Από τη μια, οι αγρότες ζεσταίνουν τις μηχανές των τρακτέρ τους και ετοιμάζονται, όπως όλα δείχνουν, για νέες δυναμικές κινητοποιήσεις που δεν αποκλείεται να καταλήξουν, εκεί κάπου κοντά στις γιορτές όπως έγινε και το 1996, ακόμη και σ’ αποκλεισμούς εθνικών οδών – «εμείς θα επιλέξουμε το πότε και το πώς θ’ αντιδράσουμε…», προειδοποίησε τις προάλλες ο γνωστός μας και από τον προηγούμενο «πόλεμο» αγροτικός «στρατάρχης» κ. Μπούτας. Κι από την άλλη, η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να χωρίσει το αγροτικό στρατόπεδο (με πρώτο βασικό στόχο τη διαφοροποίηση, ως προς την αντιμετώπιση, των βαμβακοπαραγωγών από τους καπνοπαραγωγούς) να εξασφαλίσει «λύσεις» όπου και όπως μπορεί για να καλμάρει τα πνεύματα, να διαβάλλει σε πολιτικό επίπεδο τις κινητοποιήσεις, εμφανίζοντάς τις ως προϊόν «ανίερης συμμαχίας» της Ν.Δ. και του KKE, για «μικροπολιτικούς κομματικούς λόγους» – αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί και η ίδια κινητοποιώντας τους «δικούς» της αγροτοσυνδικαλιστές, προκειμένου να είναι κι αυτοί «παρόντες» να παίξει κι αυτή στο «παιχνίδι» από το οποίο αντιλαμβάνεται ότι αν μείνει εκτός, το κόστος θα ‘ναι ακριβό στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές, αλλά και στον «τζόγο» που θα επιχειρηθεί πάνω στ’ αποτελέσματά τους. Υπουργικά αλλά και κομματικά επιτελεία ξημεροβραδιάζονται καταστρώνοντας στρατηγικές και τακτικές, επινοούν επιχειρήματα, κατασκευάζουν «άλλοθι» αλλά και συνθήματα, προετοιμάζονται για μια μάχη που όλα δείχνουν ότι επίκειται…
Η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι πολύ δύσκολη και μπλεγμένη. Γιατί η κάθε πλευρά «έχει τα δίκια της…» (κι όταν όλοι έχουν… μερίδιο στο «δίκιο» τρέχα να βρεις άκρη και λύση) και τα όσα λέγονται από ‘δω και από εκεί, ανταποκρίνονται στην αλήθεια – αλλά όχι όλη την αλήθεια και εν πάση περιπτώσει όχι στην πραγματική αλήθεια έτσι όπως αφέθηκε να εξελιχθεί στις περασμένες 10ετίες. Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι αγρότες, θωρακίζονται σ’ αυτό που συμβαίνει ΣΗΜΕΡΑ, λες και τα πράγματα δεν ΕΦΘΑΣΑεδώ που βρίσκονται, αλλά προέκυψαν εξαίφνης και με… παρθενογένεση – άρα για το «χθες» δεν έχει κανείς την παραμικρή ευθύνη.
Οι αγρότες που βλέπουν χρόνο με τον χρόνο και το πραγματικό τους εισόδημα (βασιζόμενο σε μεγάλο βαθμό στις κοινοτικές «επιδοτήσεις»!) να μειώνεται, και τα «παραδοσιακά» προϊόντα που έχουν μάθει (και δεν θέλουν να εγκαταλείψουν!) να καλλιεργούν, να τίθενται με ντιρεκτίβες και «οδηγίες» από τις Βρυξέλλες «εκτός», δικαίως ανησυχούν και ξεσηκώνονται. Εμαθαν (έστω και με την εκδοχή τού «τους έμαθαν…») να ζουν με συγκεκριμένο αντικείμενο και με περίπου συγκεκριμένο εισόδημα, και τώρα που (επιτέλους!) αντιλαμβάνονται ότι το «κεκτημένο» κινδυνεύει με κατάργηση, διαμαρτύρονται και ετοιμάζονται να πάρουν… τα τρακτέρ!
Από τη δική της σκοπιά η κυβέρνηση ξέρει (όπως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης -με πρώτο και καλύτερο αυτό της αξιωματικής, που μάλιστα… προσυπέγραψε και τις σχετικές «κοινοτικές πολιτικές»!) ότι το υφιστάμενο καθεστώς της «προικοδότησης» κάποιων καλλιεργειών που στη χώρα μας είναι παραδοσιακές και «βασικές» (καπνός, βαμβάκι, λάδι, εσπεριδοειδή) και το μέτρο των επιδοτήσεων και της «στήριξης της τιμής» είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι τερματίζονται και ό,τι και αν κάνουν οι αγρότες, όσους μήνες κι αν κοπεί στη μέση η Ελλάδα από τις καταλήψεις των Εθνικών Οδών από τα τρακτέρ, η E.E. πίσω δεν πρόκειται να κάνει!
