Τρεις μέρες τώρα, βρισκόμαστε στον αστερισμό της Δυάδας. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς αριθμολάτρης για να συμφωνήσει ότι τον τόνο τον δίνει το Δύο: αρκεί να προσέξουμε ότι η τύχη, παίζοντας με το Κρατικό Λαχείο, επέλεξε ένα παράγωγο του δύο, τον αυτοδιπλασιαζόμενο και μαγικά συμμετρικό αριθμό 44288 (22 φορές το 2002 και 244 ψιλά) για να του χαρίσει τα πρώτα εκατομμύρια σε ευρώ. Τη Γη και το Υδωρ σήμαινε βέβαια ο δεύτερος κατά σειράν αριθμός στην πυθαγόρεια αριθμοσοφία αλλά για τόσο χρήμα, είτε σε εθνικό νόμισμα είτε σε ευρωπαϊκό, πολύ λίγοι δεν θα έδιναν και γην και ύδωρ.
Σαν κάτι άλλο να ψελλίζει πάντως, σαν κάτι άλλο να θέλει να μας πει ο νέος, νήπιος ακόμα, χρόνος με τα δύο διπλά του (τα ισάριθμα, εσωτερικά μηδενικά του ας τ’ αφήσουμε στην άκρη, για να μη μηδενιστούν από μιας αρχής οι προσδοκίες που θερμαίνει κάθε σύμβαση που σπεύδουμε να τη χαρακτηρίσουμε σύμβολο). Σαν να θέλει να μας υποβάλει την ιδέα ότι οφείλουμε να ενδώσουμε επιτέλους στον πειρασμό της δεύτερης σκέψης, όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, όσοι τηρούμε το σπουδαίο έθιμο της γκρίνιας αλλά και όσοι έχουμε παραιτηθεί ακόμη κι από αυτό, βέβαιοι πια ότι τα διαμαρτυρόμενα ρήματά μας δεν έχουν τη δύναμη να καταφέρουν ούτε μια μια μικρή ραγισματιά στους τοίχους της αλαζονείας ή της φιλαυτίας που μας περιβάλλουν.
Αν, επί παραδείγματι, οι ευρωρητορεύοντες σκέφτονταν και δεύτερη φορά, νηφαλιότερη, όσα εύηχα ετοιμάζει και εκτοξεύει η γλώσσα τους, ίσως και να ‘ταν πιο συγκρατημένοι στα εγκώμιά τους προς τη νέα, παραδείσια τάχα εποχή, που μας περιμένει μόνο και μόνο επειδή μια δωδεκάδα χώρες χρησιμοποιούμε πια κοινό νόμισμα. Αν έφταναν τα πυροτεχνήματα και οι πανηγυρικοί για να αποκτήσουμε ευρωπαϊκή συνείδηση ή για να αναιρέσουμε τις κραυγαλέες ανισότητες στο εσωτερικό κάθε χώρας και στο ευρωπαϊκό σύνολο, δεν θα είχαμε ανάγκη την πολιτική αλλά την ταχυδακτυλουργία και δεν επιτρέπαμε στον Αη Βασίλη να σχολάσει και να επιστρέψει στη Λαπωνία αλλά θα τον ορίζαμε ισόβιο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Και για να μην τα ψέλνουμε μονότονα και αποκλειστικά στους άρχοντες, μάλλον θα έπρεπε να το σκεφθούν και δεύτερη φορά όσοι εξ ημών δώσαμε δεκαχίλιαρο στα διόδια απαιτώντας τα ρέστα σε ευρώ. Πίσω από το δικό μας αυτοκίνητο, πίσω από τον δικό μας εγωισμό, εκατοντάδες ακινητοποιημένοι οδηγοί αναθεμάτιζαν το «οκνηρό κράτος» και τους «τεμπέληδες υπαλλήλους», περιμένοντας τη σειρά τους για να κάνουν και αυτοί με πονηρό χαμόγελο την τελετή του δεκαχίλιαρου και να δώσουν την ίδια αφορμή γκρίνιας στους επόμενους γιωταχήδες. Ποιος ξέρει λοιπόν. Ισως αυτό το τόσο παλιομοδίτικο να θέλει να μας πει η νέα χρονιά με τα διπλά της: ότι δεν είμαστε μόνοι μας, σκέτες μονάδες, αλλά διπλοί? εμείς κι ο κόσμος.
