Οι γλωσσικές «αστοχίες» δεν είναι σπάνιες στις ομιλίες και τις δηλώσεις των «περισσότερων» πολιτικών. Τόσο με τα γνωστά και ενίοτε διασκεδαστικά «σαρδάμ» όσο και με τη χρησιμοποίηση λέξεων που δεν αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια αυτό που θέλουν να πουν. Και είναι, δυστυχώς, λίγοι οι σημερινοί πολιτικοί που χειρίζονται την ελληνική γλώσσα κατά τρόπο εύληπτο, σαφή, αναδεικνύοντας το εύρος της σε νοήματα αλλά και «αποχρώσεις», εκμεταλλευόμενοι και τον πλούτο της και τις δυνατότητες σαφήνειας που προσφέρει -χωρίς αυτό βεβαίως να απαξιώνει κατ’ ανάγκην και την πολιτική τους επάρκεια- κάτι που συνέβαινε σε μεγάλο βαθμό με τους παλαιότερους πολιτικούς, που ορισμένοι μάλιστα άφησαν και εποχή για τη ρητορική αλλά και γλωσσοπλαστική τους «παιδαγωγική» ικανότητα. O πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είναι από τους πολιτικούς που δεν διακρίνεται για τη γλωσσική του ευφράδεια, την απρόσκοπτη και ρέουσα εκφορά του λόγου του, τη ρητορική του άνεση. Κάνει και λάθη «αποχρώσεων» και αρκετά σαρδάμ – τα περισσότερα τα αφήνει να περνούν «αδιόρθωτα», αλλά επιχειρεί να τα επαναδιατυπώσει, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία, κυρίως λόγω του ρυθμού που ήδη έχει πάρει η ομιλία του και της επικέντρωσης του ενδιαφέροντός του στο πολιτικό περιεχόμενο των όσων λέει.
Στις δηλώσεις του που έκανε προς τους δημοσιογράφους λίγο πριν αναχωρήσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, απαντώντας σε ερωτήσεις για το «κλίμα» που έχει διαμορφωθεί (ιδιαίτερα μετά τη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή του CBS) περί ασκήσεως πιέσεων εκ μέρους της αμερικανικής ηγεσίας, ο πρωθυπουργός τόνισε ότι «έχουν παρέλθει οι εποχές που ο πρωθυπουργός της Ελλάδος πήγαινε σε κάποιες χώρες για να του συστήσουν κάποια πολιτική» και προσέθεσε «δεν δεχόμαστε πιέσεις…». Και με το που εκστόμισε το ρήμα «δεχόμαστε», φρόντισε αμέσως να επαναδιατυπώσει τη φράση του, λέγοντας «…δεν ΑΠΟδεχόμαστε πιέσεις» – κι αυτή η «διόρθωση» για τον γνωρίζοντα επαρκώς την ελληνική γλώσσα έχει μεγάλη σημασία! Είναι άλλο πράγμα το «δέχομαι πιέσεις» (που σημαίνει ότι κάποιοι ενδεχομένως τις ασκούν – άσχετα με το αν εγώ υποκύπτω σε αυτές) και εντελώς διαφορετικό το «ΑΠΟδέχομαι πιέσεις», που υποδηλοί ότι ακόμη κι αν κάποιοι τις ασκήσουν, εγώ δεν πρόκειται να τις λάβω υπόψη μου και να συμμορφωθώ αναλόγως… Τώρα, στην «τρέχουσα» και απλή καθημερινή κουβέντα, μια διαβεβαίωση ότι «εγώ δεν δέχομαι πιέσεις!» εκλαμβάνεται ως γενική άρνησή μου να δεχθώ πιέσεις. Σε πολιτική δήλωση, όμως, και δη εν όψει μιας τέτοιας κρίσιμης συνάντησης όπως αυτή που θα έχει ο κ. Σημίτης με την αμερικανική ηγεσία, η σωστή επιλογή, μεταξύ «δέχομαι» και «αποδέχομαι», έχει τεράστια σημασία – και φρόντισε να την επισημάνει ο κ. Σημίτης…
Στις αναφορές για τις κρίσιμες συνομιλίες στην Ουάσιγκτον έγιναν και άλλες «γλωσσικές αστοχίες», όπως λ.χ. ότι «συνομιλούμε ως ομότιμοι…» (ενώ το ορθόν είναι «συνομιλούμε ως ισότιμοι»!), αλλά αυτή δεν σκοτίσθηκε να τη διορθώσει κανείς! Φρόντισε όμως να επαναδιατυπώσει τη φράση περί πιέσεων, να επιλέξει το ρήμα «δεν αποδέχομαι», για να αφήσει ενδεχομένως να εννοηθεί ότι πιέσεις όντως ασκούνται από αμερικανικής πλευράς (κάτι, άλλωστε που… κυκλοφορεί και ως ρεπορτάζ και ως γενικότερη εκτίμηση!) και θα ασκηθούν, πιο «επίσημα» στην Ουάσιγκτον, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να τις «ΑΠΟδεχθεί»!
