Το πεύκο είχε τη δική του ιστορία…

Να μένεις στην οδό Αύρας, και να ‘χεις ένα πεύκο για ομπρέλα στο λιοπύρι του κηφισιώτικου καλοκαιριού ήταν μια πολυτέλεια που δεν την περιλαμβάνει η φορολογική δήλωση, παρά κατά το ήμισυ. Το μεν σπίτι δηλώνεται ως γονική παροχή, το δε θεόρατο δέντρο είναι, ήταν δώρο της φύσης, γαντζωμένο πάνω στο βραχόχωμα της αττικής γης, θεριεμένο ήδη το 1973 όταν χτίστηκε η τριώροφη πολυκατοικία. Γωνιακό το διαμέρισμα βλέπει στη δύση, ο ήλιος του απογεύματος λούζει τα μπροστινά δωμάτια και ολημερίς η βεράντα έχει σκιά και δροσιά, χωρίς να χρειάζεται τέντα. Ολα αυτά ανήκουν στο παρελθόν γιατί λαβωμένο από τον «νεωτερισμό» του αυτόματου ποτίσματος που μουλιάζει το έδαφος και ελευθερώνει τις ρίζες, το πεύκο, ψηλότερο από το σπίτι, αφέθηκε τη νύχτα στον χιονισμένο σταυρικό του θάνατο, πέφτοντας στην αγκαλιά του κήπου τον οποίο σκίαζε και δρόσιζε. Κλαίμε για τους ανθρώπους, πονάμε και για τα δέντρα που η συντροφιά τους είναι ανυπολόγιστης αξίας, αλλά μόνον όταν τη χάσουμε, το καταλαβαίνουμε. Σήμερα θα ‘ρθει συνεργείο του Δήμου Κηφισιάς να το κόψει και ο γεωπόνος θα βάλει στη θέση του ένα άλλο πεύκο – δώρο του δημάρχου Κηφισιάς Βασίλη Βάρσου στα παιδιά της πολυκατοικίας Αύρας 44. Τον ευχαριστούμε. Οσο για το σημείωμα «αν δεν παινέσεις το πεύκο σου, πέφτει» αλλά δεν πλάκωσε τη σμυρνέικη βεράντα με τα λουλούδια. Επεσε προς τον κήπο, γιατί και τα δέντρα έχουν ψυχή. Του δικού μας πεύκου βγήκε μ’ ένα βαθύ βογγητό τη νύχτα του μεγάλου χιονιού, παραμονή Θεοφανείων 2002… (φωτο ΕΛΜΠΙ).