H σύγκρουση του κ. Χριστόδουλου με τους πρώην «αδελφούς» της… αδελφότητος «Χρυσοπηγή» δυστυχώς έρχεται να ενισχύσει, για μια ακόμη φορά, την εντύπωση ότι η Εκκλησία συχνότατα λησμονεί τον πνευματικό της ρόλο και παρασύρεται από τα αρνητικά γνωρίσματα κάθε οργανισμού διαχειριζομένου εξουσία και χρήμα.
Η ίδια η ομολογημένη ύπαρξη της αδελφότητος, με τη μοναστικού πνεύματος «υπακοή» που «έχουν» (κατά τη χρησιμοποιούμενη λέξη) τα μέλη προς τον «γέροντα» – πνευματικό πατέρα, και η εμπλοκή της στην ανάδειξη του Αρχιεπισκόπου και στη μετέπειτα ανάδειξη του νέου Μητροπολίτου Δημητριάδος, έχουν από καιρό καταδείξει ότι η Εκκλησία κάθε άλλο παρά είναι υπεράνω και μακράν των ευκαιριακών ή μη ομαδοποιήσεων, που κρίνουν π.χ. την ανάδειξη ενός κομματικού αρχηγού. H θρησκευτική αποστολή όχι μόνο δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις φατρίες και τη σκληρή αναμέτρησή τους, αλλά ούτε να παρεμποδίσει την υπεράγαν «γλαφυρή» και εν πολλοίς αγοραία δημόσια έκφραση των ενδο-εκκλησιαστικών αντιπαλοτήτων, στην οποία έχει κανείς την εντύπωση ότι ορισμένοι «πατέρες» διοχετεύουν όλη την οξύνοια και την εφευρετικότητα του λόγου τους.
Η παθογένεια αυτή φθάνει, κατά τα φαινόμενα, στο αποκορύφωμα τώρα που ο κ. Χριστόδουλος, αισθανόμενος αρκετά ισχυρός ώστε να απογαλακτισθεί από την αδελφότητα και να αποτινάξει τις υποχρεώσεις της «υπακοής» προς τον κ. Καλλίνικο, αποφάσισε να ενεργεί ως «Αρχιεπίσκοπος όλων των Μητροπολιτών». Οργισμένοι οι μετέχοντες στη Χρυσοπηγή ξιφουλκούν κατά του Αρχιεπισκόπου, διαμηνύοντες ότι είναι αποφασισμένοι για αγώνα μέχρις εσχάτων, προκειμένου να διατηρήσουν την επιρροή τους στα εκκλησιαστικά πράγματα, και εισπράττοντες τη διά χριστιανικών παραβολών ανάλογη απάντηση του κ. Χριστόδουλου. O σημερινός Αρχιεπίσκοπος είναι, ενδεχομένως, εκτεθειμένος κατά τις αρχές της αδελφότητος, αλλά τελεί εν δικαίω κατά τους κανόνες λειτουργίας των συνοδικών οργάνων.
Ολα αυτά, όμως, είναι αρκούντως ευτελιστικά για Σώμα, που κατά τα άλλα προβάλλει ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» και κηρύσσει το «αγαπάτε αλλήλους». Σαν να μην έφθανε, όμως, η αλγεινή για την εικόνα της Εκκλησίας ουσία της συγκρούσεως, τα αντίπαλα μέρη δείχνουν αυτήν τη φορά διατεθειμένα και να γράψουν μερικές από τις πλέον απαξιωτικές σελίδες της ιστορίας τους, μη φειδόμενα χαρακτηρισμών και υπαινιγμών συγκεκαλυμμένων μεν κατά τη διατύπωση, αλλά με «στίγμα» έκδηλα απεχθές και αποδοκιμαστέο για αρχιερείς.
Οι συγκεκριμένοι και διαμαχόμενοι Μητροπολίτες θα ήταν καλό να συνειδητοποιήσουν ότι ευρίσκονται στην ενδεκάτη ώρα προ ενός ολεθρίου για την Εκκλησία διασυρμού. Το δε γεγονός ότι η συμπεριφορά τους λιγότερο «σκανδαλίζει» το «χριστεπώνυμον πλήρωμα» και περισσότερο αντιμετωπίζεται απ’ αυτό ως σκανδαλοθηρικό «ριάλιτι σόου», οφείλει όχι μόνον να μην ενθαρρύνει την κλιμάκωση των απαραδέκτου ύφους και ήθους συγκρούσεών τους, αλλά και να τους πείσει ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο σκάφος, το οποίο κινδυνεύει από μια τρικυμία, την οποίαν οι ίδιοι προκαλούν.
Τα «Πορτοκάλια», εν κατακλείδι, ανήκουν σε εκείνο το είδος των διηγημάτων που μπορούν θαυμάσια να λειτουργήσουν σαν καθρέφτες του άλογου στοιχείου της ζωής, χωρίς να συμμαχήσουν με την αισθητική του συρμού, χωρίς δηλαδή, να ακυρώσουν την ουσία της λογοτεχνίας.