Λίγους μήνες μετά την άνετη επανεκλογή του κ. Κώστα Σημίτη στην ηγεσία από το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος, το κλίμα της εσωκομματικής αμφισβήτησης επανέρχεται στις γραμμές του. H πρωτοβουλία των 45 βουλευτών της συμπολίτευσης να καταθέσουν πρόταση διαλόγου για το Ασφαλιστικό, θεωρήθηκε από το Μέγαρο Μαξίμου εχθρική πράξη, η οποία είχε ως στόχο να αμφισβητήσει τον ίδιο τον πρωθυπουργό και να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στις συνθήκες πολιτικής ρευστότητας, που επικρατούσαν στις αρχές του καλοκαιριού.
Ο κ. Σημίτης θεώρησε ότι κάποια εξωθεσμικά κέντρα επιχειρούν να τον εγκλωβίσουν και γι’ αυτό αντέδρασε με τέτοια οξύτητα. Από την πλευρά τους, οι 45 βουλευτές δηλώνουν ότι πρόθεσή τους ήταν να συνδράμουν την κυβέρνηση και να ενισχύσουν το κοινωνικό πρόσωπο του κόμματός τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι ο πραγματικός στόχος της ενέργειάς τους ήταν άλλος. Τα κίνητρα όσων υπέγραψαν την πρόταση διαλόγου μπορεί να είναι διαφορετικά και να πηγάζουν από τη δυσαρέσκεια που υπάρχει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά το πολιτικό αποτέλεσμα είναι σε βάρος του πρωθυπουργού.
Η υπέρμετρη αντίδρασή του, όμως, του προσέδωσε μεγαλύτερη διάσταση απ’ όση έχει. Επιπροσθέτως, επέτρεψε σ’ άλλους κορυφαίους παράγοντες να παίξουν το δικό τους παιχνίδι. Ενδεικτικές οι δηλώσεις των κ. Ακη Τσοχατζόπουλου, Κώστα Λαλιώτη και Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίες αποκλίνουν σαφώς από τους δραματικούς τόνους της πρωθυπουργικής αντίδρασης.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν δευτερεύουσας σημασίας εσωκομματικές τριβές, εάν δεν είχαν άμεση επίπτωση στις ευρύτερες πολιτικές ισορροπίες. Το κυβερνών κόμμα δείχνει ανίκανο να υπερβεί τις εσωτερικές του αντιφάσεις, με αποτέλεσμα να βυθίζεται σ’ αυτές και να αναπαράγει τα γνωστά εκφυλιστικά φαινόμενα. O κ. Σημίτης επιχειρεί να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, δραματοποιώντας την, όπως έχει επανειλημμένως πράξει και στο παρελθόν. H τακτική του αυτή έχει μέχρι τώρα αποδώσει, αλλά μόνο πρόσκαιρα.
Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι ο πρωθυπουργός δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να συσπειρώσει το κόμμα του γύρω από την πολιτική του. Αφ’ ενός η πολιτική κόπωση και ο κορεσμός και αφ’ ετέρου οι αποκλίνουσες προσωπικές στρατηγικές των «βαρώνων» παράγουν αντιθέσεις ή στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούν παραλυτικά. Με δεδομένο, όμως, ότι ο τόπος έχει ανάγκη από επείγουσες λύσεις σε συσσωρευμένα παλαιά και νέα προβλήματα, ο κ. Σημίτης δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραμείνει πιστός στις προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησής του και να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες πολιτικές τομές, με όποιο κόστος.
