H σοβαρότερη, ίσως, πτυχή της «απαντήσεως» Λαλιώτη στην κριτική της «K» είναι το έκδηλο ύφος αυταρχισμού που διακατέχει έναν πολιτικό, του οποίου κάθε πράξη και λόγος τελεί υπό τον έλεγχο του κυριάρχου λαού, που τον εψήφισε. Πρόκειται για σαφέστατο δείγμα της καθεστωτικής αντιλήψεως, την οποία επίμονα καταλογίζει στο κυβερνών κόμμα η αξιωματική αντιπολίτευση. H αντίληψη αυτή δεν εντοπίζεται μόνον στον κ. Λαλιώτη. Δυστυχώς έχει διαποτίσει ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ και φυσικά είναι απότοκος της μακράς παραμονής του στην εξουσία.
Ασφαλώς απαιτείται βαρύτατο δημοκρατικό έρμα, σύνεση και αυτοσυγκράτηση για έναν πολιτικό, που ασκεί περίπου επί μίαν εικοσαετία εξουσία, προκειμένου να αποφύγει τη νοοτροπία του ισοβίου δεσπότου. Αλλωστε, πέραν της ασκήσεως, υπάρχει και η νομή της εξουσίας, η οποία οδηγεί σε περισσότερο επικίνδυνους ατραπούς. O υπουργός, ο βουλευτής, το στέλεχος του επί μακρόν κυβερνώντος κόμματος αποκτά την πεποίθηση του κεκτημένου δικαιώματος, στα αξιώματα, στις τιμές, αλλά και στα υλικά αγαθά, θεμιτά και -πολλάκις- αθέμιτα, που του παρέχει η συμμετοχή του στην άσκηση της εξουσίας.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο στρεβλώνει σε επικίνδυνο σημείο τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Ηδη στη Βουλή έχουμε αλλεπάλληλα κρούσματα απορρίψεως της κριτικής και του αντιπολιτευτικού ελέγχου εκ μέρους της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ. Βασιζόμενη στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, η κυβέρνηση απορρίπτει συλλήβδην τις προτάσεις της αντιπολιτεύσεως για τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών ή διεξαγωγής προανακρίσεως σε θέματα, τα οποία αποδεδειγμένως χρήζουν ελέγχου και πιθανότατα οδηγούν σε καταλογισμούς. Τούτο συνέβη π.χ. με τις καταγγελίες για χειραγώγηση του Χρηματιστηρίου, κατά την προεκλογική περίοδο, για τις αθρόες ελληνοποιήσεις αλλοδαπών, για την οικονομική καταβαράθρωση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, για το δυστύχημα του πρωθυπουργικού Falcon, για την πρόταση Ντογιάκου περί διεξαγωγής προανακρίσεως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις διαπλοκής ΜΜΕ.
Συμβαίνει, λοιπόν, το εξής τραγελαφικό. H κυβέρνηση «ανέχεται» τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στο κατώτερο επίπεδο των αναφορών, των ερωτήσεων και των επερωτήσεων στη Βουλή, για τον λόγο και μόνον ότι ο κανονισμός δεν της παρέχει τη δυνατότητα να τον αποφύγει. Εχει, δε, ολοσχερώς καταργήσει τον έλεγχο του ανωτάτου βαθμού, απορρίπτοντας, με την πλειοψηφία που διαθέτει, όλες τις προτάσεις της αντιπολιτεύσεως για τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών, αλλά και τις εισαγγελικές παραγγελίες για προανάκριση, σε υποθέσεις μείζονος σημασίας, στις οποίες έχουν ανακύψει «αποχρώσες ενδείξεις» για κακοδιαχείριση, ανομίες και σκάνδαλα. Χαρακτηριστικό είναι, δε, ότι ακόμη και το επίπεδο του κατώτερου ελέγχου, ο οποίος είναι «αναπόφευκτος» για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τελευταίως τείνει να ατονήσει και να αχρηστευθεί. «Ερωτώμενοι» υπουργοί παρελκύουν επί μήνες την υποχρέωσή τους να απαντήσουν στην Εθνική Αντιπροσωπεία, μεταθέτουν την ευθύνη τους σε άλλους υπουργούς ή υφυπουργούς ή, τέλος, απαντούν με υπεροπτική ασχετολογία, περιφρονώντας κάθε έννοια ελέγχου και λογοδοτήσεως.
Με τον τρόπο αυτό, στην ουσία έχει καταργηθεί το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της αντιπολιτεύσεως να αποκαλύπτει, να ελέγχει και να καταλογίζει τα κυβερνητικά ανομήματα. Στην ίδια λογική εντάσσεται και η «εμπνευσμένη» από τον κ. Λαλιώτη απόπειρα να μεταφερθεί η πολιτική αντιπαράθεση από τα πεπραγμένα της σημερινής κυβερνήσεως στις πολιτικές διαμάχες του παρελθόντος. H Ν.Δ., υπό τον κ. Κώστα Καραμανλή, δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει και να κρίνει την κυβέρνηση του κ. Σημίτη, διότι το κόμμα του «αμάρτησε» προ 10ετίας, υπό την ηγεσία του κ. Μητσοτάκη. (Ενώ οι κυβερνήσεις του A. Παπανδρέου ήταν άσπιλες και αμόλυντες)… Ολα αυτά, δε, επιχειρούνται ή συντελούνται από το κυβερνών κόμμα, με πλήρη αδιαφορία για τις εντυπώσεις που προκαλούνται στην κοινή γνώμη, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, καλείται να επικροτήσει το σύνθημα «λήθη στο παρόν – επιστροφή στο παρελθόν».
Το τελευταίο αυτό υποδηλώνει και το πόσο προχωρημένη, αλλά και επικίνδυνη, είναι η καθεστωτική αντίληψη που διακατέχει το ΠΑΣΟΚ. Διότι η περιφρόνηση της λαϊκής κρίσεως δεν υποδηλώνει μόνον αυταρχισμό, αλλά και διεκδίκηση πολιτικής ασυδοσίας. Διότι το «κεκτημένο δικαίωμα» νομής των αγαθών της διακυβερνήσεως, προϋποθέτει και την επιδίωξη της αενάου -και με κάθε μέσον- κατοχής της εξουσίας.
Με τα δεδομένα αυτά, επιστροφή στο παρελθόν σημαίνει, πάνω απ’ όλα, αναβίωση του «αποφθέγματος» Κουτσόγιωργα προς την τότε αξιωματική αντιπολίτευση «δεν δικαιούσθε να ομιλείτε». Το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ του κ. K. Σημίτη δείχνει να ερωτοτροπεί, τώρα, με μια αναβάθμιση του αποφθέγματος, μετατρέποντάς το «δεν δικαιούσθε να κυβερνήσετε»(!!!).
Οι πακτωλοί απέβλεπαν στη σύγκλιση της ελλαδικής με τις οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης: Να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές της παραγωγής, η αποδοτικότητα των υπηρεσιών, οι αγροτικές καλλιέργειες. Να αποκτήσει η Ελλάδα δρόμους, τρένα, λιμάνια, αεροδρόμια, αστικές συγκοινωνίες. Να συμβαδίσει το ελλαδικό κράτος με τους ρυθμούς και την ποιότητα ζωής των υπόλοιπων Ευρωπαίων εταίρων της.
