Το τηλεφώνημα αναγνώστου μάς απέσπασε (ευτυχώς…) την προσοχή από την τρέχουσα δημοσιογραφική επικαιρότητα (επίσκεψη Σημίτη στις ΗΠΑ, προσαρμογή στο ευρώ, καβγάδες στην Ιεραρχία, διεργασίες για την ανάδειξη υποψηφίων στις δημοτικές εκλογές…) και μας προσγείωσε στην έρμη «γκρίζα καθημερινότητά» μας, που απ’ ό,τι φαίνεται, το γεγονός ότι αποτελεί διακηρυγμένο στόχο και όραμα η «λεύκανσή» της από την (εκάστοτε) πολιτική μας ηγεσία, μάλλον συμβάλλει στη… διαιώνιση του σκουρόχρωμου χρώματός της! Κατά έναν περίεργο τρόπο την… τρέφει και δυναμώνει τις αντιστάσεις της, σε καθένα τομέα της χωριστά και στο σύνολό της γενικότερα. «Γράψτε κάτι, σας παρακαλώ, γιατί οι δικές μου διαμαρτυρίες δεν πιάνουν τόπο -ούτε των χιλιάδων συμπασχόντων- και βαρέθηκα να καταφεύγω κάθε τρεις και λίγο στους «αρμοδίους» ζητώντας να πληροφορηθώ πότε θα μου ικανοποιήσουν τη… «χάρη» να μου δώσουν επιτέλους τη σύνταξή μου! Σταμάτησα να δουλεύω από τον περασμένο Μάιο, υπέβαλα τα δικαιολογητικά μου στο IKA αρχές Ιουνίου, κι ακόμη σύνταξη δεν έχω πάρει! Θα… προλάβω να την πάρω ή θα περάσει μειωμένη κατευθείαν στη γυναίκα μου μετά τον θάνατό μου;»
Οκτώ μήνες να εγκριθεί η σύνταξη ενός ανθρώπου; «Και… λίγοι είναι – εδώ έχω συναδέλφους, που άρχισαν να την εισπράττουν… 15 μήνες μετά την αποχώρησή τους από τη δουλειά!» μας εξήγησε ο αναγνώστης, προσθέτοντας ότι κάτι ανάλογο του προβάλλουν ως δικαιολογία, προτρέποντάς τον «να μη βιάζεται!», και οι υπάλληλοι του IKA, επικαλούμενοι «μεγάλες ελλείψεις στο προσωπικό» του Ιδρύματος! Καλά, κι αυτό το εξαγγελθέν μέτρο της «προσωρινής σύνταξης», που υποτίθεται ότι χορηγείται μέχρι να βγει η κανονική; «Μα, μου είπαν ότι επειδή εγώ συνταξιοδοτήθηκα πριν ισχύσει το μέτρο, πρέπει τώρα να κάνω… νέα αίτηση για «προσωρινή» και κινδυνεύω να χάσω τη σειρά προτεραιότητος που ήδη έχω πάρει – άσε κιόλας που είμαι από εκείνους που δεν δικαιούμαι την κατώτερη ή έστω χαμηλή και προτιμώνται για την προσωρινή -και δικαίως οι άνθρωποι- οι συνταξιούχοι αυτής της κατηγορίας…». Κι αν έχεις κάνει το «κουμάντο» σου να ‘χεις βάλει κάτι στην άκρη, αν στο επέτρεπαν οι συνθήκες διαβίωσής σου, αν έχεις κανα παιδί να σε φροντίσει, πάει καλά – αλλιώς, πώς τη βολεύεις;
Από τους δικαιούχους «επιδότησης ενοικίου» από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό… περιμένει ακόμη να αρχίσει να εισπράττει, με καθυστέρηση κάμποσων μηνών (ενώ το ενοίκιο το καταβάλλεις κανονικά κάθε πρώτη του μηνός!) κι ας ανήκουν στην τάξη των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων! Και ακούσαμε σε κάποιο ραδιόφωνο τον αντιπρόεδρο του OEK να παραδέχεται ότι η καθυστέρηση οφείλεται (κυρίως για τους δικαιούχους Αθηνών-Θεσσαλονίκης) και στην έλλειψη προσωπικού του Οργανισμού, επειδή τα ταλευταία χρόνια τα κενά που δημιουργούνται από τις συνταξιοδοτήσεις των εργαζομένων σ’ αυτόν δεν πληρούνται με αντίστοιχες προσλήψεις, «λόγω των διαδικασιών του νόμου Πεπονή»!
