Ακοίμητα τα κινητά μας. T’ ακούμε παντού, οποιαδήποτε στιγμή. Στον κινηματογράφο – πάνω που αρχίζεις να βουλιάζεις στις εικόνες. Στο θέατρο – και πέφτεις σε σύγχυση, αφού δεν ξέρεις αν ο επίμονος ήχος είναι μοντερνιστικό στοιχείο της σκηνοθεσίας. Στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο – να σπάει σκαιότατα τον τραγικό λόγο, να τον προσβάλλει. Στα σχολεία, τη στιγμή του μαθήματος – και παρακαλούν οι δάσκαλοι, κι απειλούν με τιμωρίες? ξεφτέρια όμως τα παιδιά μας, το ρίχνουν στα «σιωπηρά» εικονομηνύματα και ξεγλιστράνε. Ακόμα και στους ναούς, και μάλιστα ώρα νεκρώσιμης ακολουθίας, και να ‘ναι του ιερέα το κινητό, κι όχι κάποιου από το εκκλησίασμα. Και, βέβαια, στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οι αντιπρόσωποί μας πάνε με μισή καρδιά αλλά με δύο κινητά ανοιχτά, για να «μη χάνουν την επαφή τους με τον κόσμο».
Υποτίθεται λοιπόν ότι το μηχανάκι αυτό θα μας ελευθέρωνε αλλά έφτασε να μας αιχμαλωτίσει. Ξεκίνησε σαν εξάρτημα των χεριών μας και τελικά καταντήσαμε εμείς απελπιστικά εξαρτημένοι από αυτό το παντοδύναμο ψυχοτρόπο. Κανείς δεν το αρνείται, χρήσιμο πράγμα είναι, μπορεί και αναγκαίο, αλλά μόνο για ορισμένες περιστάσεις και για συγκεκριμένο χρόνο. Αλλιώς γίνεται βραχνάς, κι όχι απλώς ενοχλητικός βραχνάς παρά και επικίνδυνος.
Ο «αποστομωτής κινητών» που τοποθετήθηκε στη Βουλή από τον πρόεδρό της θα ήταν απολύτως περιττός αν κάθε βουλευτής σεβόταν τους συναδέλφους του, υποχρεώνοντας έτσι όλους να σέβονται και τον ίδιον. Τώρα, λοιπόν, ορισμένοι ανάμεσά τους (αρκετοί εκ των οποίων έχουν δώσει επανειλημμένως διαπιστευτήρια ανωριμότητας) σήκωσαν τα λάβαρα μιας αστείας εξέγερσης, με την ελπίδα να κερδίσουν ένα μονόλεπτο διασημότητας στα κανάλια, να φανούν, μήπως και τους θυμηθούν οι ψηφοφόροι. Οι προφάσεις τους; «Φέρνετε τον Μπιγκ Μπράδερ στη Βουλή», είπε ο ένας, που φυσικά δεν διατύπωσε την παραμικρή δημόσια ένσταση για τον τηλε-Αδελφό, προφανώς για να μην αποκλειστεί από την οθόνη. «Και πώς θα μας ενημερώσουν οι συγγενείς μας αν συμβεί κάτι έκτακτο;», αναρωτήθηκε άλλη φωνή. Μάλιστα. Τόσα χρόνια δίχως κινητό ούτε επικοινωνία είχαμε ούτε κοινωνία.
Θαρρείς, λοιπόν, και δεν υπάρχει τηλεφωνικό κέντρο στη Βουλή ούτε γραμματείς και κλητήρες που μπορούν να ειδοποιήσουν πάραυτα οποιονδήποτε, αν πράγματι συμβαίνει κάτι σοβαρό. Αλλά τι είναι σοβαρό για πλείστους όσους βουλευτές, όπως αποδεικνύει ο πολιτικός τους βίος; Μήπως είναι οι τηλεοπτικές τους εμφανίσεις καθώς και η δεύτερη επαγγελματική τους απασχόληση, η «κανονική», η δικηγορία π.χ., η ιατρική ή η δημοσιογραφία; Τότε λοιπόν γιατί δεν απαίτησαν να νομιμοποιηθεί το δικαίωμά τους στην πλήρη αποχή, υποχρεώνοντας τον πρόεδρο να τους τηλεφωνεί στο κινητό για να τους ρωτάει τι ψηφίζουν; Γιατί να μην εγκαινιάσουν την κινητή δημοκρατία;
