Είναι πάγια τακτική της Αγκυρας στις παραμονές κάθε σημαντικής διαπραγμάτευσης να ανεβάζει τη θερμοκρασία στις διμερείς σχέσεις, προκειμένου να θέσει την ελληνική πλευρά υπό καθεστώς πίεσης και κατ’ αυτόν τον τρόπο να της αποσπάσει τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα σημάδια ότι πρόθεση των Τούρκων είναι να προκαλέσουν ελεγχόμενη ένταση.
Σε λίγες ημέρες, ο K. Σημίτης θα έχει συνομιλίες με την αμερικανική ηγεσία. Παρά την πρόθεσή του να μην εστιάσει στα ελληνοτουρκικά, όλα δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον θα εκμεταλλευθεί την ευκαιρία για να ασκήσει πιέσεις με σκοπό την προώθηση επώδυνων ρυθμίσεων και σ’ αυτό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αμέσως μετά ακολουθεί η επίσκεψη του Μπ. Ετσεβίτ, η οποία θα συμπέσει με την έναρξη των κρίσιμων διαπραγματεύσεων Κληρίδη – Ντενκτάς.
Στην πραγματικότητα, το μετακεμαλικό καθεστώς θεωρεί ότι αρκετά κράτησε η περίοδος των φιλοφρονήσεων και ότι έχει φθάσει η ώρα για πολιτικό «παζάρι» με αντικείμενο την αναθεώρηση του καθεστώτος στο Αιγαίο. O Ετσεβίτ, μάλιστα, εδώ και πολύ καιρό δεν κρύβει την σχετική ανυπομονησία του. Εξ ού και είναι εμφανής η τάση της Αγκυρας να επανέλθει στην άσκηση εξαναγκαστικής διπλωματίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι, βεβαίως, η καλλιέργεια κλίματος έντασης. O πολλαπλασιασμός των παραβιάσεων είναι ένα αλάνθαστο σημάδι. Οσον αφορά τη notam που οι Τούρκοι εξέδωσαν τον περασμένο Οκτώβριο για τον έλεγχο των αεροδιαδρόμων, αυτή αποτελεί συνέχεια της κατηγορίας που διατύπωσαν στην «Λευκή Βίβλο» τους ότι η Αθήνα κάνει κακή χρήση της ευθύνης που της έχει αναθέσει ο ICAO για τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας στο Αιγαίο!
Ο μεγαλύτερος πειρασμός της Αγκυρας, όμως, είναι να εξωθήσει τα πράγματα σε ακραίο σημείο έντασης με σκοπό να φοβίσει τους Ευρωπαίους ότι θα εμπλακούν σε περιπέτειες και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εμποδίσει την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. H ελληνική κυβέρνηση, αξιολογώντας και τις αφηρημένες απειλές που κατά καιρούς έχουν εκτοξεύσει οι Τούρκοι, επιχειρεί να διαμορφώσει απαγορευτικές συνθήκες για μια τέτοια εξέλιξη.
Στο πλαίσιο αυτό εγγράφεται και η φιλότιμη προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να κρατήσει χαμηλά τη θερμοκρασία και να διατηρήσει αλώβητη την δυναμική της διμερούς διπλωματικής προσέγγισης. Για να το επιτύχει, όμως, ολοένα και περισσότερο υποχρεώνεται να υποβαθμίζει και να παρακάμπτει τις τουρκικές προκλήσεις, κάνοντας ενίοτε και εκπτώσεις στα εθνικά συμφέροντα.
