού ξεπεράσαμε τη μανία που χρυσού και του ασημένιου πέρυσι και πρόπερσι, τώρα μας συστήνουν ροζ. Ηδη τα πρώτα δείγματα έκαναν την ανατριχιαστική εμφάνισή τους στις βιτρίνες, προκαλώντας τον ξιπασμό μας, για κάτι διαφορετικό.
Και φυσικά μονοχρωμία το πολύ διχρωμία. Οι πολύχρωμες μπάλες που ξέραμε από τα παιδικά μας χρόνια, θυμάστε κόκκινες, μπλε, κίτρινες κ.λπ., θεωρούνται μπανάλ. Οπως και οι κάρτες που βάζαμε, κοντά στη φάτνη. Τώρα, για ποια φάτνη μιλάμε, για ποιες κάρτες; Τα κινητά να ‘ναι καλά. Σε αυτά ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους οι Ελληνες. Οχι πάνω στο χαρτί.
Η νοοτροπία να γίνουν όλα αλλιώς, σαν το Λονδίνο, βρε αδερφέ (λες και εκεί γεννήθηκαν όλοι οι Ελληνες), και γρήγορα, προκειμένου να πρωτοτυπήσουμε, μας κάνει να χάνουμε εποχές, γιορτές, αληθινό χρόνο και ουσία. Επειδή, όμως, η γιορτή δεν είναι πρωτοτυπία, η χρονική της επίσπευση καλείται να την προκαλέσει. Αυτή κι αν είναι σύγχυση. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, με τα σημαιάκια της 28ης Οκτωβρίου ακόμη στις κολώνες ή μήπως καλό Πάσχα;