H πρόσφατη κατάθεση του τελευταίου κρατικού προϋπολογισμού προ της ελεύσεως του ευρώ επιβεβαιώνει, πέραν των όποιων κριτικών παρατηρήσεων, τη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία όχι μόνον εδέησε να επιβληθεί στην ελληνική οικονομία, αλλά και τείνει να καταστεί μη αντιστρεπτή πραγματικότητα. Στον αντίποδα του φαύλου κύκλου πληθωρισμού – ελλειμμάτων κατά τη δεκαετία του ’80, η εξέλιξη αυτή αποτελεί προϊόν επίμονων προσπαθειών όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δώδεκα χρόνων και κυρίως καρπό των αιματηρών θυσιών του ελληνικού λαού.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι τα αγαθά από την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών κινδυνεύουν να εξατμισθούν από τον εντεινόμενο ανορθολογισμό των… ιδιωτικών! Οπως αποκαλύπτει, με την αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών, σχετικό ρεπορτάζ στην Οικονομική «K» (σελ. 13-15), η αλόγιστη χρήση πιστωτικών καρτών και καταναλωτικών δανείων διογκώνει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών, το οποίο ανέρχεται ήδη στο ύψος του 1,6 τρισεκατομμυρίων δραχμών. Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, ο συνολικός αριθμός των καρτών «πλαστικού χρήματος» (πιστωτικών και χρεωστικών) αυξήθηκε κατά 68%, ενώ οι ιδιωτικές οφειλές διογκώθηκαν κατά 60%.
Ασφαλώς, το «πλαστικό χρήμα» αποτελεί μια ευκολία της σύγχρονης ζωής, αλλά και ένα «λιπαντικό» της οικονομικής δραστηριότητος σε καιρούς ισχνών αγελάδων. Συμβαίνει, όμως, εδώ ό,τι και με τα φάρμακα: H ενδεικνυόμενη χρήση τους είναι ευεργετική ή και σωτήρια, ενώ η ανεξέλεγκτη τα μετατρέπει σε δηλητήρια. Καταντά όντως τραγικό να κατέρχονται κλάδοι εργαζομένων σε απεργιακές κινητοποιήσεις για μια αύξηση της τάξεως του 5% και την ίδια στιγμή να μειώνουν οι ίδιοι τα εισοδήματά τους σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά καταφεύγοντας δι’ ασήμαντον αφορμήν στο πλαστικό χρήμα, που όσο «εύκολο» εμφανίζεται εκ πρώτης όψεως, άλλο τόσο ακριβό αποδεικνύεται εκ των υστέρων.
Ζητείται, λοιπόν, σύνεση και αυτοσυγκράτηση. Οχι μόνον από τους ιδιώτες καταναλωτές, αλλά και από την ίδια την κυβέρνηση, η οποία, με ένα σύνολο μέτρων (πτώση επιτοκίων, φορολόγηση καταθέσεων και ρέπος) ενθαρρύνει την αύξηση της ιδιωτικής καταναλώσεως, προσβλέποντας σε μεγαλύτερες εισροές στον κρατικό προϋπολογισμό. Ενα παιχνίδι υψηλού κινδύνου, καθώς η υπερχρέωση των ιδιωτικών νοικοκυριών δεν μπορεί, σε βάθος χρόνου, παρά να ρίξει τη δυσοίωνη σκιά της και στα δημόσια οικονομικά, απειλώντας την ανατροπή τής μετά πολλών κόπων και βασάνων κατακτηθείσης σταθερότητος.