Τι κακό κι αυτό με τις γιορτές και τις επετείους…
Δεν ξέραμε τι να πρωτογιορτάσουμε αυτές τις μέρες…
Μήπως τα χθεσινά γενέθλια του Λαλιώτη, που απ’ ό,τι καταλαβαίνω έκλεισε αισίως τα 51…
Ή μήπως τα έξι χρόνια, που συμπληρώνονται σήμερα από την ανάδειξη του Σημίτη ως πρωθυπουργού…
Δεν σας κρύβω ότι οι δύο αυτές επέτειοι με έκαναν μάλλον να μελαγχολήσω…
Οχι βέβαια επί της ουσίας…
Αλλά για το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος…
Και πως μαζί με τον Λαλιώτη και τον Σημίτη γινόμαστε όλοι γηραιότεροι…
Θα θυμάστε ασφαλώς τη δήλωση του σημερινού γραμματέα του ΠΑΣΟΚ ότι δεν βιάζεται…
«Γιατί εγώ το 2000 θα είμαι 49 ετών»…
Ομως, το 2000 όχι μόνον ήλθε και πέρασε…
Αλλά σε λίγο θα είναι ιστορική μνήμη…
Και πότε ήταν που ο Σημίτης αντιμαχόταν τον Ακη για την πρωθυπουργία…
Σαν χθες μου φαίνεται…
Κι όμως πέρασε μια ολόκληρη εξαετία…
Που σημαίνει ότι ο Σημίτης είναι πλέον ο δεύτερος μακροβιότερος πρωθυπουργός μετά το 1974…
Ως πρωθυπουργός μετά την μεταπολίτευση ούτε ο Καραμανλής δεν είχε συμπληρώσει εξαετία…
Ο μόνος που τον ξεπερνά είναι ο Ανδρέας, που έχει μείνει συνολικά στην πρωθυπουργία δέκα χρόνια…
Αλλά και πάλι ο Ανδρέας είναι από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς στην ιστορία του ελληνικού κράτους…
Αν δεν κάνω λάθος, μόνον ο μακαρίτης ο Καραμανλής τον ξεπερνά…
Συγκυβέρνηση…
Τα γενέθλια του Λαλιώτη συνέπεσαν, προφανώς τυχαίως, με το σοβαρό άνοιγμά του προς την Αριστερά…
Κι όταν λέμε Αριστερά στην συγκεκριμένη περίπτωση εννοούμε κυρίως τον ΣΥΝ…
Ομως, είναι η πρώτη φορά που ακούμε ακόμα και για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά…
Και μάλιστα από επίσημα χείλη…
Είναι προφανές ότι με τον ουσιαστικό αυτό τακτικό του ελιγμό, ο γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος ανασύρει ένα άλλο χαρτί…
Ισως το τελευταίο για το ΠΑΣΟΚ…
Στην προσπάθειά του να διεκδικήσει εκ νέου εκλογές…
Είναι προφανές ότι ο κόσμος για να δεχθεί να ξαναψηφίσει το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα…
Από την σημερινή του εικόνα, που είναι της κόπωσης, της μονοτονίας, της πλήξης ενδεχομένως και της αναποτελεσματικότητας…
Κυρίως, λόγω της πολυετούς παρουσίας του στην εξουσία…
Κι ο μόνος τρόπος να ξανακερδίσει εκλογές, καταδεικνύουν οι έρευνες, είναι να υπάρξει μια ουσιαστική ανανέωση προσώπων και απόψεων…
Είναι προφανές ότι αν υπήρχε η προοπτική τέτοιου είδους συγκυβέρνησης, σε πρώτη φάση τουλάχιστον θα προκαλούσε μια δυναμική…
Αυτό τουλάχιστον εκτιμούν στην Χαριλάου Τρικούπη…
Τώρα, αν έχουν δίκιο, αυτό θα αποδειχθεί εμπράκτως…
Μύθοι…
Εμείς εδώ στην Ελλάδα ζούμε με ορισμένους παγιωμένους μύθους, σας έγραφα πριν από μερικές μέρες…
Αναφερόμουν κυρίως στον μύθο ότι «οι Αμερικανοί υποστηρίζουν πάντα τους φίλους τους, τούς Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων»…
Αυτή η αντίληψη δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα…
Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί, συμπάθειες και αντιπάθειες…
Υπάρχουν μόνον συμφέροντα…
Και είναι αλήθεια πως τα συμφέροντα των Αμερικανών, λόγω κυρίως της γεωπολιτικής τους θέσης, εξυπηρετούν καλύτερα οι Τούρκοι…
Αυτό όμως ίσχυε ιδίως την εποχή του Ψυχρού Πολέμου…
Εκτοτε, ο ρόλος της Αγκυρας στα διεθνή πράγματα φθίνει…
Αυτή η άποψη, που νομίζουμε ότι είναι και η ορθότερη, επιβεβαιώνεται και από τα αποτελέσματα της επίσκεψης Ετσεβίτ στις ΗΠΑ…
Μην μένουμε μόνον στα λόγια…
Μπορεί ο Μπους να έπλεξε το εγκώμιο της Τουρκίας…
Αλλά εκεί που «καίγεται» η Αγκυρα, στα δάνεια και στη διαγραφή των χρεών της, δεν έγινε τίποτα απ’ ό,τι ήλπιζε…
Σε μια περίοδο διεθνούς οικονομικής ύφεσης, η Τουρκία κλυδωνίζεται επικίνδυνα…
Και η Αμερική είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να την βοηθήσει, στο βαθμό που ήλπιζε…
Φαντάζεσθε να είχε γίνει αυτό με τον Ελληνα πρωθυπουργό τι θα είχε συμβεί…
Θα λέγαμε εδώ ότι μας εγκατέλειψαν οι Αμερικανοί και ότι… «συνωμοτούν» εις βάρος μας…
Αποκατάσταση…
Από κοινού ερώτηση κατέθεσαν χθες τριάντα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Μη νομίσετε ότι το θέμα τους είχε να κάνει με τα μεγάλα ζητήματα του τόπου…
Η σύμπνοια και η συμπόρευση των βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων δεν προήλθε από κάποια εσωτερική τους ανάγκη…
Να στηρίξουν τα εθνικά μας συμφέροντα…
Να προωθήσουν ρηξικέλευθες προτάσεις και μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας…
Το μόνο ζήτημα που τους απασχόλησε ήταν η μείωση του επιδόματος που έπαιρναν οι αστυνομικοί της συνοδείας τους…
Που από 56 χιλιάδες έπεσε στις 49…
Και διαμαρτύρονται ότι οι αστυνομικοί της Βουλής παίρνουν πολύ μεγαλύτερα επιδόματα…
Δεν λέω, μπορεί να ‘χουν δίκιο όσον αφορά τα επιδόματα…
Μολονότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τους αστυφύλακες, που τους έχουν διορίσει ως σωματοφύλακες των βουλευτών…
Στην πραγματικότητα, τούς έχουν καταντήσει οδηγούς και κλητήρες τους…
Να μοιράζουν τα έγγραφά τους και να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο…
Αλλά ακόμα κι έτσι, ακόμα κι αν έχουν δίκιο…
Είναι δυνατόν οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων να ομονοούν και να προωθούν από κοινού ρυθμίσεις…
Μόνον όταν αυτές αφορούν στους συνεργάτες τους στα γραφεία…
Ή τους αστυνομικούς της συνοδείας τους…
Ετσι άραγε αποκαθιστούν την αξιοπιστία της πολιτικής;
