Οποια κι αν είναι η δικαστική λύση της υπόθεσης Ευάγγελου Γιαννόπουλου – Γιώργου Μανδίκου, δύο φράσεις από τις αναρίθμητες -κι όλες τους εντονότατες- που εκτοξεύτηκαν στο δικαστήριο θα μείνουν να αιωρούνται δυσοίωνες. Στην πορεία της δίκης, λοιπόν, βρέθηκαν αντιμέτωποι δύο πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Γιαννόπουλος και ο κ. Νίκος Αθανασόπουλος. Αν κάποιος ξένος άκουγε την σφοδρότατη αντιπαράθεσή τους, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να υποθέσει ότι μπροστά του βρίσκονταν δύο άνθρωποι που υπήρξαν στο ίδιο «μετερίζι», κατά την ορολογία της εποχής εκείνης, και πάλεψαν για τον ίδιο ευγενή σκοπό, τον «σοσιαλισμό», την «αλλαγή» ή ό,τι άλλο. Θα ήταν αδύνατο, πάντως, να μη συγκρατήσει δύο κουβέντες που επανέρχονταν τακτικά: «Καλαμπόκι! Καλαμπόκι!», έλεγε ο πρώην υπουργός Εργασίας και Δικαιοσύνης προς τον αντίπαλό του, με ύφος λοίδορο. «Υπήρξα εθελοντής και το ξέρεις», απαντούσε επιθετικά ο πρώην υπουργός Οικονομικών.
Προφανές αλλά και σκοτεινό ταυτόχρονα το νόημα των δύο φράσεων. Μπορεί να λησμόνησαν τις λεπτομέρειες ακόμη κι όσοι δεν έχουν ακόμα ιδιαίτερα παράπονα από τη μνήμη τους, ωστόσο η ειρωνική φράση «Καλαμπόκι! Καλαμπόκι!» όλο και κάτι θα ανασύρει στην επιφάνεια: Ενα σκάνδαλο, ένα σκάνδαλο για το οποίο υπήρξε τιμωρητική δικαστική απόφαση. Ενα σκάνδαλο από το μακρινό 1989, για το οποίο τώρα οι του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να πείσουν ότι υπήρξε καθαρότατο όσον αφορά τους ίδιους και την πολιτεία τους και βρώμικο όσον αφορά τους κομματικούς αντιπάλους και μόνον και τις μεθοδεύσεις τους. Εξού και η επιλεκτική αξιοποίηση των «αποκαλύψεων» του κ. Γρυλλάκη με στόχο την αναδρομική αυτοαπαλλακτική απόφαση για τα πάντα.
Αλλά το καλαμπόκι, έστω το καλαμπόκι, παραμένει αγκάθι? μια υπόμνηση ότι οι οχληρές σκιές στις πίσω σελίδες της ιστορίας μας δεν απαλείφονται με το μπλάνκο τόσο εύκολα όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Κι ένα δεύτερο αγκάθι είναι η δημόσια ομολογία του αμαρτήσαντος πολιτικού ότι «υπήρξε εθελοντής», ομολογία που δεν γίνεται παρά να συσχετιστεί με την πρόσφατη πικρόχολη δήλωση του κ Τσοβόλα ότι «ο Λαλιώτης και ο Σημίτης θα με αναγκάσουν να πω πράγματα που δεν τα έχω πει ποτέ στη ζωή μου». Υπέρ ποίου ιερού σκοπού είχε ταχθεί άραγε εθελοντής ο πρώην αξιωματούχος; Για ποιες ιδέες -ή μάλλον για ποιους ανθρώπους- είχε λειτουργήσει ναυαγοσωστικά το αυτοθυσιαστικό του πνεύμα, που δεν εμφανίζεται και τόσο συχνά στην πολιτική σκηνή;
Το πιο πιθανό είναι ότι θα μείνουμε με τις απορίες μας, παγιδευμένοι από υπαινιγμούς, μισές αλήθειες, απόρρητες συμφωνίες, καλογυαλισμένα ψεύδη, πλεκτάνες και χαλκεία. Αλλά είναι ένα δηλητήριο αυτή η λειψή, η τρύπια γνώση και η ποδηγετημένη πληροφόρηση. Ενα δηλητήριο για τη δημοκρατία, αν βέβαια συνεχίζουμε να την έχουμε κατά νουν.
Καλό είναι, ενδεχομένως, για την πολιτική που θέλει να προβάλει το ΠΑΣΟΚ, να βγαίνει η κ. Δαμανάκη (που, επιτέλους, έχει την τόλμη, εδώ και καιρό, να διατυπώνει τις απόψεις της και να εκφράζει σε κάποιο βαθμό τη συμφωνία της με θέματα «αρχής» με το κυβερνών Κίνημα…) και να χαιρετίζει την πρόσκληση – πρόκληση Λαλιώτη για διάλογο και προσπάθεια δημιουργίας της νέας κεντροαριστεράς, αλλά… ακόμη καλύτερο θα ήταν για τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, να κάνει μια «βόλτα» και να ακούσει το πώς ο απλός κόσμος κρίνει και αξιολογεί τα «ανοίγματά» του: ως μια προσπάθεια, με «φόντο» τις δημοτικές εκλογές, αλλά και τις επί θύραις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση (εργασιακά, Ασφαλιστικό κ.λπ.) να βρει η κυβέρνηση «συνοδοιπόρους» για να τους προβάλει ως «ομάδα» ή να τους επικαλεσθεί ως άλλοθι τη νύκτα των αποτελεσμάτων σε λίγους μήνες, για να ισχυρισθεί ότι «δεν έχασε» (ενδεχομένως έχασε…) το κυβερνών Κίνημα, αλλά η σύναξη της κεντροαριστεράς, ενώ κανείς δεν αμφιβάλλει πως στις περιπτώσεις επιτυχιών σε δήμους και νομαρχίες θα ξανακούσουμε το γνωστό, κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις! H ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ενίοτε – αλλά τη δεύτερη φορά ως φάρσα…
