Εντάξει. Ας αποδεχθούμε όλοι, για εθνικούς βεβαίως λόγους, ότι η ακοή μας δεν δουλεύει και πολύ καλά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε επί του παρόντος για να την αποκαταστήσουμε, μιας και στα νοσοκομεία περιθάλπεσαι και χειρουργείσαι μόνο αν έχεις την ειτκέτα του «εκπαιδευτικού αντικειμένου». Ας αποδεχθούμε δηλαδή πως όταν ακούγαμε τον κ. Γ. A. Παπανδρέου να δηλώνει (και μάλιστα με μια κατηγορηματικότητα που δεν τη συνηθίζει) ότι «πήραμε από τον Λίβανο ένα τηλεγράφημα, το οποίο αναφέρει ότι κρατούμενοι, μέλη της Αλ Κάιντα, είχαν στόχο και την Ελλάδα για τρομοκρατικές επιθέσεις», ακούγαμε άλλα αντ’ άλλων. Ας αποδεχθούμε επίσης ότι λάθεψαν και τα μαγνητόφωνά μας και οι βιντεοκασέτες των καναλιών επίσης, γενικώς δηλαδή εξυφάνθηκε μια ολόκληρη συνωμοσία, από ανθρώπους και μηχανές, εναντίον ενός πολιτικού που ήδη προβάλλεται σαν ο «φυσικός» κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ και σαν ο επόμενος ηγέτης του.
Αλλά ποιον στόχο θα είχε μια τέτοια συνωμοσία; Να αναγκάσει τάχα τον κ. Παπανδρέου να προβεί σε δεύτερη δήλωση, διορθωτική, και να εκτεθεί; Μα, αν οι πολιτικοί ένιωθαν ότι εκτίθενται όταν άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα πράττουν, ή αν πικραίνονταν κάθε φορά που συλλαμβάνονται να προβαίνουν σε δηλώσεις χωρίς να βουτάνε τη γλώσσα τους στη μνήμη και στην κρίση, τότε το συγκεκριμένο επάγγελμα θα είχε πληγεί προ πολλού από λειψανδρία και θα αναζητούσαμε πολιτικό με την ίδια αίσθηση ματαιοσχολίας που βασάνιζε τον Διογένη όταν αναζητούσε άνθρωπο με το φαναράκι του.
Τίποτε, καμιά συνωμοσία δεν υπήρξε. O κ. Παπανδρέου είπε όσα είπε, πιθανόν ζαλισμένος από το φως των προβολέων που έπεσε πάνω του καθώς και από την ευκαιρία μιας ακόμα «βαρυσήμαντης δήλωσης», κι ύστερα, στο γραφείο του, και συζητώντας ψύχραιμα με τους συμβούλους του, κατανόησε ότι η γλώσσα του είχε αυτοσχεδιάσει είχε προτρέξει της σκέψης. Εφοδίασε πρώτα με «καυτό υλικό» όσους αρέσκονται να σπέρνουν τον πανικό σε οχτάστηλα χωράφια ή σε γυάλινους αγρούς, και κατόπιν επανήλθε για να αρνηθεί τα αρχικά λεγόμενά του, άρα να αρνηθεί την ευθύνη του. Θα σκέφτηκε προφανώς ότι, αφού έτσι κάνουν όλοι, όταν ξανασκέφτονται ψυχραιμότερα ποια έπη ξέφυγαν από το έρκος των οδόντων τους, δεν έχει κανένα λόγο να διαφοροποιηθεί από την πατροπαράδοτη πρακτική. «Διόρθωσε» λοιπόν το πρώτο σφάλμα, της βιασύνης, μ’ ένα δεύτερο, της αυτοαναίρεσης, αλλ’ όχι της έντιμης αυτοαναίρεσης παρά εκείνης που ενοχοποιεί όλους τους υπόλοιπους, καταλογίζοντάς τους αδυναμία να κατανοήσουν μια στοιχειώδη φράση αποτελούμενη από δέκα κοινόχρηστες λέξεις.
Παρωνυχίδα είναι βέβαια το περιστατικό, αν το συσχετίσουμε με την όλη προσωπική πολιτική του υπουργού. Αλλά έστω και μια στο τόσο, εκείνος ο παλιός λόγος, «εξ όνυχος τον λέοντα», αποκτά τη σημασία του.
