Απορίες και ερωτήματα, με φόντο την επικαιρότητα… Να κάνουμε λόγο για «εξ ανάγκης» προσαρμογή σε δυσάρεστες καταστάσεις ή να μιλήσουμε για «εξοικειώσεις» που επιβάλλει η ανήμερη εποχή μας; Να συνοψίσουμε τα αναπάντητα που μας πονοκεφαλιάζουν ή να αναζητήσουμε ψήγματα αισιοδοξίας στον ταπεινό μας μικρόκοσμο; Σημασία έχει πως λίγα πράγματα μας εντυπωσιάζουν πια και μια τετριμμένη λέξη -η συνήθεια- ξέφυγε από τις παλιές αράδες που περιχαράκωναν το νόημά της, πήρε διαστάσεις και δείχνει το σημείο, δίνει το «στίγμα» στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί, μπορεί να περιορίζει τις εκπλήξεις ή να μη δημιουργεί νομικές υποχρεώσεις, όπως έγραφαν κάποτε τα «περί δικαίου» βιβλία, αλλά επηρεάζει τα ανθρώπινα και, τελικά, βάζει στο λούκι τη ζωή. Κυρίως τώρα που η διεθνής κοινότητα βολοδέρνει σε κυκεώνα και όλα εμφανίζονται ως πιθανά, αν σταθμίσουμε όσα συμβαίνουν στον πλανήτη…
Ναι, συνηθίσαμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις θείες δυνάμεις, όταν ενσκήπτουν τα περιβόητα «ακραία καιρικά φαινόμενα» που προκαλούν κατακλυσμούς ή φέρνουν καταστροφική ξηρασία και καύσωνες. Συνηθίσαμε να ακούμε ότι μειώνεται, σιγά σιγά, το πολύτιμο στρατοσφαιρικό όζον, που μας προστατεύει από την υπεριώδη ακτινοβολία. Συνηθίσαμε να μαθαίνουμε διάφορα για μεταλλαγμένα μικρόβια που μολύνουν τον αέρα της αναπνοής ή για τους κινδύνους της ραδιενέργειας, που ελλοχεύουν παντού. Συνηθίσαμε να κουβεντιάζουμε για τις διοξίνες, τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια των «τρελών αγελάδων» ή για τα κατάλοιπα του εμπλουτισμένου ουρανίου και την επίδρασή τους στην τροφική αλυσίδα. Συνηθίσαμε τα «καμώματα» του Εγκέλαδου, που ταράσσουν τη γαλήνη και σπέρνουν ανησυχίες. Συνηθίσαμε να συμπονούμε τους λαθρομετανάστες, που πέφτουν θύματα αδίστακτων δουλεμπόρων και φτάνουν με σαπιοκάραβα στις ακτές μας, αναζητώντας σανίδα σωτηρίας και μια θέση στον ήλιο. Και συνηθίσαμε να παρακολουθούμε στην τηλεόραση τις εξελίξεις από το παγκόσμιο κυνήγι της τρομοκρατίας, τη φρίκη του πολέμου στο ταλαίπωρο Αφγανιστάν, τα πλήθη των πεινασμένων προσφύγων και το κλάμα των παιδιών τους που, ρακένδυτα και ξυπόλητα, δοκιμάζουν κιόλας τη σκληρότητα του ανάλγητου αυτού χειμώνα… Μήπως δεν συνηθίσαμε «να παίζουμε κρυφτό» και με τους εφιάλτες, μετά τα απίστευτα που είδαν το φως της δημοσιότητας για τα βιολογικά όπλα και τη σκόνη του άνθρακα;
Επικίνδυνοι και περίεργοι καιροί, με τα συμβαίνοντα στον κόσμο να συντηρούν την αβεβαιότητα. Ποιος και με ποια δεδομένα να προβλέψει τι επιφυλάσσει το μέλλον; Αλλά, δεν είχε δίκιο ο Αίσωπος όταν έλεγε στους μύθους του πως «η συνήθεια καταπραΰνει και τα πιο φοβερά πράγματα»; Πώς να βγει ο σημερινός άνθρωπος από τέτοιο σκοτεινό λαβύρινθο;