Εκτός του ότι «γλώσσα λανθάνουσα, τα αληθή λέγει…», διαπιστώνουμε πλέον ότι και «γλώσσα διορθώνουσα τα… ημαρτημένα», μπορεί με την προσθήκη μιας μικρής… πρόθεσης σε ένα κοινότατο ρήμα, να εκπέμψει πολιτικό μήνυμα και περιεχόμενο πολύ ουσιαστικό – ακόμη και αν «τυπικά», στη συγεκριμένη περίπτωση της δηλώσεώς του, ο πρωθυπουργός ούτε κατήγγειλε ούτε απεκάλυψε τίποτα! Τώρα, ως προς το αν «δεχόμαστε» πιέσεις, και ως προς το σθένος και την αποφασιστικότητά μας (προσθέστε, αν θέλετε, και τα περιθώρια που έχουμε…) να μην τις «αποδεχόμαστε», «κοντός (σχετικά) ψαλμός, αλληλούια»…
Αρλουμποειδείς φανφάρες!
Εχει ζητήσει κατ’ επανάληψιν από τους βουλευτές ο πρόεδρος του Σώματος κ. Κακλαμάνης να κλείνουν τα «κινητά» τους όσο βρίσκονται μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου – και έχει απόλυτα δίκιο! Ούτε είναι θέαμα να συζητούνται στη Βουλή σημαντικά θέματα, και οι περισσότεροι από τους (έτσι κι αλλιώς πάντα λίγους «παρόντες»…) βουλευτές να μιλάνε στα κινητά τους, ούτε είναι νοητό να διεξάγεται κοινοβουλευτικός έλεγχος ή σοβαρή νομοθετική εργασία, υπό… τους ήχους (και συχνά κωμικούς!) κλήσεως των κινητών μέσα στην αίθουσα! O πρόεδρος κάθε τόσο (και κάποτε εκνευρισμένος, λογικά!) ζητούσε να κλείσουν επιτέλους τα κινητά, δείξτε λίγο σεβασμό στο λειτούργημά μας!», οι περισσότεροι βουλευτές αγρόν ηγόραζαν μέχρι που ο κ. Κακλαμάνης, ως «καλό παλικάρι» πήρε… «άλλο μονοπάτι»: εγκατέστησε (δοκιμαστικά, όπως ανεκοίνωσε χθες στο σώμα) στην αίθουσα του Κοινοβουλίου έναν «σαρωτή» (μη ζητάτε τεχνικές λεπτομέρειες – δεν τα πάμε καλά με την τεχνολογία!) που αδρανοποιεί, «αποσυνδέει» τα κινητά! Τι να γίνει; Οπου δεν «πίπτει λόγος, πίπτει… σαρωτής»!
