Ολίγον το… «επί Γης ειρήνη», που ευχόμαστε εθιμοτυπικά (χωρίς στην ουσία να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια ευχή μπορεί να γίνει ποτέ πραγματικότητα…), μας θυμίζουν αυτές οι κάθε τόσο διακηρύξεις -και… τυχαίως πάντα σε υπό την ευρεία έννοια προεκλογικές περιόδους- και εκκλήσεις για την ανάγκη και τη χρησιμότητα ενός «ειλικρινούς και με προοπτική» διαλόγου με την κεντροαριστερά και όλες τις «προοδευτικές δυνάμεις». Καλός είναι ο διάλογος (και παραγωγικότερος, με εκείνους με τους οποίους διαφωνείς και έχεις διαφορετικές εκτιμήσεις και προσεγγίσεις στα προβλήματα…), χρήσιμες οι προσεγγίσεις και οι ισότιμες συνεργασίες, χωρίς ηγεμονισμούς και συμφεροντολογικές σκέψεις σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, επιθυμητή είναι η σύγκλιση με τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις…» (δείτε τώρα τι θυμηθήκαμε!), αλλά όλα τούτα προϋποθέτουν μια διαρκή και μόνιμη διαδικασία διαλόγου, και όχι ευκαιριακή. Για να μπορείς, δηλαδή, να έχεις απήχηση και ανταπόκριση όχι μόνο από τους «επώνυμους» και τις κομματικές ηγεσίες, αλλά από την κοινωνική βάση. Που ‘χει «ακούσει για πολλά κεράσια…» κεντροαριστερά, «προοδευτικά» και δημοκρατικά, και με το δίκιο της βαρέθηκε και πέταξε στην άκρη ακόμη και τα «μικρά καλάθια» που ίσως κάποτε τολμούσε να βαστήξει.
Ο κ. Λαλιώτης, βεβαίως, που από της αναλήψεως των καθηκόντων του ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως ο κύριος εμπνευστής και εκφραστής αυτών των σχεδίων κεντροαριστερής προσέγγισης και συσπείρωσης, λόγω πείρας δεν μπορεί παρά να γνωρίζει πως όταν ένα κόμμα εννοεί τέτοια σχέδια, προσαρμόζει ανάλογα και κλιμακώνει σταδιακά και σε βάθος χρόνου και τις κινήσεις του. Δεν εξαντλεί τις… καλές του προθέσεις σε κάποιους διορισμούς ανθρώπων της Αριστεράς σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού και στη διοργάνωση κάποιων συνάξεων μια-δυο φορές τον χρόνο συγκεκριμένων «ομίλων προοδευτικού προβληματισμού», στις οποίες καλούνται ευεπίφορα (ακόμη και φιλόδοξα ή ιδεολογικοί αιθεροβάμονες…) πρόσωπα που θα ‘θελαν οι διακηρύξεις να γίνουν μια μέρα πράξεις. Ούτε τον κόσμο της κεντροαριστεράς τον συσπειρώνεις και τον πείθεις με κραυγές και «σκληρές ροκιές», με ιδεολογικές αντιπαραθέσεις… παρελθουσών χρήσεων και με την προσπάθεια ύψωσης τεχνητών τειχών και διαχωριστικών γραμμών – άλλες οι νοοτροπίες της παλιάς φρουράς Αριστερών, στις οποίες δεν μπορεί λογικά να «ποντάρει» κανείς (ακόμη και για λόγους… αριθμητικούς!) κι εντελώς διάφορες της νέας γενιάς, που αντιμετωπίζουν κριτικά και με διαφορετικό τρόπο τις (όποιες…) «διακρίσεις» υπάρχουν σήμερα, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, μεταξύ «προοδευτικών» και «συντηρητικών» δυνάμεων…