Κύριε των δυνάμεων! Χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να ψηφιστεί ένας νόμος (που πολιτικά «έθαψε» και τον εμπνευστή του!) που θα πάτασσε αποφασιστικά το ρουσφέτι στη δημόσια διοίκηση και… καταντήσαμε να τον επικαλούνται σήμερα (παρά τις… τρύπες και τα παράθυρα που έχουν εφεύρει για να τον καταστρατηγούν κάποιοι…) για να δικαιολογούν την ανεπάρκεια και τις προκλητικές ελλείψεις της κρατικής μηχανής; ΄H του ύψους ή του βάθους δηλαδή; Σε τούτη τη χώρα, πόσοι αιώνες θα πρέπει να περάσουν επιτέλους για να ανακαλύψουμε τον…δρόμο της καμήλας;
Κι έπειτα, από τη μια η μόνιμη δικαιολογητική επωδός όλων αυτών των οργανισμών και υπηρεσιών που ασχολούνται με τον πολίτη και την «καθημερινότητά» του για τις καθυστερήσεις στην άσκηση των καθηκόντων τους είναι οι… ελλείψεις σε προσωπικό, κι από την άλλη όλοι οι αρμόδιοι διατείνονται ότι στον δημόσιο τομέα υπάρχουν υπεράριθμοι! Καλά, τι στην ευχή, τόσο δύσκολο είναι να γίνει ένας πρακτικός «συμψηφισμός» μεταξύ κενών θέσεων και υπεραρίθμων που κάλλιστα μπορούν να τις καλύψουν;
Από το 1996, αν δεν κάνουμε λάθος, έχει ψηφισθεί ένας σωστός «εκσυγχρονιστικός» νόμος που προβλέπει (προαιρετικά κατ’ αρχήν, και υποχρεωτικά σε δεύτερη φάση…) τις «εσωτερικές μετατάξεις»! Γιατί αυτός ο νόμος δεν εφαρμόσθηκε ποτέ (και να ‘ταν ο μόνος!), ποιες δυσκολίες και νομικά εμπόδια «ανακαλύφθηκαν» μετά την ψήφισή του, γιατί δεν φρόντισαν οι εμπνευστές του να τις λύσουν πριν από την κατάρτιση και ψήφισή του, κι επιτέλους αν με αυτόν τον νόμο οι μετατάξεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν, γιατί δεν ψηφίζουν έναν άλλον, σωστά επεξεργασμένο νόμο;
Ο κύβος ερρίφθη…
Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη έχει πάρει την απόφασή της να διεκδικήσει ως υποψηφία της Ν.Δ. τον Δήμο Αθηναίων, έχει ενημερώσει σχετικά τον πρόεδρο του κόμματος και η επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της θα ανακοινωθεί μετά τη συνάντηση που θα έχει εντός των ημερών με τον Κώστα Καραμανλή, γράφοντας έτσι το «τέλος» σε ένα σίριαλ που άνευ λόγου και αιτίας (και λόγω πολιτικών φιλοδοξιών άλλων μη πολιτικών προσώπων…) ξεκίνησε πολύ νωρίς και προκάλεσε πολλούς πονοκεφάλους και εσωτερικές έριδες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης…
Προφανώς, η κ. Μπακογιάννη κρίνει ότι και έχει μεγάλες πιθανότητες (οι άνθρωποί της μιλούν περί «απολύτου βεβαιότητος!») να κερδίσει κι αυτήν την πολιτική μάχη και η εκλογή της ως δημάρχου Αθηναίων εξυπηρετεί τα ευρύτερα πολιτικά της σχέδια, ενώ ταυτόχρονα αναμφισβήτητα θα ενδυναμώσει και το κόμμα της, αφού με ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος θα «καθαρίσει» τον μεγαλύτερο (και πολιτικά πιο σημαδιακό…) δήμο της χώρας, δίνοντας το μέτρο, έστω σε επίπεδο εντυπώσεων, της ανόδου της Ν.Δ. στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, κάτι που θα παίξει ρόλο στις βουλευτικές εκλογές.
