«Θυμάσαι τι έγραφες κάποτε;», με ρώτησε ο παλιός συμμαθητής. Και πριν προφτάσω να τον ρωτήσω σε ποιο θέμα αναφερόταν, επανέλαβε απλά, ίσως με λίγη συγκίνηση, σκόρπιες φράσεις που ανέσυρε από τα βάθη της μνήμης του και τού έδωσαν την αφορμή να εκφράσει τις δικές του απόψεις… «Ελεγες, λοιπόν, πως εμείς που γεννηθήκαμε στη διάρκεια του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξέρουμε την αξία της ειρήνης και της ελευθερίας.
Γιατί, μπορεί να μην στρίγκλιζαν οι σειρήνες όταν μεγαλώσαμε κάπως και καταλάβαμε τι γινόταν γύρω μας. Αλλά, δεν έφυγε ποτέ από το στόμα μας η πικρή γεύση, που άφησε στο πέρασμά της η φοβερή θύελλα… Γι’ αυτό και δεν σπεύδω να εξηγήσω στα εγγόνια μου όσα συμβαίνουν τώρα στον κόσμο, λύνοντας τις απορίες τους, σύμφωνα με τις αντιλήψεις μου. Μικρά είναι και δεν θέλω να ωριμάσουν πρόωρα, ούτε να μολύνει την ψυχή τους η βία, που βλέπουμε στην τηλεόραση και να μπερδευτεί η αθώα τους σκέψη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό. Προτιμώ να τους μιλώ για την άλλη όψη της ζωής, να τους αφηγούμαι ιστορίες της χαράς και της γαλήνης που -κατά τη γνώμη μου- θωρακίζουν την ψυχική τους ηρεμία και καλλιεργούν τη συναισθηματική νοημοσύνη τους.
Τα παροτρύνω να ανοίγουν τα φτερά της φαντασίας τους και να ταξιδεύουν σε μαγευτικές ακρογιαλιές και περήφανα βουνά του τόπου μας, στα νησιά και τα χωριά μας, σε παραδεισένια μέρη που δεν επισκέφτηκαν ακόμη. Τα μαθαίνω να αντλούν ελπίδες από το «ανέσπερο φως» που ζεσταίνει τις καρδιές, να αγαπούν τη φύση, να τιμούν τους γονείς τους, να αποφεύγουν τον λύκο του παραμυθιού, που πάντα παραμονεύει, να ξεχωρίζουν το ωραίο και το αληθινό, να συμπονούν τη δυστυχία, να αναζητούν τη συντροφιά των συνομηλίκων τους για ομαδικά παιχνίδια, να αποστρέφονται τις ζαβολιές, να μπαίνουν σιγά σιγά στο μεγάλο νόημα της ανθρωπιάς. Κι άμα φτάσει η ώρα να καθήσουν στα θρανία, θα τους χαρίσω βιβλία, θα τους μιλήσω για τον αρίφνητο πλούτο της γλώσσας μας που καταξίωσε τον Ελληνικό Λόγο, θα τα μάθω να φροντίζουν την ευλογημένη τούτη Πατρίδα, να σέβονται την Ιστορία της και να τηρούν τις παραδόσεις της. Ασφαλώς και δεν έχουμε λύσει το δημογραφικό μας πρόβλημα. Δεν πρέπει, όμως, να βοηθήσουμε -καθένας από το δικό του μετερίζι- τα Ελληνόπουλα να σταθούν στα πόδια τους και να προχωρήσουν με αυτοπεποίθηση στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής;»
Αχ, καλέ μου φίλε… Μακάρι να έχεις δίκιο και να πραγματοποιήσεις τις επιθυμίες σου. Αλλά θα τα καταφέρεις, τελικά, στους ανήμερους αυτούς καιρούς των ξεθωριασμένων ιδεών, της αναλγησίας και των σκοτεινών επιδιώξεων;