H μεθαυριανή επίσκεψη του πρωθυπουργού στην αμερικανική πρωτεύουσα βρίσκει τα εθνικά θέματα σε μια ευαίσθητη περίοδο, όπου οι καινούργιες ελπίδες ζυγιάζονται με τις παλιές απειλές. H έλευση του ευρώ νομιμοποιεί τον κ. Σημίτη να εμφανισθεί ενώπιον του προέδρου Μπους όχι ως εκπρόσωπος μιας συνιστώσας της προβληματικής βαλκανικής περιφέρειας, αλλά ως ένας εκ των ηγετών της μεγαλύτερης ζώνης οικονομικής ευημερίας και δημοκρατικής ευταξίας του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, τα πρόσφατα «κενά αέρος» που προκάλεσε στο Αιγαίο η Αγκυρα, θέτοντας υπό αίρεση μια περίοδο εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων, επιβάλλουν στον πρωθυπουργό μια επαναστάθμιση των αναγκαίων δόσεων συνέσεως και αποφασιστικότητος για την επιτυχή προώθηση των εθνικών δικαίων.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι τους προσεχείς μήνες θα γίνουμε μάρτυρες διαφόρων προσπαθειών του τουρκικού στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου να προκαλέσει μια ελεγχόμενη ένταση με την Ελλάδα. Οι λόγοι εντοπίζονται σε μια συγκυρία δυσμενών, για τις βλέψεις της γείτονος, παραγόντων – τελική ευθεία για τη συγκρότηση του Ευρωστρατού, ενδεχόμενο αμερικανικής επεμβάσεως στο Ιράκ που θα μπορούσε να ανοίξει τον φάκελο του Κουρδικού και, κυρίως, πορεία για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το 2004. Σε αυτό τον φόντο, η Τουρκία προφανώς επιδιώκει να εκβιάσει τους Ευρωπαίους υπό την απειλή μιας μείζονος κρίσεως στην Ανατολική Μεσόγειο και να αποσπάσει την αρωγή του αμερικανικού παράγοντος, προβάλλοντας ως ιδανικό προγεφύρωμα του NATO στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ασίας, του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής, εν είδει διαδόχου του καθεστώτος του Σάχη, στο Ιράν.
Από την πλευρά του ο κ. Σημίτης είναι σαφές ότι προσπαθεί να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας να συρθεί στην παγίδα της κλιμακώσεως της εντάσεως και να επιζητήσει την αμερικανική επιδιαιτησία για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Οι πικρές εμπειρίες τεσσάρων δεκαετιών επιβεβαιώνουν το αδιέξοδο αυτού του δρόμου. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός οφείλει -και είμαστε βέβαιοι ότι θα το πράξει- να καταστήσει σαφές στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες ότι δεν εκβιάζει την ικανοποίηση κάποιων «ελληνικών αιτημάτων», αλλά υπερασπίζεται κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα και οικουμενικές αξίες του δυτικού κόσμου. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η σύνεση και η ευελιξία δεν έχουν, βεβαίως, σχέση με κάποια λογική «κατευνασμού», που πληρώθηκε πολύ ακριβά στο παρελθόν από τις δυτικές δημοκρατίες. Εχουν το νόημα της μεγίστης δυνατής ενισχύσεως των διπλωματικών και πολιτικών ερεισμάτων της χώρας, ώστε να αποσοβηθούν νέες προκλήσεις ή να πληρωθούν βαρύτατα από εκείνον που -ο μη γένοιτο- θα τις αποτολμήσει.
Αν και η χρήση ναρκωτικών είναι αναμφίβολα προσωπική υπόθεση, δεν παύει να ευθύνεται για την καταστροφή πολλών ζώων. Η απεξάρτηση (ακόμη και από τη νικοτίνη) είναι επώδυνη διαδικασία για το χρήστη και τους οικείους του και δεν παράσχει εγγυήσεις επιτυχίας. Οι κίνδυνοι των ναρκωτικών, αν και δεν πρέπει να υποβαθμίζονται, δεν πρέπει επίσης να γίνονται αντικείμενο υπερβολής. Το αλκοόλ και η νικοτίνη ευθύνονται για πολύ περισσότερους θανάτους από ό,τι η ηρωίνη. Παρ’ όλη την εκτεταμένη χρήση του στη Δύση, το «έκστασις» έχει προκαλέσει ελάχιστους θανάτους.