Παραμένει, φυσικά, πάντα το ερώτημα αν πολιτικά «βολεύει» την πρώτη βουλευτή της A΄ Αθήνας σε αριθμό ψήφων και τη θεωρούμενη ως (άτυπο, έστω…) Νο 2 της Ν.Δ., να βρίσκεται εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής στις επόμενες βουλευτικές εκλογές (κι αυτό, είτε η Ν.Δ. τις κερδίσει είτε τις χάσει!), που συνακόλουθα γεννά το επόμενο λογικό ερώτημα, αν η κ. Μπακογιάννη, εφόσον πάρει τον Δήμο, επιλέξει να παραμείνει σ’ αυτόν και να ολοκληρώσει τη θητεία της ή αν αντίθετα παραιτηθεί του αξιώματός της όταν προκηρυχθούν οι γενικές εκλογές για να εκτεθεί ως υποψήφια και σ’ αυτές. Αλλά, επιτέλους, δεν θα ‘ναι η πρώτη – το ίδιο (το δεύτερο δηλαδή…) έπραξαν πριν από αυτήν και οι κ. Εβερτ, Κούβελας και Ανδριανόπουλος. Δεοντολογικά ορθόν ή όχι, συνεπές προς την «εντολή» που θα της δώσουν και την εμπιστοσύνη που θα δείξουν στο πρόσωπό της οι Αθηναίοι ή όχι, στην πολιτική τέτοια «τερτίπια» γίνονται…
Για χίλιους δυο λόγους, προσωπικών ικανοτήτων, εγγραφής υποθηκών για το μέλλον, μεθόδευσης προσωπικών φιλοδοξιών, αλλά ακόμη και από «μεράκι» για να δείξει ότι σ’ έναν τομέα που όλοι λένε ότι «λίγα περιθώρια έργου υπάρχουν…», αυτή μπορεί να αποδειχθεί παραγωγική και καινοτόμος, η κ. Μπακογιάννη μπορεί τελικά να αποδειχθεί (για όσο μείνει – αν λέμε κερδίσει) πολύ καλή δήμαρχος της πολύπαθης πόλης! Ασε, δηλαδή, που μια εκλογική μάχη μεταξύ δύο κυριών (στο ΠΑΣΟΚ μιλούν σχεδόν μετά βεβαιότητος ότι δική τους υποψήφια θα είναι η Ειρήνη Παπά…) πέραν του πολιτικού θα ‘χει και το… αισθητικό της ενδιαφέρον!
Κάποιοι στη Ν.Δ. φοβούνται (πλην της… ενίσχυσης του προφίλ της κ. Μπακογιάννη!) το ενδεχόμενο η πιθανή υποψηφιότητα της κ. Παπά από πλευράς ΠΑΣΟΚ να ‘χει ως αποτέλεσμα η Ν.Δ. να διακινδυνεύσει ή έστω να μην πάρει από τον πρώτο γύρο τον Δήμο της Αθήνας, κάτι που εξασφάλισε το 1998 ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, γεγονός που αντίστοιχα θα ενισχύσει το προφίλ του νυν δημάρχου και προέδρου του ΚΕΠ και μάλιστα σε μια περίοδο που ο ίδιος εκτός δημαρχίας πλέον θα ‘χει κάθε λόγο να «ψαρεύει» ψηφοφόρους από… όμορα κόμματα. Αυτά, όμως, θα κριθούν στην πορεία και θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης στις δημοτικές εκλογές, στο τέλος του 2002. Μέχρι τότε…
