«Απαρτχάιντ»…
Τις τελευταίες μέρες γράφω για την συστηματική παραβίαση των λεωφορειοδρόμων…
Από τους ισχυρούς της εξουσίας…
Της πολιτικής και όχι μόνον…
Που δεν υπολογίζουν το νόμο, που ρητώς προβλέπει ότι οι λεωφορειόδρομοι υπάρχουν αποκλειστικώς και μόνον για τις αστικές συγκοινωνίες…
Και για κανέναν άλλον…
Ομως, αντί να δίνουν το παράδειγμα…
Κρατικοί αξιωματούχοι, βουλευτές και υπουργοί, κατέχοντες δημόσιο αξίωμα, ισχυροί της οικονομίας και των επιχειρήσεων…
Ολοι τους αδιαφορούν για το νόμο και αισθάνονται υπεράνω αυτού…
Δυστυχώς με την ανοχή της Τροχαίας, που ουδέποτε έχει κόψει, έστω και για τα μάτια του κόσμου, μια κλήση… Σε ένα αυτοκίνητο δημόσιας χρήσης…
Ωσάν να υπάρχει κάποιου είδους άτυπο «απαρτχάιντ» ανάμεσα στους ισχυρούς και τους απλούς πολίτες…
Που έτσι και τολμήσουν να παραβιάσουν τον λεωφορειόδρομο, θα υποστούν τον αυστηρό πέλεκυ της Τροχαίας..
Κι ενδεχομένως ακόμα και την σκαιά συμπεριφορά τους…
Οπως συνέβη με οδηγό ταξί, που μου τηλεφώνησε προχθές…
Για να μου παραπονεθεί ότι πράγματι παραβίασε τον λεωφορειόδρομο για να πάρει μια γριούλα, που περίμενε υπομονετικά στο πεζοδρόμιο ένα ταξί…
Να δεχθώ ότι καλά έκανε ο τροχονόμος και του έκοψε κλήση…
Αλλά ήταν ανάγκη, μου διαμαρτύρεται, να του μιλήσει με αγένεια…
Μόνον και μόνον επειδή ήταν ταξιτζής;
Προφανώς θεωρούσε ότι ανήκε στους… «νέγρους» του «απαρτχάιντ», που έχει εγκαθιδρύσει η Τροχαία…
Αλαζονεία…
Ομως δεν ήταν το μοναδικό τηλεφώνημα που δέχθηκα…
«Εσπασαν» τα τηλέφωνα της «K» από αναγνώστες, που μου επεσήμαναν την άνιση συμπεριφορά…
Ιδίως στον λεωφορειόδρομο της Μεσογείων…
Γνωστό σε όσους περνούν από εκεί ως… «τρίγωνο του διαβόλου»…
Μια κυρία, που μου συστήθηκε ως κάτοικος της περιοχής, μου επεσήμανε ένα πράγματι σοβαρό πρόβλημα…
Το ότι έχει μετατραπεί ο λεωφορειόδρομος σε… πάρκινγκ…
Για διάφορα πούλμαν μεταφέρουν παιδιά ή άλλους θεατές σε παρακείμενο θέατρο…
Ή ότι χρησιμοποιείται από διαφόρους μόνον και μόνον επειδή κατέχουν δημόσια ή άλλη εξουσία…
Χωρίς να τους ενοχλεί η Τροχαία…
Και με την πλήρη ανοχή των αρμοδίων…
Ενώ πολλές φορές προκαλούνται κίνδυνοι ακόμα και ατυχήματος…
Και ας μη μου θέσει κάποιος το επιχείρημα:
«Να μην πάνε οι μαθητές στην θεατρική παράσταση;».
Διότι αυτό δεν είναι πραγματικό δίλημμα… Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είτε ο νόμος ισχύει αδιακρίτως για όλους…
Είτε όταν παραβιάζεται για κάποιους, θα παραβιασθεί για όλους…
Αυτό διδάσκει η ιστορική μας εμπειρία…
Και όποιοι δεν την καταλαβαίνουν, διακατέχονται από μια αλαζονεία…
Που δεν μπορεί να γίνει δεκτή σε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό κράτος… Οπως ελπίζουμε ότι είναι η Ελλάδα μας…
Τμηματάρχες…
Η πρόσφατη παραίτηση του Ζαφειρόπουλου…
Και οι συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη, θέτει ένα άλλο μεγάλο πολιτικό θέμα…
Την σημασία της ύπαρξης τόσων υφυπουργών μέσα στο κυβερνητικό σχήμα…
Για να μη νομίζετε ότι ο Ζαφειρόπουλος είναι ο μοναδικός υφυπουργός, που μόνον κατ’ όνομα μετείχε της κυβέρνησης και υποτίθεται ότι κατείχε εξουσίαν…
Αυτός είναι ο κανόνας, μου έλεγε ένας άλλος… καταταλαιπωρημένος υφυπουργός…
Που ο υπουργός του δεν του παραχωρεί συγκεκριμένες αρμοδιότητες…
Και ότι του δίνει είναι με το… «σταγονόμετρο»…
Και ακόμα κι όταν του παραχωρούνται, οι δημόσιοι λειτουργοί είναι διορισμένοι από τον προϊστάμενό του υπουργό…
Οπότε γνωρίζουν πολύ καλά από ποιον απορρέει η όποια εξουσία τους… Και τον υφυπουργό δεν τον αναγνωρίζουν καν…
«Τελικά», μου έλεγε, «οι περισσότεροι υφυπουργοί είναι μόνον για τα μάτια του κόσμου…
