Τα ακυρωμένα σελίνια, χτυπημένα από το ειδικό μηχάνημα, μοιάζουν με… πατατάκια που πέσαν βαριά! Το θέαμα, θλιβερό, sic transita gloria mundi, στη Βιέννη, πέρασε στα φωτογραφικά πρακτορεία. Και αν για τους έντεκα της Ευρωζώνης λαούς ο αποχωρισμός από το έως τώρα εθνικό νόμισμά τους είναι μια αλλαγή με λίγη θλίψη, για μας τους Ελληνες ο αποχαιρετισμός της δραχμής με τη μακραίωνη ιστορία της είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Ομως, η εξοικείωσή μας με τα ελληνικά νομίσματα από τους αρχαίους χρόνους ώς σήμερα, μέσα από τις συλλογές που φιλοξενούνται στα μουσεία και στις ειδικές εκδόσεις των βιβλίων, μας λέει ότι η Δραχμή δεν θα βγει τόσο εύκολα από τη ζωή μας. Από την τσέπη μας, ναι, έφυγε. Αλλά από τα συρτάρια, τα κουτιά, τα παλιά τσαντάκια και πορτοφόλια ή από μια πολύτιμη συλλογή μας, θα δίνει πάντα το «παρών».
Για παράδειγμα, η κάρτα που μας έστειλε, όχι μόνο με ευχές, αλλά και με αναφορά στη δραχμοβόρα επικαιρότητα ο αναγνώστης μας κ. Μιχάλης Στ. Σταυρινός, χρυσοχόος με παράδοση από το 1870 στην ωραία Σάμο, μας κάνει μάθημα σχετικά με την ανωτερότητα και τη χρησιμότητα των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων. Το αργυρό τετράδραχμο του βασιλέως θεού Αντιμάχου, από τη Βακτριανή, βάρους 16,80 γραμμαρίων (171-160 π.Χ.), με τη μορφή του στη μία όψη και με τον Ποσειδώνα στην άλλη δείχνει πόσο μακριά είχε φθάσει η ελληνική ισχύς που έχει καταγράψει η ιστορία. Και την εξάπλωση του Ελληνισμού, με την Κοινήν Ελληνική Λαλιά, υμνεί με τον δικό του λόγο και ήχο, ο Αλεξανδρινός ποιητής. Δεν κινδυνεύουμε να δούμε τη Δραχμή σε σωρό θλιβερό, όσο υπάρχουν στίχοι, όπως «Στα 200 π.Χ.», που επίσης παραθέτει στην κάρτα του ο κ. Μιχ. Δ. Σταυρινός. Ας τους ακολουθήσουμε να δούμε πού μας πάνε:
Στα 200 π.Χ.
… απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
… την απαράμιλλη: βγήκαμε εμείς
ελληνικός καινούργιος κόσμος, μέγας.
Εμείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, και πολυάριθμοι
επίλοιποι Ελληνες Αιγύπτου και Συρίας
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.
Κ. Π. Καβάφης
