Ακόμη κι αν συγκεντρώσει κανείς προσεκτικά σε ένα «πακέτο» όλα τα θετικά στοιχεία της «εκσυγχρονιστικής» πολιτικής της κυβέρνησης σε κάθε τομέα δράσεών της, όπου υπάρχουν τέτοια, είναι δυνατόν να σχηματίσει την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι χώρα ισχυρή, με διεθνές κύρος, όπως σε κάθε ομιλία του υποστηρίζει -και μετά πάθους τελευταίως- ο πρωθυπουργός;
Πόσο ισχυρή μπορεί να θεωρείται πως είναι μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και εντός Ευρωζώνης, όταν τα πανεπιστήμιά της βρίσκονται στην κατάσταση την οποία περιέγραψε με πολλές λεπτομέρειες την περασμένη Κυριακή η «K»; Οταν η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστική στην E.E. σ’ αυτόν τον τομέα -όπου κορυφώνεται το διαρκές, μείζον εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας-, όταν η Ελλάδα είναι τελευταία στον τομέα της έρευνας μέσα στην E.E., για ποια εθνική «ισχύ» μπορεί να μιλήσει κανείς στα σοβαρά σήμερα;
Και μόνο με το εκπαιδευτικό πρόβλημα άλυτο, είναι κατ’ ουσίαν στην πράξη ακυρωμένη μακροπρόθεσμα κάθε «εκσυγχρονιστική» πολιτική. Είναι αφελές να περιμένει κανείς ότι στο σημερινό διεθνές περιβάλλον, στην Ευρώπη της ONE, μπορεί να διακριθεί η Ελλάδα, να κινηθεί με «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», διαθέτοντας ένα χαμηλής ποιότητας σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης και διαλυμένα πανεπιστήμια.
Αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις της, μονόπλευρα, στην υπόθεση της ONE η ηγεσία των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών», τώρα αναγγέλλει ότι το 2002 είναι έτος ελληνοτουρκικών και Κυπριακού» και εντατικής δουλειάς στην προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά για κάποιο έτος Παιδείας λόγος δεν γίνεται.
Φαίνεται πως οι «εκσυγχρονιστές» εκτιμούν ότι το εθνικό δυναμικό που παράγεται από το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα είναι ποιοτικώς επαρκές για μια καλή διαχείριση των εθνικών υποθέσεων και ευρωπαϊκώς ανταγωνιστικό για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Και εφόσον αυτή είναι η εκτίμηση της πολιτικής ηγεσίας, η ρητορεία της περί μελλοντικών ουσιαστικών «συγκλίσεων» με τις χώρες της E. Ενωσης δεν θα αντιστοιχούν ποτέ σε κάποια πραγματικότητα.
