«Πέτρα που κύλησε…» είναι η εικόνα που εκπέμπεται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και την κυβέρνηση όλον τούτο τον τελευταίο καιρό. Και οι λέξεις που χαρακτηρίζουν το «θυμικό» και τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κινήματος, και κυρίως στα ηγετικά κομματικοκυβερνητικά κλιμάκια, είναι «εκνευρισμός» και «ενόχληση». Με το που πάνε να συνέλθουν από τη μια εξέλιξη, έρχεται «καπάκι» η άλλη να επιβαρύνει το κλίμα, να δυσχεράνει τις προσπάθειες που καταβάλλονται για να διασκεδασθούν οι εντυπώσεις και να… «διαπλέξει» το ένα με το άλλο πρόβλημα, κατά τρόπο που να σχηματίζεται η άποψη στην κοινή γνώμη ότι η όποια ανασυγκρότηση και ανάκαμψη επιχειρούνται είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία. Δεν είναι και λίγο πράγμα να βγαίνει ένα στέλεχος του εκτοπίσματος Πάγκαλου (με όσες ιδιαιτερότητες μπορεί να φορτώσει κανείς στην ιδιοσυγκρασία του…) και να λέει ανοικτά πως «μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει το ΠΑΣΟΚ από τού να χάσει τις επόμενες εκλογές…», και πριν καλά καλά σχολιασθούν τα λόγια του να πέφτει ως βόμβα η παραίτηση (με τον τρόπο που έγινε και τις δηλώσεις από τις οποίες συνοδεύτηκε) ενός υφυπουργού προσωπικής επιλογής του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος όμως έσπευσε να τον «αδειάσει», επειδή «οι απόψεις του δεν ταίριαζαν…» με αυτές του κ. Σημίτη, ο οποίος όμως εύλογο είναι να σκεφθεί κανείς ότι θα είχε φροντίσει προ… διμήνου που τον τοποθετούσε εκεί που τον τοποθέτησε να πληροφορηθεί αν έχει και ποιες απόψεις!
Ούτε είναι κάτι που μπορεί να «περάσει» μόνο ως «ειδική περίπτωση» η μετά… γδούπου διαγραφή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ του βουλευτού Αλέκου Χρυσανθακόπουλου (προέδρου, μάλιστα, της ειδικής επιτροπής της Βουλής για τον… παράνομο τζόγο!), ο οποίος όχι μόνο αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος… επιδιδόταν στο «πάθος» (σ.σ.: συμμεριζόμεθα απολύτως τις απόψεις του Αντώνη Καρκαγιάννη για τις αναζωγονητικές συνέπειες των παθών!), το οποίο είχε αναλάβει θεσμικά να καταπολεμήσει, αλλά -κι αυτό είναι το χειρότερο, βασικά το κατ’ εξοχήν επιλήψιμο!- για να γλιτώσει την αποκάλυψη απεδείχθη απολύτως ευεπίφορος να συνδιαλλαγεί προκειμένου να συγκαλυφθεί η αμαρτία του, προσφερόμενος μάλιστα να… «καρφώσει» και άλλους συναδέλφους του βουλευτές του ίδιου με αυτόν αλλά και άλλων κομμάτων, που υποτίθεται (μπορεί όντως να είναι κι έτσι…) ότι εμπλέκονται εξίσου στο κύκλωμα! Και από κοντά, νέο «χτύπημα» Πάγκαλου, πάλι διά της μεθόδου κυριακάτικης εμφάνισής του σε εφημερίδα, με την… ετυμηγορία αυτή τη φορά ότι «το συνέδριο, έφερε κρίση και σήψη στο ΠΑΣΟΚ…» (λησμονώντας ότι ο ίδιος έσπευσε να στηρίξει απολύτως τον κ. Σημίτη και την επιλογή του να προσφύγει στο συνέδριο!), προσθέτοντας κάθε άλλο παρά… σιβυλλικά ότι «δεν φοβάται τίποτα, δεν ελπίζει τίποτα…», με άλλα λόγια είναι ελεύθερος να χτυπάει όσο συχνά θέλει και με όποια δύναμη αυτός επιλέγει – ποιούς; Το… ίδιο του το κόμμα, «νομίμως εκπροσωπούμενο»!
