Λένε πως το τραγούδι δεν έχει εποχή. Είναι η μουσική που το κρατά από το χέρι, ο στίχος από τ’ άλλο, και το τραγούδι πορεύεται μέσα από τις τέσσερις εποχές, γιατί μιλά για καλοκαίρια και χειμώνες του νου που περνούν απ’ της καρδιάς τα μονοπάτια και γίνονται χαρά, καημός, φωνή που ζητά ν’ ακουστεί, να περάσει στη μνήμη.
«Η αλήθεια μου άδειο πιάτο
και πηδάω στον αέρα
της ψυχής το παρακάτω
του μυαλού το παραπέρα.
Χρόνια που πέρασαν μια χούφτα / φύγαν σαν μια φούχτα αέρας / ό,τι μου αφήσαν τα τσιγάρα μίας μέρας / φίλοι που κάναν στη ζωή μου τη γιορτή τους / άδειο μπουκάλι είμαι κι εγώ μες τη δική τους…».
Οι στίχοι είναι του Οδυσσέα Ιωάννου, η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, η φωνή, η αδρή ντόμπρα φωνή είναι του Δημήτρη Μητροπάνου και το τραγούδι «Στης ψυχής το παρακάτω» δίνει την ονομασία στο νέο cd που κυκλοφορεί από τη MINOS-EMI και δένει, για πρώτη φορά, τη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου με τη μοναδική φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Δύσκολο το εγχείρημα, γιατί είναι τόσο χαρακτηριστικά δυνατή η σφραγίδα της φωνής του Δημήτρη Μητροπάνου που ξεπερνά τα μουσικά σκαλοπάτια πάνω στα οποία ανεβαίνει κι εγγράφεται σαν καταδικό του τραγούδι.
Με το άκουσμα των πρώτων τραγουδιών του cd οι φόβοι ξεπεράστηκαν, γιατί οι δύο Δημήτρηδες σέβονται ο ένας τον άλλον και οι δύο μαζί τον στίχο, που είναι νεανικός, έχει ποίηση, ρυθμό αλλά και προβληματισμό, μιλά για τους καημούς και την μοναξιά των νέων, με κλασικό όμως τρόπο, όπως τραγουδούσε ο Τσιτσάνης την δική του εποχή και ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης εμπιστεύονταν τον δικό τους στίχο και αυτό των ποιητών για να τον φτερώσουν με την δική τους μουσική έμπνευση που ξεπερνά τις εποχές…
Συνέπεσε το άκουσμα του cd με τις Αλκυονίδες μέρες, είναι και οι φωτογραφίες του Τάσου Βρεττού που μας παρουσιάζουν τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον Δημήτρη Μητροπάνο σε λιβάδι καταπράσινο μιας άνοιξης στο καταχείμωνο μιας μουσικής δισκογραφίας, όπου βρέχει χρυσούς και πλατινένιους δίσκους με «σουξέ» που θα ‘χουν ξεχαστεί πολύ πριν οι τραγουδιστές τους περάσουν στην επόμενη φάση.
Μακριά από την πίστα και τα πρώτα τραπέζια, κοντά στο λαϊκό άκουσμα, με εξαίρετους μουσικούς, με στιχουργούς νέους με σοβαρή δουλειά και όνομα το «στης ψυχής το παρακάτω» έχει, πέρα από το ατού της φωνής και ερμηνείας του Μητροπάνου, την μουσική παιδεία, την ενορχήστρωση και τον σχολιασμό του μπουζουκιού, του βιολιού σαν αντίλαλο του τραγουδιού, και όλα αυτά αποτελούν την προσωπική νότα του Δημήτρη Παπαδημητρίου, μουσικού συνθέτη νέου, με διαδρομή δική του. O Οδυσσέας Ιωάννου μας δίνει την «αλήθεια σ’ άδειο πιάτο», ο δικός μας διευθυντής του Ρ/Σ «Μελωδία FM 100», ο Γιώργος Κορδέλας στο πρώτο τραγούδι «Αν είσαι πλάι μου», ο Γιάννης Γιαβάρας στα «Στενά μου σύνορα», η Πέγκυ Στεφανίδου στο «Αλλάζω πρόσωπα», ο Κώστας Φασουλάς στο «H μοναξιά είναι χορός που τον χορεύεις μόνος» και στο «Στοίχημα» (αφιερωμένο στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου), ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στο «Αγάπη γυαλί» έχουν γράψει τραγούδια που θα γίνουν επιτυχίες, θα ζήσουν πέρα από πολλά σημερινά «σουξέ», κι ας μην τα ακούμε όσο θα θέλαμε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αν είχαμε, όπως στις δεκαετίες ’60, ’70, ’80 τα τζουκ μποξ, σκόρπια στα κεντράκια της γειτονιάς, θα τους δείχναμε, τι τραγουδά ο Ελληνας!
Ακούστε το «Μικρό μου βότσαλο» με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στο πιάνο, θυμηθείτε τον ήχο Χατζιδάκι και να που θα ‘ρθουν οι Αλκυονίδες Ημέρες της μουσικής, μέσα στον δικό σας κόσμο. Καλή Κυριακή με το ελληνικό τραγούδι.
Με τη μεταπολίτευση, ο Καραμανλής επεδίωξε να αναστηλώσει το χαμένο κύρος της Διοίκησης. Επανέφερε διωχθέντα στελέχη, αλλά δεν κατάφερε να αναστηλώσει το χαμένο κύρος. Εν τω μεταξύ, η ελληνική κοινωνία είχε αλλάξει και νέα ήθη άρχισαν να επικρατούν σταδιακά. Το πολιτικό περιβάλλον ήταν διαφορετικό, η δίψα για πολιτικές ελευθερίες ενεργούσε διαφορετικά στο σώμα της Διοίκησης, οι δομές της χαλάρωσαν και η πολιτική ηγεσία δεν διέθετε δύναμη για να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