Το ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, ισχυρίζεται σήμερα πως αυτή η «πρόσκληση» για διάλογο και δημιουργία μιας ευρύτερης κεντροαριστεράς δεν έχει ευκαιριακό χαρακτήρα, αλλά προκύπτει από τις νέες υπό διαμόρφωση συνθήκες (δηλαδή, για να καταλάβουμε, πόσο… επαναδιαμορφώθηκαν από τις βουλευτικές εκλογές, πριν από 22 μήνες, που τέτοια «ανοίγματα» δεν επιχειρήθηκαν καν;) και αποβλέπει σε βάθος χρόνου σε μονιμότερη προσέγγιση, χωρίς να αποκλείεται ρητά ούτε το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας! Με το συμπάθιο, κιόλας, αλλά πόσο διατεθειμένη είναι να «τσιμπήσει» η Αριστερά;
Κάποια στελέχη της, που έτσι κι αλλιώς έχουν δείξει να «πρόσκεινται» (είτε λόγω διαφωνιών με την επίσημη ηγεσία της Αριστεράς είτε λόγω προσωπικών φιλοδοξιών…) προς το ΠΑΣΟΚ, αναμενόμενο είναι να εκδηλώνουν δημόσια την «ικανοποίησή» τους από τα διακηρυκτικά ανοίγματα της κομματικής πτέρυγας του κυβερνώντος κινήματος -αλλά μια τέτοια δημόσια αντίδραση αρκεί για να δημιουργήσει «ρεύμα» στη βάση που -ας μη γελιόμαστε!- είναι και το κυρίως ζητούμενο από πλευράς ΠΑΣΟΚ, εν όψει δημοτικών εκλογών, που μπορεί μεν να μην αποτελούν «πρόκριμα», όπως επιμένει ο κ. Λαλιώτης (και πράγματι δεν αποτελούν – εντυπώσεις όμως σίγουρα θα δημιουργήσουν…), αλλά οπωσδήποτε θα ‘χουν πολιτικό χαρακτήρα και κατ’ ανάγκην θα οδηγήσουν σε πολιτικά συμπεράσματα;
Πόσο πιο πειστική (και εθνικά χρήσιμη, ιδίως αν γινόταν θεσμικά και προς την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης!) δεν θα ήταν μια κίνηση της κυβέρνησης, και προσωπικά του κ. Σημίτη, πριν από το κρίσιμο ταξίδι του στις ΗΠΑ, να συναντηθεί με τους ηγέτες των άλλων κομμάτων της Αριστεράς, όχι βεβαίως για τη χάραξη «κοινής γραμμής», αλλά για την απλή έστω ανταλλαγή απόψεων – ποτέ κανείς δεν ζημιώθηκε ακούγοντας γνώμες και εκτιμήσεις άλλων, ακόμη και εκείνων με τους οποίους διαφέρεις σημαντικά στην πολιτική…
Καλό είναι, ενδεχομένως, για την πολιτική που θέλει να προβάλει το ΠΑΣΟΚ, να βγαίνει η κ. Δαμανάκη (που, επιτέλους, έχει την τόλμη, εδώ και καιρό, να διατυπώνει τις απόψεις της και να εκφράζει σε κάποιο βαθμό τη συμφωνία της με θέματα «αρχής» με το κυβερνών Κίνημα…) και να χαιρετίζει την πρόσκληση – πρόκληση Λαλιώτη για διάλογο και προσπάθεια δημιουργίας της νέας κεντροαριστεράς, αλλά… ακόμη καλύτερο θα ήταν για τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, να κάνει μια «βόλτα» και να ακούσει το πώς ο απλός κόσμος κρίνει και αξιολογεί τα «ανοίγματά» του: ως μια προσπάθεια, με «φόντο» τις δημοτικές εκλογές, αλλά και τις επί θύραις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση (εργασιακά, Ασφαλιστικό κ.λπ.) να βρει η κυβέρνηση «συνοδοιπόρους» για να τους προβάλει ως «ομάδα» ή να τους επικαλεσθεί ως άλλοθι τη νύκτα των αποτελεσμάτων σε λίγους μήνες, για να ισχυρισθεί ότι «δεν έχασε» (ενδεχομένως έχασε…) το κυβερνών Κίνημα, αλλά η σύναξη της κεντροαριστεράς, ενώ κανείς δεν αμφιβάλλει πως στις περιπτώσεις επιτυχιών σε δήμους και νομαρχίες θα ξανακούσουμε το γνωστό, κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις! H ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ενίοτε – αλλά τη δεύτερη φορά ως φάρσα…
