Αφού το «όραμα» είναι η Ολυμπιάδα και τα μετάλλια που θα κερδίσουν οι αθλητές μας στα αγωνίσματά της, ώστε να επιβεβαιωθεί εκ νέου η φυλετική μας υπεροχή -και δεν είναι, ας πούμε, σχολεία όπου να μην ξεπαγιάζουν τα παιδιά- κρίνεται «εθνικώς ορθότατη» η απόφαση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και των συναρμοδίων του να διπλοτριπλασιάσουν τα σχετικά κονδύλια και να προσφέρουν περίπου δεκαεφτά δισεκατομμύρια δραχμές για να προετοιμαστούν σωστά οι αρσιβαρίστες, οι άλτες, οι δρομείς, οι πυγμάχοι, οι κωπηλάτες κι όλοι οι άλλοι. Αλλωστε, έχει τεθεί υψηλότατος στόχος: είκοσι με είκοσι πέντε μετάλλια. Και θα το ξέρει, βεβαίως, και ο υπουργός ότι, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, δεν αρκούν τα χρήματα. Χρειάζεται και πάσης φύσεως ιατροχημική συνδρομή, στην οποία εξωθεί τους νεαρούς αθλητές όλη αυτή η ολυμπιακή παραζάλη.
Με δεδομένο ότι συλλαμβάνονται Ελληνόπουλα να χρησιμοποιούν αναβολικά για να πετύχουν κάποια διάκριση στους ταπεινούς Μεσογειακούς Αγώνες (διάκριση η οποία, εκτός των άλλων, θα μεταφραστεί και σε θέση σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα), μπορούμε δυστυχώς να υποθέσουμε πόσα «βελτιωτικά» και «ενισχυτικά» φάρμακα νέας, δολιότερης κοπής θα καταναλωθούν ώστε να αυξηθούν οι ελπίδες κατάκτησης κάποιου μεταλλίου στους λαμπερούς Ολυμπιακούς. Το ότι, σαν καλοί χριστιανοί και πατριώτες, έχουμε την αθεράπευτη συνήθεια να μη δίνουμε ευρεία δημοσιότητα σε τέτοια περιστατικά ή να επινοούμε μύριες όσες δικαιολογίες, δεν σημαίνει ότι κατορθώνουμε τίποτε σπουδαιότερο απ’ ό,τι πετυχαίνει η παροιμιωδώς γνωστή στρουθοκάμηλος, όταν βυθίζει την πανικόβλητη κεφαλή της στην άμμο. Ας μην παραβλέψουμε άλλωστε ότι ευαίσθητοι μελετητές της κοινωνικής συμπεριφοράς έχουν παρατηρήσει πως αυξήθηκαν ιδιαίτερα τα κρούσματα στρουθοκαμηλίτιδας από τον καιρό που αρχίσαμε να εκτρέφουμε και στην Ελλάδα το εν λόγω πλάσμα της Αφρικής, προς βρώσιν.
Ζήτημα προτεραιοτήτων, λοιπόν. Ολοι μας υποχρεωνόμαστε να βλέπουμε κάθε βράδυ και για τρία χρόνια ακόμη το ίδιο όνειρο, το ολυμπιακό, για να μην κηρυχθούμε τρέσαντες, λαϊκιστές, μεμψίμοιροι ή ό,τι άλλο. Ολοι μας καλούμαστε να στρατευτούμε σε μια ιδέα που για τους πιο «ιδεαλιστές» άλλο δεν είναι παρά ένας τερατώδης τζόγος, ένα παιγνίδι Τζόκερ στο τετράγωνο ή στον κύβο. Αλλά βέβαια εμείς, για να ξεχωρίσουμε, διοργανώνουμε και «Ολυμπιάδα Πολιτισμού», στο πρόγραμμα της οποίας στριμώχνουμε και ιδιωτικές εκδηλώσεις προ πολλού αναγγελθείσες και ήδη επιχορηγηθείσες, γενναιόδωρα φυσικά. Θαρρείς και η ολυμπιακή μέθη, υπό την επήρεια της οποίας διατελούμε σχεδόν μια δεκαετία τώρα, η αθλητική υπερβολή και η περιφρόνηση των αυθεντικών κοινωνικών αναγκών προς όφελος των φαντασιώσεων δεν αποκαλύπτουν εναργέστατα ποιο ακριβώς μοντέλο πολιτισμού λατρεύουμε.
«Στελέχη». Ποια θα ήταν, άραγε, αυτά τα στελέχη, που επί τραπεζών αναγνωρίζονται ως έχοντα βαρύνουσα γνώμη, σε άλλες επιχειρήσεις, όπως π.χ. στα ιδιωτικά σχολεία; Εκεί, που όλη η φήμη έχει χτισθεί χάρη στους καλούς δασκάλους, γιατί δεν δεχόμαστε ως φυσικό ότι οι καθηγητές-«στελέχη» πρέπει να έχουν λόγο σε ορισμένες επιχειρηματικές αποφάσεις, όπως π.χ. στις απολύσεις; Και πώς, αλήθεια, διακρίνονται τα «στελέχη» από τους υπόλοιπους εργαζομένους, τους «βαστάζους»; Μόνον από τη θέση τους, πιθανότατα δοτή, ή και από κάποια μετρήσιμη συμβολή τους στο καλό της εταιρείας;
