Αλλο το ένα, θα πείτε, και άλλο το άλλο… Αλλη χώρα η μία και άλλη η άλλη… Αλλα μεγέθη τα μεν, και άλλα μεγέθη τα δε… Μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ομως, θα άξιζε να ρίχναμε μια προσεκτική ματιά στους «γενικούς κανόνες». Τώρα, μάλιστα, που (και) στην Ελλάδα γίνεται πολύς (εκσυγχρονιστικός) λόγος περί της αναγκαιότητος των «συγχωνεύσεων». Τώρα που… ανακυκλώνονται (και) στην Ελλάδα οι συζητήσεις περί «πολιτικού χρήματος» και διαπλοκής. Τώρα που (και) στην Ελλάδα δηλώνουμε ότι πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας σε ζητήματα ιδιαίτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος και ευαισθησίας, όπως είναι εκείνα της απασχόλησης, της ανεργίας, της ασφάλισης…
Την ιστορία την πληροφορηθήκαμε από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και η αλήθεια είναι ότι της δώσαμε μεγαλύτερη προσοχή μια και η «είδηση» συνέπεσε χρονικά με την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ:
Ενας επιχειρηματικός κολοσσός κατέρρευσε. Ενας κολοσσός ο οποίος προήλθε από τη συγχώνευση άλλων, μικρότερων εταιρειών. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους και κινδυνεύουν να χάσουν και άλλα, μια και έχουν συνδέσει την επικουρική τους σύνταξη με τις μετοχές της εταιρείας. Σημειώνεται, βεβαίως, ότι η εν λόγω εταιρεία αποτελούσε τον κυριότερο χρηματοδότη της κυβερνήσεως της χώρας, στην οποία εδρεύει. Της χώρας η οποία θεωρείται -και είναι- ο μέγας διδάσκαλος του καπιταλισμού, η μητρόπολη της «ελεύθερης αγοράς», η Μέκκα της παγκοσμιοποίησης… Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την Enron. Εταιρεία των Ηνωμένων Πολιτειών, κύριο χρηματοδότη της κυβερνήσεως Μπους.
Χρειάζεται, άραγε, καλύτερο παράδειγμα για να πειστούν και οι τελευταίοι «Θωμάδες» ότι οι παρουσιαζόμενοι (από ποίους άραγε;) ως «χρυσοί κανόνες» της αγοράς στην… εκσυγχρονισμένη παγκοσμιοποίηση, έ, δεν είναι και απολύτως ορθοί; Οτι, με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν μονόδρομοι; Οτι δεν είναι εξασφαλισμένη η επιτυχία του «X» εγχειρήματος, μόνο και μόνο επειδή (εξ)υπηρετεί τους όποιους κανόνες της σύγχρονης αγοράς; Οτι δεν μπορεί (πλέον) να ακούγεται άνευ κριτικής και εντόνου επιφυλάξεως το «δόγμα» ότι δεν υπάρχουν πέραν των παρουσιαζόμενων ως «μονόδρομων» άλλες οδοί για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων και, βεβαίως, για την οικονομική ανάπτυξη;
Ουδείς μπορεί -και πολύ περισσότερο ουδείς δικαιούται- να κλείσει τα μάτια στις εξελίξεις. H συνένωση των δυνάμεων «μικρών» εταιρειών και επιχειρήσεων, μοιάζει καλή -αν όχι και αναγκαία- για να αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι οι όποιες κινήσεις να γίνονται με ορθό τρόπο. Να γίνονται για να υπηρετήσουν το σκοπό της Ανάπτυξης και όχι πολιτικές σκοπιμότητες ή -πολύ περισσότερο- ατομικές επιδιώξεις για περαιτέρω (αθέμιτο) πλουτισμό σε βάρος και των εργαζομένων και της οικονομίας.
«Λίστες»…
Τι ιστορία κι αυτή με τις γραπτές αναφορές (άραγε με ποιους αποδέκτες;) των ελληνικών «υπηρεσιών» σχετικά με τα ύποπτα για τρομοκρατική δράση στην Ελλάδα πρόσωπα! Θα είδατε και την τελευταία λίστα που είδε το φως της δημοσιότητας… Εκατόν τόσα ονόματα στελεχών του ΠΑΣΟΚ…
Να δείτε που γι’ αυτό ακριβώς οι Αμερικανοί μας κατηγορούν ότι δεν κάνουμε σωστή και σοβαρή δουλειά για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της τρομοκρατίας και να εξαρθρώσουμε τις οργανώσεις της στη χώρα μας: είναι δυνατόν να γίνουμε πιστευτοί (ειδικά στους Αμερικανούς) εάν τους παρουσιάζουμε τέτοιες λίστες;
Στην πραγματικότητα, μόνο δύο λίστες θα μπορούσαν να γίνουν πιστευτές από τις ΗΠΑ, όσον αφορά την τρομοκρατία και τους Ελληνες:
Η μία θα έμοιαζε -θα ήταν ίδια ακριβώς!- με τον εκλογικό κατάλογο ο οποίος υπάρχει στο Υπουργείο Εσωτερικών και θα περιλαμβάνει τα ονόματα όλων των Ελλήνων. Εναλλακτικά, θα μπορούσε ο OTE να στείλει σε CD-ROM τον τηλεφωνικό κατάλογο, ώστε να είναι και πιο «in» το «ντόκιουμεντ». Αφού, έτσι κι αλλιώς, σχεδόν άπαντες είμαστε για τους Πλανητάρχες, ύποπτοι. Ακόμα και ο στενότερος συνεργάτης του Ελληνα πρωθυπουργού, ο κ. N. Θέμελης, ο οποίος -όπως πληροφορηθήκαμε- υπέστη εξονυχιστικό έλεγχο στα αμερικανικά αεροδρόμια, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. K. Σημίτη στις ΗΠΑ!
