Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η γλώσσα μας θα μπει στον πειρασμό να συμμορφώσει στο κλιτικό της σύστημα τη νεόκοπη λέξη «ευρώ». Απίθανο φαίνεται κάτι τέτοιο, μιας και ο συρμός τα τελευταία χρόνα άλλα κουβαλάει και ξεφορτώνει: Οχι μόνον καταπίνουμε άκλιτες ακόμη και τις δανεικές λέξεις που η μορφή, ο ήχος της, η κατάληξή τους θα τις ενέτασσαν ομαλότατα στο δικό μας σύστημα, αλλά χρησιμοποιούμε πλέον άκλιτες ακόμη και ξένες λέξεις που τις κλίναμε χρόνια και χρόνια, και στον γραπτό λόγο και στην ομιλία μας, και λέμε αίφνης «του Μιλάνο», γιατί φαντάζει πιο ιταλικό, ή του «Σικάγο», γιατί ηχεί αυθεντικότερα αμερικάνικο στα τηλεσπουδαγμένα αυτιά μας. Από τον ίδιο δρόμο της ξιπασιάς, άλλωστε, δεν παραλείπουμε να λέμε και να γράφουμε «τα κλαμπς» και τα «μπαρς», από φόβο μήπως και μας κακοχαρακτηρίσουν και βρουν προβληματική την αγγλομάθειά μας ή ελαφρώς κοιμισμένη την ευρωπαϊκή μας συνείδηση.
Ο,τι κι αν γίνει πάντως, τον πληθυντικό της νέας λέξης τον αποκτήσαμε ήδη: Ενικός: «το ευρώ» – πληθυντικός: «τα νεύρα μας». «Τα νεύρα μας», επειδή οι αντιστοιχίες είναι λίγο πιο δύσκολες στην πραγματική συναλλαγή απ’ ό,τι στο σπίτι, με χαρτί, μολύβι και ηρεμία. «Τα νεύρα μας», επειδή το ένα από τα τέσσερα κομπιουτεράκια που αγοράσαμε για να μην πιαστούμε κορόιδα από τους άλλους (που έχουν επίσης αγοράσει τα δικά τους τέσσερα), απορρυθμίστηκε από την πρώτη στιγμή, το δεύτερο το πήραν τα παιδιά να παίζουν, το τρίτο δεν βγάζει τις υποδιαστολές, το τέταρτο πέταξε ήδη απ’ το παράθυρο. «Τα νεύρα μας», επειδή έχει κολλήσει το μυαλό κι η γλώσσα μας στο ευρώ, κι άλλο δεν λέμε, άλλο δεν ακούμε, άλλο δεν σκεφτόμαστε παρά «τόσο επί τόσο ίσον τόσο». «Τα νεύρα μας» επειδή «όλα είναι άψογα», μόνο που αυτό το λένε οι διευθυντές των τραπεζών όταν τις επισκέπτεται προς επιθεώρησιν ο πρωθυπουργός, και καμία άλλη στιγμή? κι ύστερα το λέει και ο πρωθυπουργός από τηλεοράσεως, «όλα είναι άψογα», και παίρνουν αμπάριζα και οι υπουργοί, «όλα είναι άψογα», ώσπου αγοράζουν ένα κουλούρι στην Ερμού, μπερδεύονται με τα ρέστα κι αυτοί κι ο κουλουρτζής και πάνε στράφι οι χαρούμενες δηλώσεις. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός τους που τα βρήκαν «όλα άψογα» ακόμα και στα διόδια, προφανώς επειδή διάλεξαν να πάνε στα μοναδικά όλης της Ελλάδας όπου η στρογγυλοποίηση έγινε προς τα κάτω.
Είναι ωραίες, πάντως, αυτές οι «ανθρώπινες στιγμές» των κυβερνητικών που «ελέγχουν την αγορά» μπροστά σε δέκα κάμερες: Στέκονται στο περίπτερο για να πάρουν ένα κουτί τσιγάρα και τάχα να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι αν «όλα είναι άψογα», και το ύφος τους έχει κάτι ανάμεσα σε Καίσαρα, τη στιγμή ακριβώς που γράφει ιστορία λέγοντας «ερρίφθη ο κύβος», και σε Μεγαλέξανδρο, την ώρα που σέρνει το σπαθί για να στείλει τον γόρδιο δεσμό στην αθανασία…
Ωστόσο, το πραγματικό στήριγμα του ευρώ είναι και θα είναι το ειδικό βάρος και η δυναμική της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μόνον εκείνος που δημιουργεί διεθνή αγαθά έχει τη δυνατότητα να «επιβάλει» στον αγοραστή το νόμισμα στο οποίο προτιμά να πληρώνεται. Μόνο μια οικονομία που υπόσχεται μελλλοντικές αποδόσεις μπορεί να προσελκύσει διεθνή κεφάλαια και, προφανώς, να κρατήσει σφιχτά τα δικά της. Ας μη λησμονούμε πως το πραγματικό στήριγμα του πράσινου νομίσματος, κατά την πρόσφατη «χρυσή» δεκαετία ταχύρρυθμης ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας, ήταν, σε καθοριστικό βαθμό, η εκροή επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρώπη και η τοποθέτησή τους στην αμερικανική κεφαλαιαγορά της Γουόλ Στριτ. Προφανώς σε δολάρια.
