Αν ρωτήσετε τον καθημερινό Ελληνα για την πρόταση-ιδέα που διατύπωσε η (εξίσου) Ελληνίδα, προσωρινή κάτοικος Βρυξελλών, πρώην πρόεδρος άλλωστε του κομματικού πειθαρχικού του ΠΑΣΟΚ, θα σας απαντούσε με απορία πως θεωρεί αυτονόητο ότι η αγγλική είναι ήδη η «επίσημη» γλώσσα.
Κανείς καθημερινός και προοδευτικός άνθρωπος δεν θα έκανε τον κόπο να μπλέξει σε μια τυπικολατρική κουβέντα, υποψιαζόμενος ότι κάποιος πανούργος δαίμονας μεγάλων δυνάμεων έβαλε την επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μεθοδεύσει την… κατάργηση της ελληνικής γλώσσας. Κάτι που έσπευσε, αναίτια, να πράξει ο γνωστός συγγραφέας του περίφημου «βουλγαρικού» λεξικού και νυν «αρχηγός» του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η ιερά αγανάκτησις όλων εκείνων που, με μουσουλμανικό ζήλο, έσπευσαν να λιθοβολήσουν την προδότρα, ως να ‘ταν καμιά μοιχαλίδα της κοινής πολιτισμικής μας στέγης, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. H Ελλάδα χρειάζεται μια δεύτερη γλώσσα. Που να την ομιλούν εξίσου καλά όλοι οι εγγράμματοι κάτοικοί της. Αρκεί να περάσετε κάποια μέρα έξω από κάποιο εξεταστικό κέντρο Lower κ.λπ. για να προσέξετε την εξευτελιστική αγωνία που διακατέχει εκατομμύρια γονείς, όπως μοιάζουν να μετρούν τι ακόμη θα ξοδέψουν αν το παιδί τους δεν περάσει. Δεν είναι καλύτερο να οργανώσουμε όλη αυτήν την προσπάθεια στο δημόσιο σχολείο;
Οι Ελληνες (και όχι μόνον τα καμάκια, που χαριτωμένα τραγούδησε ο Καλογιάννης) ήσαν πάντοτε πολύγλωσσοι. Γεννήτορες και όχι απλώς μέλη της ευρωπαϊκής κουλτούρας, κανέναν φόβο δεν νιώθουμε, παραδεχόμενοι να ορίσουμε πως η νέα γενιά θα χρειαστεί μια δεύτερη γλώσσα, πέραν της μητρικής της για να πορευθεί με επιτυχία στον νέο κόσμο. Αλλωστε, επίσημη γλώσσα πρέπει να γίνει και η μαθηματική και η γλώσσα των κομπιούτερς.
Το πραγματικώς ζητούμενο είναι να ομιλούμε σωστά: και την ελληνική και την ξενική. Κάτι που θα επιτυγχάναμε καλύτερα αν μελετούσαμε και πάλι την αρχαία ελληνική, όπως θα το κάνουν οι Γάλλοι, αλλά και την γλωσσική μας ιστορία. Για να θυμηθούμε ποιοι ήσαν εκείνοι που ήθελαν το λαό να ξεχάσει τη λαλιά του.