Εμφανές και στον πλέον αδαή ότι και οι μεν και οι δε «έχουν δίκιο»! Το πρόβλημα εντοπίζεται στη… διαφορά χρονικής «φάσης! Το ότι θα φθάναμε στο σημείο που φθάσαμε (άντε, στην περίπτωση του καπνού που θα φθάσουμε σε τρία χρόνια, – μέχρι τότε θα συνεχισθούν οι «επιδοτήσεις» της E.E. στο συγκεκριμένο προϊόν) η ελληνική Πολιτεία το γνωρίζει από τα… τέλη της… 10ετίας του ’70, τότε που πανηγυρίζαμε την επικείμενη ένταξή μας στην EOK -της «ανάπτυξης και της ευμάρειας», κατά τη Ν.Δ. «των μονοπωλίων και της εκμετάλλευσης» κατά το ΠΑΣΟΚ…
Από TOTE οι προοπτικές ανάπτυξης αυτής της μεγάλης πολυεθνικής Ενωσης και η πορεία που θα ακολουθούσαν οι επιμέρους τομείς της οικονομίας, ήταν πράγματα γνωστά και δεδομένα. Και ακριβώς για να μπορέσουν οι χώρες-μέλη (με τα ιδιαίτερα παραγωγικά «χαρακτηριστικά» η καθεμιά) να «εναρμονισθούν» στη μακροπρόθεσμη «κοινή πολιτική ανάπτυξης», αποφασίσθηκε να υπάρξει ένα σχετικά μεγάλο χρονικό περιθώριο «προσαρμογής και μετεξέλιξης», να εκταμιευθούν τεράστια κονδύλια από τα κοινοτικά ταμεία που θα χρηματοδοτούσαν αυτές τις αλλαγές, έτσι που οι «δονήσεις» (που λογικά θα σημειώνονταν από τη μεταβολή παραδοσιακών πολιτικών…) να έχουν το μικρότερο δυνατό αντίκτυπο, διαστρωματωμένο στο μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα!
Γι’ αυτό αποφασίσθηκαν και δόθηκαν οι «επιδοτήσεις»! Οχι για να μπορούν οι… εκάστοτε κυβερνήσεις να εμφανίζονται «μοιράζουσες λεφτά» στους αγρότες, ή να «κανακεύουν» (αντί να αποκαλύπτουν την αλήθεια και να συζητούν μαζί τους τις νέες προοπτικές που διανοίγονται!) τους φόβους τους για το «επερχόμενο», λέγοντας περίπου μην ανησυχείτε από… τώρα, προς το παρόν μπορούμε και στηρίζουμε τις παραδοσιακές σας καλλιέργειες, και «επιδοτώντας» ενισχύουμε το εισόδημά σας»!
Εμφανίζεται σήμερα για άλλη μια φορά η κυβέρνηση «ικανοποιημένη» που «εξασφάλισε» για τους καπνοπαραγωγούς παράταση του καθεστώτος επιδότησης μέχρι το 2004 – και τους το «πουλάει», για να τους αποτρέψει από το να κατεβάσουν μαζί με τους βαμβακοπαραγωγούς τα τρακτέρ τους! Ωραία – και… μετά το 2004, τι θα συμβεί, τους το λέει; Διαμαρτύρονται οι καπνοπαραγωγοί (και από την πλευρά τους έχουν «δίκαιο»!) για το γεγονός ότι «η Ευρώπη στην οποία μας βάλατε, για τα καπνά που χρειάζεται η βιομηχανία της το 70% τα παίρνει από χώρες… εκτός E.E., και μάλιστα αυτό το 30% που παίρνει από μας (σ.σ.: και την Πορτογαλία, και την Ισπανία) σκοπεύει να το μειώσει σταδιακά! Εμ τότε, τι σόι συνεταίροι είμαστε»;
Μια από τα ίδια συνέβησαν (και θα συμβαίνουν…) και στα άλλα αγροτικά προϊόντα, και μάλιστα σε αυτά του «φτωχού Νότου» της E.E. – αλλά αυτό ήταν ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ εδώ και δεκαετίες, και οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών το γνώριζαν! Γιατί η «Ενωμένη Ευρώπη» είναι κατά βάση μια βιομηχανική δύναμη, και όχι αγροτική, και εξάγει βιομηχανικά προϊόντα. O ευρωπαϊκός χώρος, είναι μικρός για να «απορροφήσει» το σύνολο της ευρωπαϊκής βιομηχανικής παραγωγής, που αναγκαστικά θα ζητήσει και «τρίτες» αγορές. Οι οποίες, όμως, για να αγοράσουν «αυτοκίνητα» από την Ευρώπη, θα ζητήσουν ως αντάλλαγμα και η Ευρώπη να αγοράσει τα δικά τους προϊόντα – που σε μεγάλο βαθμό είναι… αγροτικά και «ανταγωνιστικά» με αυτά που παράγει ο «Νότος» της E.E.! Γι’ αυτό αποφασίσθηκε από τέλη της 10ετίας του ’70 η συρρίκνωση της ευρωπαϊκής αγροτικής παραγωγής! Και για να υποκατασταθεί σταδιακά η αγροτική παραγωγή με άλλες οικονομικές δραστηριότητες ή με αγροτικές καλλιέργειες μη ανταγωνιστικές προς αυτές που έχουν και προσφέρουν οι τρίτες χώρες – πελάτες της βιομηχανικής E.E., αποφασίσθηκαν οι «επιδοτήσεις»: για τη σταδιακή μετάλλαξη!
