Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι πολιτικοί μας, όσοι τέλος πάντως αρέκονται να δηλώνουν επάγγελμα στην εφορεία την «προστασία των συμφερόντων του λαού», δεν κατανοούν πως αυτοαναιρούνται όταν επιλέγουν τους υποψήφιους δημάρχους με μοναδικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητά τους, τη μικρή ή μεγάλη δόξα που απέκτησαν αποκλειστικά στους στίβους του θεάματος: του καλλιτεχνικού, του αθλητικού, του τηλεοπτικού/δημοσιογραφικού. Τα συμφέροντα του κόμματός τους έχουν βεβαίως κατά νουν, δεν συνειδητοποιούν πάντως ότι ακόμη κι αν κατορθώσουν να τα υπηρετήσουν προσωρινά (αν λ.χ. ο εκλεκτός τους «διάσημος» επικρατήσει του αντιπάλου του και καταλάβει τον δημαρχικό θώκο), μακροπρόθεσμα φθείρουν τόσο την καθαυτό πολιτική όσο και τους θεσμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αλλά για ποια καθαυτό πολιτική δικαιούμαστε να μιλάμε και για ποιους θεσμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Πολλοί από τους ίδιους τους «καθαρούς» πολιτικούς αισθάνονται πλέον υποχρεωμένοι να μετέλθουν τις τεχνικές του θεάματος για να επιβιώσουν ή να προωθηθούν σε υψηλότερα αξιώματα. Χειρότερα ακόμη: αισθάνονται υποχρεωμένοι να υποταχθούν πλήρως στη λογική του θεάματος και στους παραγωγούς και προαγωγούς του. Και μισή φορά να μην πάτησε το πόδι του στη Βουλή ο λαμπρός «εκπρόσωπός» μας, αντί να συμπεριληφθεί αυτόματα στον κατάλογο των αξιοπεριφρόνητων, αντί να εκβληθεί στην ασημαντότητά του, θα τα καταφέρει να ξανακόψει το νήμα των εκλογών, αν έλαβε την πρόνοια να εμφανιστεί κατ’ επανάληψη εκεί όπου παράγεται το ακρόαμα και το θέαμα, ακόμη και το πιο βλακώδες: στα «πρωινάδικα», στα ριάλιτι σόου, στα παράθυρα της άλογης φλυαρίας. Δεν χρειάζεται να μιλάς, αλλά να φωνάζεις. Δεν χρειάζεται να είσαι αλλά να φαίνεσαι και να καμώνεσαι πως είσαι. Δεν χρειάζεται να πολιτεύεσαι αλλά να μην αφήνεις αχρησιμοποίητο κανένα τρικ του πολιτικαντισμού. Κι αν μια φορά κι έναν καιρό ένιωθες την ανάγκη να στολίζεις το βιογραφικό σου με φωτογραφίες που σε εμφανίζουν περήφανο δίπλα σε ηγέτες διεθνούς εμβέλειας, τώρα το πιο φρόνιμο είναι να αναδημοσιεύεις στιγμιότυπα που σε δείχνουν να χαριεντίζεται με κάποιον από τους άρχοντες και τις αρχόντισσες της πίστας, της τηλεοπτικής πίστας συμπεριλαμβανομένης.
Οσο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, που πολλαπλασιάζουμε τους βαθμούς της για να ακυρώσουμε την ουσία της, έχουμε ήδη πειστεί από τις «αμυδρές βολιδοσκοπήσεις» διαφόρων διασήμων, που απέκτησαν δίκαιη ή υπέρογκη φήμη στη σκηνή, στο μπάσκετ ή στο γυαλί, ότι οι κομματικοί μηχανισμοί δεν δίνουν ούτε δίλεπτο για τα πραγματικά προβλήματα κάθε πόλης. Για τη λάμψη ενδαφέρονται? για τη λάμψη που ενδέχεται να τους δανείσει περιστασιακά κάποιος «αναγνωρίσιμος», μήπως και παραπλανηθεί ο δημόσιος οφθαλμός και δεν δώσει σημασία στα αποκαΐδια των πόλεων.
Από μικρό παιδί που έζησα την έννοια της γειτονιάς είχα να δω γείτονες να νοιάζονται τόσο πολύ για την οικογένεια που μένει κοντά τους. Οι τωρινοί βέβαια, διαθέτουν τζιπ 4X4, το οποίο επιτέλους χρειάστηκε σε κάτι: να φτάσει στον πιο κοντινό φούρνο, να ξεκολλήσει απ’ το χιόνι τους απερίσκεπτους, να κάνει τους ιδιοκτήτες του να χαίρονται σαν παιδιά γιατί ώς τότε, το τζιπ μόνο η άσφαλτος το γνώριζε. Σπανίως, πάντως, τα όρη και οι ραχούλες.
