H επίσκεψη του κ. K. Σημίτη στη Ουάσιγκτον υπήρξε καινοτόμος, αφού για πρώτη φορά Ελλην πρωθυπουργός δεν έθεσε κατά τη συζήτηση με Αμερικανό πρόεδρο το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δηλαδή τις μονομερείς διεκδικήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο την άρνησή της να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τη διατήρηση της απειλής κηρύξεως πολέμου σε περίπτωση ασκήσεως του δικαιώματος της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και άλλα επουσιώδη παρόμοια.
Πρόκειται γιά έναν σημαντικότατο νεωτερισμό, που έχει στόχο να καταδείξει την «απεξάρτηση» της Ελλάδος από την κηδεμονία των ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης δεν επιθυμεί να εμπλέξει στην ελληνοτουρκική διαμάχη, αφού η Ελλάς μετά το 1996 έχει πλέον, όπως επαίρεται, αυτοπεποίθεση, είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ο πρωθυπουργός της συνδιαλέγεται πλέον επί ίσης βάσεως με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Εάν όλα αυτά αποτελούν απλώς σκηνοθεσία προς εντυπωσιασμό της ελληνικής κοινής γνώμης έχει καλώς. Το πρόβλημα δημιουργείται εάν ο κ. Σημίτης πιστεύει ότι ηγείται μιας άλλης χώρας από αυτή που είναι όντως η Ελλάς, με τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Διαφορετική βεβαίως ήταν η προσέγγιση του κ. K. Μητσοτάκη, όταν συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, πατέρα Τζοόρτζ Μπους, διαφορετική και του A. Παπανδρέου κατά τη συνάντησή του με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπίλ Κλίντον, αλλά και του ιδίου του κ. Σημίτη με τον κ. Κλίντον μετά την κρίση των Ιμίων.
Από την εποχή εκείνη δεν υπήρξε διαφοροποίηση της επισήμου πολιτικής της Αγκυρας και εάν είναι όντως ιδιαιτέρως θετικό το γεγονός ότι υπήρξε μια σαφής βελτίωση του κλίματος, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αυτό βεβαίως δεν αρκεί. Αντιθέτως, σήμερα, που τα δύο μέρη συνομιλούν, θα ήταν ίσως αναγκαιότερη μια παρέμβαση των ΗΠΑ, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η τουρκική ηγεσία ώστε να πραγματοποιήσει κάποια ασφαλή βήματα προς την κατεύθυνση της εναρμονίσεώς της προς την E.E., επιλύοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά από τα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει η τουρκική πολιτική στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Ο κ. Σημίτης επέλεξε να μη βαρύνει την ατζέντα των συνομιλιών του με τον κ. Μπους, αναφερόμενος στα καθαρώς εθνικά προβλήματα της Ελλάδος και θέλησε να εμφανισθεί ενώπιον του Αμερικανού προέδρου ως ηγέτης κράτους μέλους της E.E., ευελπιστώντας ότι διά αυτού του τρόπου αυξάνεται το ειδικό βάρος της χώρας.
Αλλά τα όποια θέματα αφορούν στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την E.E. ρυθμίζονται διά των επαφών του Αμερικανού προέδρου με τους ηγέτες των ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης – τη Γερμανία, τη Βρετανία και ενίοτε τη Γαλλία. Ακόμη και στο θέμα των σχέσεων του λεγομένου «Ευρωστρατού» με το NATO -επί του οποίου ομολογήθη η διάσταση απόψεων στην Ουάσιγκτον- οι απόψεις της Ελλάδος, χώρας-μέλους του NATO και της E.E., δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, κατά τη διάρκεια της εξωθεσμικής διαδικασίας που εξασφάλισε την συναίνεση της Τουρκίας.
Τα ανωτέρω βεβαίως δεν σημαίνουν ότι η επίσκεψη του κ. Σημίτη απέτυχε, αφού απλούστατα η πρόθεσή του δεν ήταν να εγείρει «παραδοσιακά» θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, επί των οποίων οι επισημάνσεις του κ. Μπους ήταν, όπως αναμενόταν, γενικόλογες. Παρά ταύτα υπήρξε μια συγκεκριμένη σοβαρότατη εξέλιξη και αυτή αφορά τη «δέσμευση» την οποία ανέλαβε ότι θα υπάρξουν σύντομα αποτελέσματα στο θέμα της τρομοκρατίας, δηλαδή εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργανώσεως «17N». Περιττό να λεχθεί ότι από τα αποτελέσματα της δράσεως που θα αναπτύξει η κυβέρνηση στο ζήτημα αυτό θα κριθε και η αξιοπιστία του κ. Σημίτη έναντι των ΗΠΑ, και όχι μόνον.
Μήπως αυτή δεν είναι η κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας;
