Οι πανεπιστημιακοί ιατροί αποδεικνύονται ιδιαιτέρως πείσμονες μαχητές στη σύγκρουσή τους με το υπουργείο Υγείας. Μπορεί να μην ύψωσαν κόκκινες σημαίες και να μην κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο, αλλά επί της ουσίας ακόμη και οι πιο σκληροτράχηλοι συνδικαλιστές φαντάζουν μικρομεσαίοι ερασιτέχνες μπροστά τους. Οπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις ο «καβγάς είναι για το πάπλωμα». Τα συμφέροντα που διακυβεύονται σ’ αυτήν τη σύγκρουση είναι πολύ μεγάλα. H απαγόρευση που επεβλήθη με νόμο στους πανεπιστημιακούς ιατρούς αφ’ ενός να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ιδιωτικά ιατρικά κέντρα και αφ’ ετέρου να λειτουργούν -με ορισμένες μεταβατικού χαρακτήρα εξαιρέσεις- ιδιωτικά ιατρεία, τους στερεί από τεράστια εισοδήματα.
Οπως είναι γνωστό, από την αρχή του έτους λειτουργούν στα νοσοκομεία απογευματινά ιατρεία, στα οποία ο ασθενής μπορεί να εξετασθεί από όποιον ιατρό επιθυμεί, καταβάλλοντας μία σημαντική αμοιβή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο θεσμός θα εξασφαλίσει σημαντικότατες πρόσθετες αμοιβές στους ιατρούς. Οι πανεπιστημιακοί, όμως, αντιδρούν, γιατί θεωρούν κεκτημένο το μέχρι προσφάτως καθεστώς ασυδοσίας, το οποίο τους επέτρεπε να έχουν εισοδήματα πολύ μεγαλύτερα και κατά κανόνα αφορολόγητα. Τόσα πολλά, που ακόμη και οι πιο διάσημοι συνάδελφοί τους στις δυτικές χώρες δεν κερδίζουν.
Με το προηγούμενο καθεστώς, ο πανεπιστημιακός ιατρός έπρεπε να είναι συνεπής και αποτελεσματικός και ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και ως ερευνητής και ως θεράπων ιατρός στις πανεπιστημιακές κλινικές και ως μόνιμος συνεργάτης ιδιωτικών κλινικών και ως ελεύθερος επαγγελματίας! Με άλλα λόγια, έπρεπε να είναι υπεράνθρωπος. Και επειδή υπεράνθρωποι δεν υπάρχουν, κατά κανόνα η ενασχόληση με τα καθήκοντά του στον δημόσιο τομέα ήταν ελλιπής. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε καμιά χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν ισχύουν τα σκανδαλώδη προνόμια που μέχρι προσφάτως απολάμβαναν οι Ελληνες πανεπιστημιακοί ιατροί.
Η δημιουργηθείσα κατάσταση έχει προ πολλού υπερβεί τα όρια. Οι Ιατρικές Σχολές -κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης- ουσιαστικώς έχουν εδώ και πολλούς μήνες σταματήσει να λειτουργούν, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να μην εκπαιδεύονται και οι τελειόφοιτοι να μην μπορούν να λάβουν το πτυχίο τους.
Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στις πανεπιστημιακές κλινικές. Πολλοί ιατροί αυτής της κατηγορίας έχουν παραιτηθεί από την προσφορά κλινικού έργου, δηλώνοντας ότι θα περιορισθούν στο διδακτικό τους έργο! Στην πραγματικότητα, όμως, το κλινικό και το διδακτικό έργο είναι τόσο συνυφασμένα, που δεν μπορούν να διαχωρισθούν. Οι προχωρημένοι φοιτητές διδάσκονται, παρακολουθώντας τους καθηγητές τους να παράγουν κλινικό έργο.
Μέχρι τώρα, οι πανεπιστημιακοί κρύβονται πίσω από την αδράνεια του υπουργείου Παιδείας. H μεταρρύθμιση στον χώρο της Υγείας, όμως, είναι κυβερνητική πολιτική και όχι υπόθεση μόνο του αρμόδιου υπουργού. Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα δεν αρκεί ο κ. Ευθυμίου να δηλώνει ότι συμφωνεί με τον κ. Παπαδόπουλο. Απαιτείται συνδυασμένη παρέμβαση.
Ο,τι κι αν πρόκειται να συμβεί, το βέβαιο σήμερα είναι ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα της οικονομικής ανασυγκρότησης των Βαλκανίων είναι ανεπιτυχής. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, όλες οι βαλκανικές χώρες. Καμιά βαλκανική πρωτεύουσα δεν περιμένει στη φάση αυτή τίποτε το σπουδαίο από την «ισχυρή» Ελλάδα με τα πολυδιαφημισμένα «μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματά» της σε αυτήν την πολύπαθη, φορτωμένη με τεράστια προβλήματα, περιοχή. Σε ποια, πράγματι, «εξωτερική πολιτική» της Ελλάδας στα Βαλκάνια να υπολογίσουν οι γείτονές μας; Πόσα δεν υποσχέθηκε πριν από λίγα χρόνια η Αθήνα στις ταλαιπωρημένες βαλκανικές χώρες για οικονομική ενίσχυση και διπλωματική στήριξη, χωρίς καμιά από τις υποσχέσεις να τηρηθεί;