Η «κίνηση των 45» χαρακτηρίσθηκε από τον πρωθυπουργό «υπονόμευση» και συνοδεύθηκε από άνωθεν διοχετευόμενες εκτιμήσεις ότι οι εμπνευστές της «υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, τη συγκεκριμένη στιγμή…», οι απολύτως αντίθετες εκτιμήσεις και αντιδράσεις με αυτές του πρωθυπουργού, από σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών, αποδόθηκε στην προσπάθεια καθείς εξ αυτών να «πάρει θέσεις» (ή και αποστάσεις…) λόγω της «διαδοχολογίας» που έχει ξεσπάσει στο κυβερνών Κίνημα, ανάλογα με το πώς κρίνει ότι εξυπηρετούνται καλύτερα οι προσωπικές του φιλοδοξίες.
Είναι έτσι – ή μόνο έτσι; Μπορεί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ένα τέτοιο κλίμα επικρατεί σ’ ένα κόμμα, που μόλις «χθες» βγήκε (και υποτίθεται «ενωμένο, δυνατό»!) από ένα συνέδριο στο οποίο κατέφυγε για να ξεπεράσει εσωστρέφειες, διαστάσεις απόψεων, ηττοπάθειες και ομαδοποιήσεις που «εμπόδιζαν την άσκηση αποτελεσματικού κυβερνητικού έργου…», εξ αντικειμένου δεν δείχνει ότι κάτι σοβαρότερο σοβεί στο εσωτερικό του από τα επιφαινόμενα; Και γι’ αυτή την κατάσταση, τη δημιουργία και την… παράτασή της, κάποιος επιτέλους δεν θα πρέπει να ευθύνεται;
Το… χειρότερο είναι πως αυτή η «γκρίνια» (επιεικέστατος ο χαρακτηρισμός) συμπίπτει με μια σειρά φλεγόντων προβλημάτων, η αντιμετώπιση των οποίων εκ των πραγμάτων προϋποθέτει πρωθυπουργό και υπουργούς απολύτως απερίσπαστους από άλλες «σκοτούρες»: αγροτική αναταραχή, ανοικτό μέτωπο με σχεδόν όλες τις… βαθμίδες της εκπαιδευτικής κλίμακας, «φουρτούνα» στις σχέσεις πολιτείας και δημόσιας υγείας (ήδη, τη σκυτάλη -έστω με άλλα αιτήματα- από τους πανεπιστημιακούς την παίρνουν εκ… παραλλήλου με τους πρώτους και οι νοσοκομειακοί γιατροί!), διαιωνιζόμενη εμπλοκή στην πορεία των έργων για το 2004, αναβολές επί αναβολών για την «οριστική λύση» στη γάγγραινα της Ολυμπιακής (αλήθεια, το τέλος Ιανουαρίου δεν ήταν και το… «τέλος» της περιπέτειας του εθνικού αερομεταφορέα, όπως μας διαβεβαίωνε η κυβέρνηση; Τι είναι πάλι το νέο «χρονοδιάγραμμα» επίλυσης του γρίφου «μέχρι το καλοκαίρι», που έθεσε… από σπόντα ο κ. Βερελής;), αποφάσεις υπό το βάρος των… πολυετών καθυστερήσεων και του ναυαγίου Alpha – Εθνικής για επίσπευση των «διαρθρωτικών αλλαγών» και των αποκρατικοποιήσεων – και γι’ αυτές τις τελευταίες «επισπεύσεις», θυμίζουμε στους αρμόδιους της κυβέρνησης πως λέει μεν ο λαός «στη βράση κολλάει το σίδερο!», λέει όμως και πως «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει», και αυτό ειδικά το τελευταίο μάλλον θα έπρεπε μέχρι σήμερα να… το έχουν εμπεδώσει!
