«Από δω και πέρα θα αυστηροποιηθεί ο έλεγχος των τυχερών παιγνιδιών», μας βεβαιώνουν τώρα οι υπεύθυνοι με τα κομψά ελληνικά τους. Και δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαρεί ή να πικραθεί. Να χαρεί που επιτέλους «θα υπάρξει αυστηροποίηση» (αλλά τι μπορεί να μας πείσει ότι οι νέες υποσχέσεις δεν θα έχουν την κακή μοίρα των αναρίθμητων προηγουμένων;) ή να πικραθεί που μέχρι χθες όλοι πίστευαν ότι τα φρουτάκια είναι κάτι αθώο όπως οι βόλοι και η αμπάριζα;
Τώρα, λοιπόν, μόλις τώρα, συνειδητοποίησαν οι θωκοκένταυροι ότι υπάρχει οξύτατο πρόβλημα; Επρεπε πρώτα να καταστραφούν οικογένειες, να θεριέψουν τα παράνομα κέρδη, να χειραγωγηθούν και να ταπεινωθούν πολιτικοί, να αυτοκτονήσουν άνθρωποι, για να πειστούν ότι ο διαχωρισμός των «τυχερών παιγνίων» από τα «τεχνικά» είναι ένα αστείο, ένα κακόγουστο αστείο; Ενα κουμπάκι είναι όλη κι όλη η υπόθεση, μια πατέντα από αυτές που ξέρουμε να σκαρώνουμε δέκα το οχτάωρο. Το πατάς με όλη την αβρότητά σου, ενόσω συνομιλείς ευγενικά με τον «μυστικό» που έχει έρθει να σε επιθεωρήσει, και παρευθύς το «τυχερό» γίνεται «τεχνικό», το έκνομο γίνεται νομιμότατο – κι ο τζόγος γίνεται ευλαβική ιεροτελεστία, ή τέλος πάντων κάτι ανάμεσα σε εκκλησιασμό και κατηχητικό.
Ενα τέτοιο κουμπάκι πατάει χρόνια τώρα και το κυβερνών κόμμα, σοσιαλιστικών αρχών αν δεν μας απατάει η μνήμη μας, και μετατρέπει αυτόματα το άθλιο σε ευγενέστατο. Οι αρχές του, λοιπόν, θα έπρεπε να το οδηγήσουν στην κατάργηση κάθε μορφής τζόγου, και όχι μόνο της κραυγαλέα παράνομης αλλά και της τυπικά νόμιμης. Κι όμως, στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ ο κρατικοποιημένος τζόγος διογκώθηκε τερατωδώς, προφανώς για να επέλθει αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ασθενεστέρων, α, βέβαια, και «υπέρ αναπτύξεως του ελληνικού αθλητισμού». Από τα σπλάχνα του ΠΡΟΠΟ ξεφύτρωσαν το ΠΡΟΤΟ, το ΛΟΤΤΟ, το Στοίχημα, το Τζόκερ, για να απασχολούν το μυαλό και την τσέπη μας όταν δεν βρισκόμαστε στο καζίνο. Και για να αναπτυχθεί επιτέλους η ύπαιθρος και να πληγεί το υδροκέφαλο αθηναϊκό κράτος, μία στις τέσσερις πόλεις της επαρχίας απέκτησε το ωραίο καζίνο της, ένα τέμενος του εκσυγχρονισμού. Κάθε κομματάρχης άλλωστε έπρεπε να «παρουσιάσει έργο» στην περιφέρειά του.
Μυθώδη τα κέρδη του κράτους από τα καζίνο, του επιτρέπουν να προμηθεύεται άφθονα ηρεμιστικά και υπνωτικά, να ‘χει να αποκοιμίζει τη συνείδησή του. Στο κάτω-κάτω, χάρη σ’ αυτήν τη δολιότατη, έμμεση φορολόγηση, χάρη στον ερεθισμό και την εκμετάλλευση ανίκητων παθών, συγκεντρώνει το πρωταρχικό κεφάλαιο που θα του προσφέρει τη δυνατότητα να φορέσει μια μέρα των ημερών το «κοινωνικό του πρόσωπο». Το ότι μέχρι τότε τμήματα της κοινωνίας θα σήπονται δεν ενοχλεί ιδιαίτερα. Σήπονται άλλωστε και τμήματα της πολιτικής, οπότε το πράγμα εξισορροπείται.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δικαιώνεται πλήρως η τακτική και οι πρακτικές των εμπνευστών της υπόθεσης. Και ας μη μας κάνει εντύπωση, εάν αύριο κάποιοι πιο τολμηροί από τον Μάκη, θέλοντας να τον ξεπεράσουν, ρίξουν στον λάκκο με τα λιοντάρια και άλλους πολίτες με ή χωρίς πάθη, υπηρετώντας στο όνομα της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης τα νούμερα της τηλεθέασης και τον προσωπικό τους πλουτισμό.