Η άλλη «λίστα» θα περιελάμβανε απλώς και μόνον ένα όνομα! Θα λέγαμε ότι αυτός είναι ο κύριος ύποπτος για τρομοκρατική δράση στη χώρα μας, ο ηθικός αυτουργός όλων των «χτυπημάτων». Και θα υποστηρίζαμε ότι παραμένει ασύλληπτος τόσα χρόνια επειδή ξέρει καλά τα κόλπα των υπηρεσιών μας. Και τα ξέρει καλά τα κόλπα, θα εξηγήσουμε, διότι από τις υπηρεσίες αυτές εκπαιδεύτηκε – πριν γίνει τρομοκράτης και στραφεί εναντίον μας! Πιστευτή η ιστορία αυτή για τους Αμερικανούς – δεν νομίζετε; Αλλωστε, έχουν κι εκείνοι τον «made iUSA» (και ασύλληπτο επί χρόνια) Μπιν Λάντεν τους! Οπότε, ξέρουν…
Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: Το ζήτημα της τρομοκρατίας είναι πράγματι σοβαρό! Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, οικογένειες θρηνούν, ολόκληρες χώρες (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) πληρώνουν βαρύ τίμημα στις διεθνείς σχέσεις τους. Υπάρχει, λοιπόν, κάτι το οποίο τις τελευταίες ημέρες μας ενοχλεί – πέραν των όποιων άλλων επίσης ενοχλητικών στοιχείων του εν λόγω ζητήματος: Βγαίνουν, λοιπόν, κάποιοι «επώνυμοι» στα κανάλια, στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα ραδιοφωνικά «μπαλκόνια» και άλλοτε επικαλούμενοι δήθεν «πηγές», πληροφορίες και φήμες – άλλοτε δε έτσι, εντελώς αυθαίρετα, και αρχίζουν να αναφέρουν ονόματα «υπόπτων» για συμμετοχή στη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων.
Η τακτική αυτή είναι όχι μόνον απαράδεκτη αλλά και αήθης. Στα όρια του απάνθρωπου, μάλιστα. Διότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια στον οποιονδήποτε να αντιληφθεί το κόστος το οποίο έχει για τον καθένα συμπολίτη μας η κυκλοφορία και δημοσιοποίηση φημών περί εμπλοκής του σε πράξεις οι οποίες προκάλεσαν και προκαλούν πόνο, θλίψη, αποστροφή. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για να σκεφθεί κανείς τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι «φήμες», οι… πονηρά διατυπωμένες σε Μέσα Ενημέρωσης και μάλιστα μεγάλης ακροαματικότητας-θεαματικότητας-αναγνωσιμότητας, τόσο για τον εμφανιζόμενο ως «ύποπτο» όσο και για το συγγενικό ή και φιλικό περιβάλλον του.
«Υποψηφιότητες»
Πολλά γράφονται και ακόμα περισσότερα λέγονται αυτήν την περίοδο για τους πιθανούς υποψηφίους δημάρχους και νομάρχες εν όψει των εκλογών του Οκτωβρίου. Τα κομματικά επιτελεία και πάλι, αναζητούν υποψηφίους με επί της ουσίας μοναδικό κριτήριο το με ποια πρόσωπα θα μπορέσουν να κερδίσουν τον μεγάλο αντίπαλο: οι του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, το με ποιον υποψήφιο θα κερδίσουν τη μάχη από τη Ν.Δ. και το αντίστροφο. Τούτο δε, ιδιαιτέρως στις μεγάλες πόλεις – όπου και η μάχη έχει σαφή και έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο… Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, νοιώθαμε απογοήτευση (ως προς το πώς αντιμετωπίζουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση τα κόμματα) και κατά τις αναμετρήσεις του παρελθόντος.
Αυτήν την φορά, ωστόσο, έντονο αρχίζει να φαίνεται και το στοιχείο της απογοήτευσης KAI από μεμονωμένα πρόσωπα, των οποίων το όνομα συζητήθηκε ως εκ των πιθανών να διεκδικήσουν κάποιον από τους μεγάλους Δήμους. Διότι προκαλεί απογοήτευση το πώς και οι ίδιοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται τα «κοινά» – και φυσικά τη θέση των ιδίων στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; O κ. Διονύσης Σαββόπουλος ο οποίος είπε χωρίς περιστροφές ότι θα μπορούσε να… δεχθεί να διεκδικήσει τον Δήμο της Θεσσαλονίκης, υπό την προϋπόθεση ότι θα τον στήριζαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.
«…Στην φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή / τσάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω / τον νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό…».