«Μισοάδειο» ή «μισογεμάτο» το… γκάλοπ;
Και μέσα σε αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έσκασε μύτη κι ένα γκάλοπ που υποτίθεται (αυτό δεν επιχειρούν οι δημοσκοπήσεις;) απέβλεπε να καταγράψει «τις τάσεις της συγκεκριμένης στιγμής» και το μόνο που πέτυχε ήταν να στείλει όσους το διάβασαν εσπευσμένως στα φαρμακεία σε αναζήτηση… δραμαμίνης για τις ζαλάδες και τη ναυτία που προκάλεσε -χαρακτηριστικός μάλιστα και ο τίτλος της «E» (που το παρήγγειλε και το δημοσίευσε…) ότι επρόκειτο για γκάλοπ «για δυνατούς λύτες»!
Δεν είμαστε «δημοσκόποι» ούτε κατέχουμε τις γνώσεις και τα μυστικά τους- αλλά και με την κοινότατη, «αγοραία» έστω, λογική που ο καθείς διαθέτει, δεν μπορεί παρά να βρει «τρελό» το πώς μπορεί ο Κώστας Σημίτης να θεωρείται «καταλληλότερος ηγέτης» (καταλληλότερος σε σύγκριση με… ποιον και για να «ηγηθεί» τίνος πράγματος;), αλλά «καταλληλότερος πρωθυπουργός» (λες και ο πρωθυπουργός δεν είναι «ηγέτης», αλλά… κομπάρσος σεντροφυλαρούχας!) να αναδεικνύεται από τους δημοσκοπούμενους ο Κώστας Καραμανλής! Εκτός πια και αν το γκάλοπ έγινε μόνο και μόνο για να προβληθεί ως καταλληλότερος διάδοχος του «καταλληλότερου ηγέτη» ο κ. Γιώργος Παπανδρέου – λέτε;
Και ύστερα το ερώτημα «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό», το ‘χουμε ξαναδεί σε δημοσκοπήσεις – ομολογούμε ότι αυτή την «υποδιαίρεση» και διάκριση μεταξύ «ηγέτη» και «πρωθυπουργού» (ιδίως όταν το ερώτημα αφορά εκ των πραγμάτων έναν εν ενεργεία και έναν υποψήφιο πρωθυπουργό…) πρώτη φορά το συναντάμε σε γκάλοπ! Οπως επίσης και πρώτη φορά βλέπουμε γκάλοπ για τα πολιτικά πράγματα, που να μην περιέχει στα ερωτήματά του τα βασικότερα: την «πρόθεση ψήφου» και την «παράσταση νίκης», από τα οποία και πάντα συνάγονται τα πολιτικά συμπεράσματα και ως «εντύπωση» για τον κόσμο, αλλά και ως «εργαλείο δουλειάς» για τα επιτελεία των κομμάτων…
Μπορεί από τα αποτελέσματα αυτής της δημοσκόπησης να… ζαλιστήκαμε και να θόλωσε η εμπιστοσύνη στο μυαλό μας – ή εκείνων που κατά καιρούς σχεδιάζουν τις ερωτήσεις των γκάλοπ και αναλαμβάνουν να «ερμηνεύσουν» πώς και γιατί συχνά προκύπτουν αντιφατικά έως… παράλογα συμπεράσματα. Αλλά επιτέλους το σίγουρο είναι ότι από το γκάλοπ αυτό λίγο πολύ έμειναν όλοι… ευχαριστημένοι – και ο «ηγέτης», και ο «πρωθυπουργός», και… ο «διάδοχος» – το αν εμείς, οι αναγνώστες του, μείναμε ή όχι ευχαριστημένοι, ίσως είναι μια λεπτομέρεια που δεν έχει και μεγάλη σημασία! Εμείς, απλώς, θα τείνουμε όλο και πιο πολύ (αν συνεχίσουμε να διαβάζουμε τέτοιες «έρευνες κοινής γνώμης») να λέμε στους εαυτούς μας και στις συντροφιές μας, «έλα μωρέ, αυτά τα… λένε τα γκάλοπ»! Μπορεί έστω και αυτό να αποτελεί κάθαρση…