Κι έγινε από πλευράς (κάποιων…) βουλευτών το «έλα να δεις»! Αντέδρασαν εντονότατα, με «σκληρές» εκφράσεις… κατήγγειλαν τον αυταρχισμό του προέδρου, επικαλέσθηκαν (αμφίβολης αξίας) γνώμες ότι ο «σαρωτής»… βλάπτει σοβαρά την υγεία, κάποιοι νεόκοποι και αυθάδεις εκπρόσωποι του έθνους «στηλίτευσαν» τις μεθόδους του προέδρου «που εισάγουν τον… Big Brother στον ναό της Δημοκρατίας», μίλησαν για «παραβίαση του δικαιώματος επικοινωνίας» και άλλες περιφανείς… αρλούμπες, ενώ το απλούστερο και αυτονοήτως επιβεβλημένο που μπορούσαν και έπρεπε να κάνουν, ήταν μόνο και μόνο να φροντίζουν να κλείνουν το κίνητό τους, για όση ώρα βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα της Βουλής!
Και σε όλους αυτούς τους φωνασκούντες και μπουρδολογούντες (μεταξύ των οποίων οι κ. Πάνος Καμμένος και Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος, στον οποίον και αποδίδεται η… προσομοίωση του μέτρου με τον Big Brother!) βρέθηκε προς τιμήν της η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη να συστήσει «ψυχραιμία και σοβαρότητα…», προτρέποντάς τους να ηρεμήσουν και υπεραμυνόμενη του μέτρου του κ. Κακλαμάνη, να τους συστήσει «να κλείνουν» το… μαραφέτι, όση ώρα βρίσκονται στην αίθουσα συνεδριάσεων και υποτίθεται ότι ασκούν το λειτούργημά τους υπέρ του λαού! Τέτοια… μανία πια με το «κινητό»; Κι όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά δεν βρίσκεται και η… Σοφοκλέους στα «επάνω» της, να πεις ότι χρειαζόμαστε, βρε αδερφέ, τόσο αδιάκοπη και συνεχή… επικοινωνία!
«Εκείνη κι εκείνη»…
«Επίσημα», δεν έχει γίνει πρόταση για να είναι υποψήφια για τον Δήμο της Αθήνας, από πλευράς ΠΑΣΟΚ, στην Ειρήνη Παπά – έχουν όμως αναμφίβολα γίνει συγκεκριμένες και ουσιαστικές βολιδοσκοπήσεις, αλλιώς δεν θα έβγαινε η πολύ καλή ηθοποιός να δηλώσει ότι η δημαρχία «αποτελεί πρόκληση γι’ αυτήν…». Κυκλοφορεί ότι υπέρ της ιδέας (αν όχι και «πατήρ» της…) είναι ο Κώστας Λαλιώτης (που θέλει μια «δυνατή» υποψηφιότητα – και πάντως κάποιων όχι… τυπικά ΠΑΣΟΚ για να χρεωθεί την ενδεχόμενη ήττα!), ο Μιχάλης Νεονάκης είπε ότι «το βλέπει θετικά – κρίθηκε άξια ως «Γυναίκα της Ευρώπης» η Ειρήνη Παπά, γιατί όχι και «Γυναίκα του Δήμου;», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε – αν και του «ξεφεύγει» ότι άλλο πράγμα τιμώ μια προσωπικότητα για την προσφορά της κι εντελώς διαφορετικό την επιλέγω για να της αναθέσω συγκεκριμένο και δύσκολο έργο εκτός αρμοδιότητός της…
Στο άλλο… στρατόπεδο, στη Ν.Δ. η υποψηφιότητα ακόμη κυοφορείται και όλοι περιμένουν εναγωνίως αν θα πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι…» η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, που κατά τις πληροφορίες δεν θα ήθελε ως πιθανή αντίπαλο μια γυναίκα και δη με ακτινοβολία. Ρωτήθηκε χθες για το πώς βλέπει μια πιθανή υποψηφικότητα της κ. Παπά και απάντησε ως εξής: «Είναι μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός (σ.σ.: δηλαδή «δεν είναι πολιτικός»!), αλλά δεν θέλω να συζητήσω το θέμα και να το σχολιάσω πριν η ίδια αποφασίσει αν θέλει να είναι υποψήφια…»! Μάλλον ως… αντυποψήφια (που σημαίνει ότι η ίδια τείνει προς το «ναι»…), δεν απήντησε ή κάνουμε λάθος;
