Δεν τον γνωρίσαμε, δεν μας ήξερε, ίσως να μας διάβαζε, λόγω της κοινής προσφυγικής ρίζας. H στήλη θεωρεί υποχρέωσή της να αποχαιρετίσει έναν ακόμη πρόσφυγα -από την πρώτη γενιά που ολοένα λιγοστεύει και μας αφήνει- που έφυγε, τον Ευάγγελο I. Παπαδόπουλο, ιδρυτή, μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του, της πιο γλυκιάς βιομηχανίας, συνυφασμένης με τα παιδικά και μαθητικά χρόνια όλων μας, της Βιομηχανίας Μπισκότων Παπαδοπούλου. Με μόνο εφόδιο στην τσέπη του προσφυγικού σακακιού τη συνταγή του «Petit Beurre», όταν το πλοίο της προσφυγιάς τους επέτρεψε να κατεβούν για λίγο στον Πειραιά για ανεφοδιασμό, στην ανιχνευτική, γεμάτη αγωνία, βόλτα τους για να βρουν τόπο να ριζώσουν μετά την Καταστροφή του ’22 που τους έδιωξε από την Κωνσταντινούπολη. «Εδώ δεν έχουν μπισκότα», διαπίστωσαν και αποφάσισαν να μείνουν στην πατρίδα, την Ελλάδα και όχι να βρουν την τύχη τους στη Μασσαλία, όπου πήγαινε το πλοίο. Αγόρασαν με τις οικονομίες τους ένα μικρό φούρνο, η μάνα ζυμώνει και πλάθει, τα παιδιά ψήνουν και πουλούν χύμα. Τα μπισκότα έπιασαν, ο φούρνος δίνει τη θέση του στο πρώτο μικρό εργοστάσιο, το 1940 για να ακολουθήσουν μετά την απελευθέρωση, με την Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της άλλα τέσσερα εργοστάσια.
Από το 1993 διευθύνει την οικογενειακή επιχείρηση η Ιωάννα Παπαδοπούλου, ένα από τα τέσσερα παιδιά που απέκτησε ο Ευάγγελος με την Ελένη Βατμανίδου, η οποία έχει και επτά εγγόνια να την παρηγορούν. Ενα πακέτο μπισκότα «Πτι Μπερ» ή τα «Μιράντα», από το όνομα της κόρης του, που ζητούν επίμονα τα μικρά παιδιά από το περίπτερο, είναι η δικαίωση της οικογένειας, η γλυκιά γεύση στη θλίψη για τον σύζυγο, πατέρα και παππού, που κηδεύτηκε την Πέμπτη στο A΄ Νεκροταφείο Αθηνών, με την αγάπη των δικών του και την εκτίμηση της ελληνικής κοινωνίας.