Για να τους χαιρετούν οι αστυφύλακες και για να ‘χουν υπουργική Μερσεντές…
Για να εντυπωσιάζουν τους ψηφοφόρους τους… Και να ελπίζουν σε επανεκλογή τους»…
Δεν ξέρω αν όντως αυτός είναι ο κανόνας…
Αλλά πάντως, ακόμα κι αν τους παραχωρούνται αρμοδιότητες, μη νομίζετε ότι οι περισσότεροι υφυπουργοί έχουν πολύ μεγαλύτερες εξουσίες…
Απ’ ό,τι ένας… τμηματάρχης υπουργείου…
Αξίες…
Για πολλούς στην Ευρώπη και δυστυχώς για λίγους στην Ελλάδα…
Αλλης διαστάσεως ήταν το θέμα της εβδομάδας…
Οι εφιαλτικές εικόνες, που έκαναν τον γύρο του κόσμου από το Γκουαντανάμο της Κούβας…
Από την αμερικανική βάση εκεί…
Και τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης των Αφγανών αιχμαλώτων…
Το εντυπωσιακό είναι ότι το θέμα αυτό, που είναι θέμα πολιτισμού για όλους μας, που έχουμε γαλουχηθεί στις δυτικές αξίες…
Εγινε πρώτο και μεγάλο παντού στην Ευρώπη… Εκτός της Ελλάδος…
Η πιο αντιαμερικανική κοινωνία των «15», όπως οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν…
Σιώπησε, έκανε τα «στραβά μάτια» μπροστά στο αποτρόπαιο αυτό φαινόμενο…
Ωσάν τίποτα να μην είχε συμβεί…
Ουδείς ευαισθητοποιήθηκε…
Και ούτε φυσικά εκείνοι που προκαλούσαν τα συλλαλητήρια προς την αμερικανική πρεσβεία…
Την περίοδο που οι Αμερικανοί ήταν αμυνόμενοι έναντι της φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας…
Τρομοκράτες…
Κι όμως, αυτό που είναι το ζητούμενο στην εποχή μας είναι η επιβίωση του πολιτισμού μας…
Αυτό το σύστημα της ελευθερίας, της ισονομίας, του κράτους δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος των φανατικών μουσουλμάνων του Οσάμα Μπιν Λάντεν εκείνη την αποτρόπαιη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου…
Και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που αρκετοί εδώ και στο εξωτερικό καταδίκασαν την ειδεχθή εκείνη ενέργεια…
Αλλά και την προσπάθεια ορισμένων και στην Ελλάδα να κάνουν… «συμψηφισμό» ενοχών…
Ομως ακριβώς για τους ίδιους λόγους αντιδρούν στο πρωτοφανές γεγονός του Γκουαντανάμο…
Οι Αμερικανοί κρατούν χωρίς να σέβονται τους κανόνες δικαίου, που οι ίδιοι έχουν αγωνισθεί για να επιβληθούν παγκοσμίως, τους Αφγανούς…
Μπορεί να τους θεωρούν ύποπτους για τρομοκρατικές ενέργειες…
Μπορεί να τους θεωρούν τους χειρότερους εγκληματίες, που έχουν ποτέ υπάρξει…
Αλλά ακόμα και τότε, οι άνθρωποι αυτοί μέσα στη λογική και στη λειτουργία του πολιτισμού μας έχουν δικαιώματα…
Κι αν αυτά τα δικαίωματά τους δεν γίνονται σεβαστά, τότε είναι οι ίδιοι οι Αμερικανοί…
Που υπονομεύουν το σύστημα, του οποίου έχουν αυτοανακηρυχθεί προστάτες…
«Επαναστάτες»…
Πριν από λίγες μέρες ο ΟΠΕΚ, το σωματείο πολιτικού προβληματισμού, που είχε ιδρύσει το 1991 ο Σημίτης…
Είχε τα γενέθλιά του…
Εκλεισε μία δεκαετία ύπαρξης…
Και γιόρτασε με μεγάλη και πολυτελή εκδήλωση στο κέντρο «Αθηναΐς»…
Η εικόνα ήταν εντυπωσιακή…
Ο πραύλιος χώρος γέμισε από Μερσεντές, από σωματοφύλακες και οδηγούς…
Ολων αυτών των μεγαλοσχήμων, που μόλις μία δεκαετία πριν προσδοκούσαν να κάνουν τη δική τους… «εκσυγχρονιστική επανάσταση»…
Ομως η εντύπωση που δημιουργούσαν τώρα είναι ότι όπως κάθε επαναστάτης που έρχεται στην εξουσία…
Ετσι και οι «εκσυγχρονιστές» του ΟΠΕΚ βολεύτηκαν, χόρτασαν από αξιώματα και τιμές και «μπούχτισαν»…
Και ο κορεσμός τους ποια σχέση μπορεί να έχει με τις πραγματικές αξίες…
Με τις αναζητήσεις και τον προβληματισμό για μια καλύτερη κοινωνία…
Που τους διεκατείχαν προ δεκαετίας… Αυτό ήταν το ερώτημα όσων, δημοσιογράφων και μη, προσήλθαν στην συγκεκριμένη εκδήλωση…