Δήμοι ανεξέλεγκτοι;
Με όλο τον σεβασμό στον θεσμό της ανεξάρτητης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τι γίνεται (και τι μπορεί να γίνει – αυτό είναι που ενδιαφέρει!) στις περιπτώσεις που οι «ανεξάρτητοι» τοπικοί άρχοντες γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις ανάγκες και τις δίκαιες απαιτήσεις των πολιτών – υπηκόων τους; Αν, με άλλα λόγια, ένας εκλεγμένος δήμαρχος επιτελεί πλημελέστατα τα καθήκοντά του, έχει καταντήσει την περιοχή του ένα απέραντο σκουπιδαριό, αρνείται το καλοκαίρι να «ξεχορταριάσει» δημόσιες ή εγκαταλελειμμένες από τους ιδιοκτήτες τους εκτάσεις, με άμεσο κίνδυνο να προκληθούν πυρκαγιές από ένα αποτσίγαρο, επιτρέπει (για να αυξήσει τα έσοδα του Δήμου…) περίπτερο, καφετέριες και πιτσαρίες να καταλαμβάνουν χώρους σε πλατείες και πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να περπατήσουν σαν άνθρωποι οι δημότες, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ, δεν προβλέπεται καμιά διαδικασία να τους τραβήξει κάποιος το αυτί και μόνο καταφύγιο των δημοτών είναι να… υποφέρουν, περιμένοντας τις επόμενες δημοτικές εκλογές για να «μαυρίσουν» τον επί μια 4ετία δυνάστη τους;
Σε κεντρικότατους δρόμους του δήμου της Αθήνας τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται επί μέρες από… πεταμένες παλιές ηλεκτρικές συσκευές, κρεβάτια και στρώματα, ντουλάπες (το ‘δαμε κι αυτό!), που τα μεν απλά «σκουπιδιάρικα» δεν μπορούν να μαζέψουν, τα δε ειδικά φορτηγά που διατίθενται γι’ αυτόν τον σκοπό δεν εμφανίζονται ποτέ! Στην παραλιακή λεωφόρο, με τις εκατοντάδες ταβέρνες, ψαράδικα, μπαρ και «καφέ» τα πεζοδρόμια καλύπτονται από σωρούς δύσοσμων σκουπιδιών που βγαίνουν από τα κέντρα μετά το πέρασμα των υπηρεσιών καθαριότητος -αλλά το θέαμα, η βρωμιά και η ταλαιπωρία κατοίκων και περιπατητών δεν συγκινούν τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες που «συνεργάζονται» με τα εν λόγω κέντρα…
Στην Αγία Παρασκευή (πιθανότατα τον πιο βρώμικο δήμο των βορείων προαστίων…) δρόμοι, ακάλυπτα οικόπεδα, πεζοδρόμια και πάρκα λίγο διαφέρουν από σκουπιδότοπους, ενώ ακόμη και αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου (όπως η αλλαγή τοποθεσίας λειτουργίας των «λαϊκών») περιφρονούνται μέσω… περίεργων και μυστικών «συμμαχιών» υπαλλήλων και εμπόρων της λαϊκής. Ανάλογα προβλήματα εμφανίζονται λίγο πολύ (με ελάχιστες εξαιρέσεις…) σε όλους τους δήμους της Αθήνας. Ανεξέλεγκτοι άρχοντες είναι οι δήμαρχοι;