Αυτό, το ‘πε κανείς στους Ελληνες αγρότες, με τόσο… απλά και ξεκάθαρα λόγια; Οταν η EOK έλεγε «πάρτε χρήματα για να κόψετε το βαμβάκι (κι ένα σωρό άλλα «παραδοσιακά» ελληνικά προϊόντα…) και στη θέση του να καλλιεργήσετε φράουλες, ακτινίδια, μάνγκο…», το ΕΠΕΒΑΛΕ καμιά κυβέρνηση ως «εθνική πολιτική»; Χαράχτηκε κάποια «εθνική στρατηγική» για την παραγωγική πλευρά της ελληνικής οικονομίας, ώστε από «αγροτοκεντρική» που ήταν να μετεξελιχθεί στον τομέα της ελαφράς βιομηχανίας (να φτιάχνουμε… ψαλίδια, νυχοκόφτες, γραφομηχανές, κάτι εφικτό και ανταγωνιστικό!) των «υπηρεσιών», του τουρισμού – στον οποίον επιτέλους, λόγω θέσεως και… ήλιου, θα είχαμε πραγματικά «προνομιακή δεσπόζουσα» θέση;
Θυμόμαστε τον Ανδρέα Παπανδρέου (που ως «αντιευρωπαϊστής» και στηριζόμενος στις αρχές της 10ετίας του ’80, κατά κύριο λόγο στις αγροτικές ψήφους…) να λέει «επαιρόμενος» πως «δεν σκοπεύει να κάνει την Ελλάδα, γκαρσόνι των Ευρωπαίων!» – λες και η τουριστική βιομηχανία (από την οποία ζουν και πλουτίζουν χώρες σαν την Ελβετία, την Ισπανία, την Ιταλία κ.λπ.) είναι μόνο… «γκαρσόνια» και δεν περιστοιχίζεται από ένα σωρό επαγγέλματα και δραστηριότητες που αν τις αναπτύσσαμε έγκαιρα και προγραμματισμένα (αντ’ αυτού, εμείς… κλείναμε γιαλούς και καταστρέφαμε το περιβάλλον μας, που θα ‘πρεπε να το προστατεύουμε και να το «πουλάμε» τουριστικά!), σήμερα δεν θα είχαμε ούτε χρόνο ούτε λόγο να δίνουμε «μάχες» για τον καπνό και το βαμβάκι!
Αλλά, έστω, ακόμη και στον καθαυτό αγροτικό τομέα -που πάντα θα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει- έκανε καμιά κυβέρνηση κάποιο «εκσυγχρονιστικό βήμα για να επιβιώσει αυτόνομα; Εγινε κανένας σωστός αναδασμός (αντ’ αυτού μικροκαλλιέργειες των 30-40 στρεμμάτων υποαπασχολούν πανάκριβα τρακτέρ!), εξυγιάνθηκε το καθεστώς των αγροτικών συνεταιρισμών, υποβοηθήθηκε σωστά και σχεδιασμένα η «παράπλευρη» αγροτική βιομηχανία;
Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν έγινε – πάντα «έλα μωρέ, έχουμε καιρό, δώσε τώρα τις… επιδοτήσεις στους αγρότες, μην τους φοβίζεις (σ.σ. έτσι κι αλλιώς το πιο «συντηρητικό» τμήμα του λαού είναι – σε παγκόσμια κλίμακα…) με αλλαγές, να πάρουμε τις εκλογές και… META βλέπουμε»! Να, που φθάσαμε στο «μετά» – και… μετά;