Τον περασμένο Μάιο, η εισαγωγή του ασφαλιστικού θέματος, στην ελληνική πολιτική ζωή, συνεκλόνισε την κυβέρνηση, οδηγώντας την στα όρια της καταρρεύσεως και σε άτακτη υποχώρηση. Για να επανακάμψει το «ηθικό» στην κυβερνώσα παράταξη απαιτήθηκαν η πρόωρη σύγκληση του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο και ο ανασχηματισμός, χάρη στον οποίο ο εισηγητής των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, ο κ. Αναστάσιος Γιαννίτσης, μετατέθηκε αναλαμβάνοντας το αξίωμα του αναπληρωτού υπουργού επί των Εξωτερικών.
Η εκλογή του κ. Σημίτη άνευ αντιπάλου στο συνέδριο με αυξημένο ποσοστό (72%) του δημιούργησε την ψευδαίσθηση απολύτου ελέγχου της καταστάσεως. Αλλά ανεξαρτήτως τι φρονεί ο ίδιος περί του εαυτού του και του ρόλου του, ο κ. Σημίτης αντιμετωπίζεται από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και από το κόμμα ως «διαχειριστής» της εξουσίας, τις επιλογές του οποίου αμφισβητούν -κατά περίπτωση και κατά κρίση- αυτενεργούντες ή εξυπηρετούντες διάφορες σκοπιμότητες κάποιος σημαντικός αριθμός ατόμων, που όφειλαν λογικώς να στηρίζουν τη λεγόμενη «κυβερνητική προσπάθεια».
Από την άποψη αυτή ο κ. Σημίτης έχει κάποια χαρακτηριστικά «μοναδικότητος», καθώς δεν χάνει ευκαιρία να αναφέρεται στην «ισχυρή Ελλάδα», που ισχυρίζεται ότι δημιούργησε από το 1996 και μετά, αλλά αντιμετωπίζεται από στελέχη και βουλευτές της παρατάξεώς του ως πολιτικός «ειδικών αναγκών», έχων απόλυτη χρεία χειραγωγήσεως.
Μία αντιμετώπιση της μορφής αυτής είναι λογικό να δημιουργεί αισθήματα πικρίας, να οδηγεί τον Ελληνα πρωθυπουργό σε κατατονικές, περίπου, καταστάσεις, όπως χαιρέκακα διαδίδουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι η συναισθηματική κατάσταση του κ. Σημίτη σε περιόδους κρίσεως, αλλά η επικίνδυνη συχνότης εκλίψεως του πρωθυπουργού της Ελλάδος από την πολιτική σκηνή, λόγω εμμέσου πλην σαφούς αμφισβητήσεώς του από στελέχη της παρατάξεώς του.
Το θέαμα του σπαρασσομένου ΠΑΣΟΚ και του τελούντος σε κατάσταση συγχύσεως ηγέτου του δεν συνιστά αιτία τέρψεως για κανέναν -ούτε καν των πλέον ορκισμένων αντιπάλων του- ιδιαίτερα σε μία περίοδο, όπως η σημερινή, όταν ο ίδιος ο κ. Σημίτης υποστηρίζει ότι το τρέχον έτος θα είναι καθοριστικό για τις εξελίξεις θεμάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η κατάσταση της Διοικήσεως ή της Παιδείας, οι αποτυχίες στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, είναι προβλήματα σοβαρότατα αναμφιβόλως, αλλά η διαχείρισή τους είναι κυρίως εσωτερικό θέμα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ορισμένα από τα θέματα αυτά δεν έχουν το χαρακτήρα του επειγόντος, ιδιαίτερα μετά την ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ.
Στις διεθνείς όμως σχέσεις της χώρας, και συγκεκριμένα στον ελληνοτουρκικό διάλογο για το Αιγαίο -που σκοπεύει να αρχίσει η Αθήνα- ή στο Κυπριακό, όπου με την έναρξη των διαπραγματεύσεων, έχουμε το αιφνίδιο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την «κτιριακή αναβάθμιση» των εγκαστάσεών τους στα κατεχόμενα, με τον Αμερικανό πρέσβη στη Λευκωσία να δέχεται την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ενός παράνομου «κράτους», σύμφωνα με τις επίσημες διακηρύξεις της Ουάσιγκτον, η Ελλάς έχει ασφαλέστατα ανάγκη νηφάλιου πρωθυπουργού.
Ο λόγος είναι ότι στα θέματα εξωτερικής πολιτικής οι εμπλεκόμενοι είναι τρίτες χώρες, που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν λογικώς προώθηση των συμφερόντων τους εις βάρος της Ελλάδος, και οι συνέπειες μιας όποιας εξελίξεως στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, δεν αναιρούνται με εσωτερικά διατάγματα ή την εισαγωγή νέων νομοθετημάτων. Είναι και μακροχρόνιες και ενδεχομένως μη αναστρέψιμες.
Κατά συνέπεια οι «σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ» ας δώσουν έλεος στον κ. Σημίτη είτε στηρίζοντες τις πολιτικές επιλογές του και υφιστάμενοι, στις προσεχείς εκλογές τις συνέπειες αυτής της αποφάσεώς τους ή ας τον απαλλάξουν επιτέλους των καθηκόντων του, επιλέγοντας άλλον ηγέτη. Σε καμιά πάντως περίπτωση δεν πρέπει ο εσωτερικός πόλεμος της «σοσιαλιστικής παρατάξεως» να οδηγήσει στη διάλυση της χώρας.
Που έτσι και τολμήσουν να παραβιάσουν τον λεωφορειόδρομο, θα υποστούν τον αυστηρό πέλεκυ της Τροχαίας..
