Οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζονται για «απεργιακές κινητοποιήσεις» (παρ’ ότι εκπαιδευτικοί έτσι τις αποκαλούν) γιατί δεν συμφωνούν με το νομοσχέδιο που κατέθεσε το υπουργείο Παιδείας για την αποκέντρωση της Εκπαίδευσης, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τη διαδικασία της επιμόρφωσής τους. Δεν είμαστε σε θέση ούτε έχουμε την αρμοδιότητα να κρίνουμε το νομοσχέδιο. Εχουμε όμως μια απορία: Θυμηθείτε παρακαλώ οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία, οποιασδήποτε κυβέρνησης με την οποία συμφώνησαν οι εκπαιδευτικοί. Φοβάμαι ότι δεν θα βρείτε ούτε μία. Πράγμα που σημαίνει ότι: Ολες οι κυβερνήσεις που επιχείρησαν να μεταβάλουν κάτι στην Εκπαίδευση είχαν άδικο ή ότι η σημερινή Εκπαίδευση, την οποία γνωρίζετε όλοι από τα τυπικά και ουσιαστικά αποτελέσματά της, είναι η άριστη και συνεπώς δεν απαιτείται καμιά μεταβολή. Καλά είμαστε έτσι που είμαστε.
Η ουσία όμως της αντίρρησης προς τους εκπαιδευτικούς είναι αλλού: Ποιος τελικά αποφασίζει την εκπαιδευτική πολιτική; Ποιος έχει τη συνταγματική αρμοδιότητα να κρίνει να νομοθετήσει και να αποφασίσει: το Κοινοβούλιο, οι αντιπρόσωποι του έθνους ή τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών, που είναι αμφίβολο αν αντιπροσωπεύουν τον κλάδο των εκπαιδευτικών; Ας αποφασίσουμε επιτέλους να αναθέσουμε σε κάθε συντεχνιακή μειοψηφία να αποφασίζει αυτή για τον εαυτό της, για τα συμφέροντά της και για τις δραστηριότητές της. Θα ήταν ίσως καλύτερα γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα ανέκυπτε κάποια ευθύνη, ενώ σήμερα λυπάμαι που το γράφω, εξέλιπε κάθε ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο για να μάθουν γράμματα, όπως επιτάσσει και το Σύνταγμά μας.
Δεν ξέρω τι σημαίνει στην πράξη εκπαιδευτική αποκέντρωση. Ως τίτλος ακούγεται καλά, αλλά πού μπορούν να καταλήξουν οι καλοί τίτλοι είναι άγνωστο.
Η αξιολόγηση όμως του εκπαιδευτικού και του έργου του έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και όλοι καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν δικαιούται να προσφέρει εργασία χωρίς έλεγχο και χωρίς αξιολόγηση της ποιότητάς της. Οσοι έχουμε την ατυχία ή την μεγάλη ευτυχία να εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα ελεγχόμαστε καθημερινά (αν πηγαίνουμε στη δουλειά στην ώρα μας, αν εξαντλούμε το ωράριο, ποιας ποιότητας δουλειά προσφέρουμε) και καθημερινά δίνουμε εξετάσεις (στη δημοσιογραφία και σε άλλα επαγγέλματα ενώπιον κοινού πολύ σκληρού) και αξιολογούμαστε και από την αξιολόγηση αυτή εξαρτάται η καριέρα μας, αν θα κρατηθούμε στη δουλειά και αν θα αμειφθούμε ικανοποιητικά. H δουλειά μας και το προϊόν της είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, μεγέθη ανταγωνιστικά. Αν τα μεγέθη αυτά δεν είναι τα καλύτερα, ανάλογες θα είναι και οι αμοιβές μας και η σιγουριά που αισθανόμαστε.
Διαβάστε τις ανακοινώσεις της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης και της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και πείτε μου ειλικρινά αν τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών θέλουν τον έλεγχο και την αξιολόγηση, αν έχουν λύσει μέσα τους ή πώς αντιλαμβάνονται τη μετεκπαίδευσή τους. Μένω με την εντύπωση ότι δεν τη θέλουν, την απορρίπτουν και γι’ αυτό προτείνουν διάφορα συστήματα δήθεν δημοκρατικού αυτοελέγχου και αυτοαξιολόγησης. Αλλά, «η γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας δεν έχει ούτε λογική ούτε σημασία. Λογική και σημασία έχει η γνώμη της κοινωνίας για μας». Ερευνήστε παρακαλώ, κύριοι εκπαιδευτικοί, ποια γνώμη έχει η κοινωνία για σας και τη δουλειά σας.
Δυστυχώς το νομοσχέδιο του κ. Πέτρου Ευθυμίου, του υπουργού Παιδείας, δεν συνδέει τον έλεγχο, την αξιολόγηση και την επιμόρφωση με το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν το κάνει λειτουργικό στοιχείο της εκπαίδευσης από το οποίο θα εξαρτάται η βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη του εκπαιδευτικού, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις χώρες, αναπτυγμένες και υποανάπτυκτες. Σε μας, η επαγγελματική εξέλιξη του εκπαιδευτικού εξαρτάται από την… απλή και φυσική πάροδο του χρόνου.
