Στη βάση της εθνικής δυσκολίας για μια έξοδο από την μετριότητα βρίσκεται το ζήτημα της δημόσιας εκπαίδευσης που υφίσταται εδώ και δύο περίπου δεκαετίες ως άλυτο πρόβλημα. «Οι εκσυγχρονιστές» του κ. K. Σημίτη, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αδυνατούν να προχωρήσουν σε ένα μεγάλο εθνικό σχέδιο παιδείας, σε ένα πρόγραμμα αληθινών μεταρρυθμίσεων με μακροπρόθεσμους στόχους. Και κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβεί -αν δεν θα έχει στη βάση του μια διακομματική συμφωνία- όπως ορθώς το ζητεί η αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα.
Ολόκληρο το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης πάσχει. H κατάσταση στα σχολεία, στα TEE, στα TEI και στα πανεπιστήμια είναι σε όλους πολιτικούς και πολίτες, γνωστή. Και οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια δεν έλυσαν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα εκπαιδευτικής ποιότητας, μια και όλες είχαν στο κέντρο τους το θέμα «εξετάσεις» με «δημοκρατικούς» όρους και «αντικειμενικό και αδιάβλητο σύστημα».
Με αυτό το ζήτημα, ως κυρίαρχο πρόβλημα (ποτέ άσχετο με αναμενόμενα βραχυπρόθεσμα εκλογικά κέρδη από την εκάστοτε κυβερνητική παράταξη) λύσεις δεν υπάρχει περίπτωση να δοθούν στα πραγματικά προβλήματα.
Ετσι όπως λειτουργεί το σύστημα, το μόνο σίγουρο που «προσφέρει» στους μαθητές των Λυκείων είναι το πέρασμά τους από την παραπαιδεία των ιδιωτικών φροντιστηρίων και στους απόφοιτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πτυχία μικρής αξίας και διόλου ανταγωνιστικά διεθνώς.
Το ζήτημα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν βρίσκεται όμως ούτε και σήμερα στην κορυφή των κυβερνητικών προτεραιοτήτων. Βεβαίως, η πολιτική ηγεσία αναφέρεται σε αυτό σε κάθε ευκαιρία, αλλά προέχουν πάντοτε οι «διαρθρωτικές αλλαγές» στον οικονομικό τομέα, τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, η αναζήτηση «κοινωνικής πολιτικής» και η «καθημερινότητα», γενικώς και αορίστως. Δεν απασχολεί ακόμη σοβαρά κυβερνήσεις και κόμματα το αν παράγεται στη χώρα μας το ανθρώπινο δυναμικό που με τις γνώσεις και τις ποιότητές του θα συνέβαλε σε μια έξοδο από την εθνική μειονότητα, το δυναμικό που θα υλοποιούσε τα όσα προτείνουν, σχεδιάζουν και αποφασίζουν οι πολιτικοί άρχοντες οι οποίοι συχνά επισημαίνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να «προσαρμοσθεί» στα «νέα δεδομένα» της εποχής.
Σκεπάζοντας το κακό…
Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θέλει να υπογραμμίσει «επικοινωνιακώς» με επισκέψεις του κ. K. Καραμανλή σε δημόσια σχολεία, τις ελλείψεις τους ή και την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται ορισμένα από αυτά, άρα και να τονίσει τις κυβερνητικές ευθύνες. Αυτό, μπορεί να εκνευρίζει την κυβέρνηση (καθώς οι επισκέψεις του προέδρου της Ν.Δ. καλύπτονται και τηλεοπτικώς), αλλά δεν δικαιολογεί την αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου: O κ. Χρ. Πρωτόπαπας, αναφερθείς στις επισκέψεις του κ. K. Καραμανλή σε σχολεία μίλησε για… «επίδειξη μικροψυχίας και μιζέριας»…
Θεωρεί, ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. εκπρόσωπος «μιζέρια» το να αποκαλύπτει κανείς τη μιζέρια που υπάρχει σε σχολεία της χώρας!
(Πού κολλάει αυτό το… περί «μικροψυχίας» δεν το έχουμε βρει ακόμη…)
Μπορεί να υπάρχουν λοιπόν χίλια κακά στη δημόσια εκπαίδευση, αλλά είναι ωραίο και πολιτισμένο πράγμα να τα δείχνουμε και από πάνω; Το ερώτημα θέτει ο καλός «εκσυγχρονιστής» και το απαντάει μόνος του αμέσως: Οχι, δεν είναι σωστό. Διότι η επισήμανση των εθνικών αδυναμιών, ελλείψεων και καθυστερήσεων, δεν συμβάλλει στη «νέα εθνική αυτοπεποίθηση» που ζητεί ο κ. πρωθυπουργός.
(Οχι μόνο δεν είναι καθόλου «εκσυγχρονιστική» αυτή η στάση, αλλά επιπλέον κρύβει και έναν αυταρχισμό με ιδιαίτερο ενδιαφέρον…)
«Μιζέρια» ποίων;
Σίγουρα η «εικόνα ντροπής» στο σχολείο που επισκέφθηκε ο κ. Καραμανλής δεν είναι όμοια με αυτή που βλέπει κανείς σε όλα τα σχολεία της χώρας. Αλλά αυτό που υπάρχει ως «εικόνα» σε αυτό το σχολείο, στα Εξάρχεια, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ. Ναι, ανήκει στις «γκρίζες ζώνες» (έτσι τις χαρακτήρισε ο κ. Πρωτόπαπας) των σχολείων, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι είναι ανύπαρκτο, ότι όλοι πρέπει να παριστάνουμε ότι δεν το είδαμε. Εγκαινιάζονται, πράγματι, νέα σχολεία, όπως αυτό στα Μελίσσια στο οποίο έκοψε κορδέλα ο υπουργός Παιδείας. Αλλάζει όμως αυτό, το ότι υπάρχουν στην «ισχυρή» Ελλάδα σχολεία (καθόλου λίγα) που είναι σε άθλια κατάσταση στο κέντρο και στην περιφέρεια; Ποια είναι η πλευρά που διατηρεί σχέσεις με τη «μιζέρια», όταν σ’ ένα σχολείο, υπάρχει κτιριακό πρόβλημα, λείπουν διδακτικό προσωπικό και βιβλία και λειτουργεί η διπλοβάρδια;
(Θα πρέπει καλύτερα να είναι και ευχαριστημένη η κυβέρνηση, λόγω του ότι δεν έχει ακόμη αποφασιστεί από ένα τηλεοπτικό σταθμό η διενέργεια ενός μεγάλου ρεπορτάζ που θα εντόπιζε «μιζέρια» σε σχολεία πολλών περιφερειών της «ισχυρής Ελλάδας»…)
Μια διασκεδαστική «πολυγλωσσία»
Για μια ακόμη φορά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος επιδίδονται σε ασκήσεις «πολυγλωσσίας», προκειμένου να διατυπώσουν άποψη για ένα ζήτημα που επισήμως δεν έχει θέσει η ηγεσία τους. Τούτη τη φορά το «αγαπημένο» θέμα είναι ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων που θα έπρεπε να υποστηρίξει μελλοντικώς το ΠΑΣΟΚ.
Υποτίθεται, ότι ο πρωθυπουργός δυσφορεί με τα δηλούμενα (μήπως, μόλις πριν από λίγες ημέρες δεν ζήτησε απ’ τους υπουργούς του προσοχή και «οικονομία» στις δηλώσεις;). Αλλά, αν ο κ. Χρ. Βερελής, ο κ. Παπαντωνίου ή όποιος άλλος δηλώνει ό,τι νομίζει για το ζήτημα αυτό, θα πρέπει να υποθέσουμε, πως στον κυβερνητικό χώρο, ουδείς πήρε πολύ στα σοβαρά την «εντολή» του κ. K. Σημίτη για «ενιαίο λόγο» και αποφυγή «πολυγλωσσίας».
«Πρέπει να σταματήσει η ονοματολογία», δήλωσε ραδιοφωνικώς ο έμπιστος του πρωθυπουργού κ. M. Νεονάκης. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν όμως αυτό το «πρέπει» αν μεταδιδόταν τηλεφωνικώς στα κυβερνητικά στελέχη που προκαλούν την «πολυγλωσσία». (Εκτός και αν έχει επιλεγεί ως νέα μέθοδος επικοινωνίας της ηγεσίας με τους υπουργούς, ο «διάλογος» μέσω ΜΜΕ).
Το κοινό πάντως δεν έχει κανέναν λόγο να επιθυμεί τη λήξη αυτής της «ονοματολογίας» που είναι αρκετά διασκεδαστική, όπως συχνά συμβαίνει και με άλλα θέματα που συζητούν δημοσίως διάφοροι «κορυφαίοι».
(Τι είναι άλλωστε «πολιτική» σήμερα στην Αθήνα; Το κουβεντολόι που ανοίγουν κάθε τόσο οι «κορυφαίοι», δεν είναι;)