«Να βγούμε επιθετικά!» είναι η κυρίαρχη άποψη που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στα ηγετικά κλιμάκια του κυβερνώντος κινήματος, και κυρίως στο Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί και η γενική αίσθηση της απραξίας, της αναποτελεσματικότητας (σε κυβερνητικό επίπεδο), αλλά και της ηττοπάθειας (σε κυβερνητικό – κομματικό), ιδίως εν όψει των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης. Που μπορεί ο κ. Λαλιώτης να διατείνεται (ευχολογικά) ότι «δεν θα αποτελέσουν δημοψήφισμα για την κυβέρνηση ούτε πρόκριμα για τις γενικές εκλογές…», αλλά οι πάντες αναγνωρίζουν, του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, ότι το αποτέλεσμά τους έτσι θα εκλειφθεί, η αξιωματική αντιπολίτευση υπ’ αυτήν ακριβώς την έννοια θα θελήσει να το εκμεταλλευθεί και ο κόσμος έτσι θα το ερμηνεύσει! «Να βγει επιθετικά» θέλει (θα προσπαθήσει, τουλάχιστον…) λοιπόν το ΠΑΣΟΚ και δη σε διάφορα επίπεδα: της παραγωγής έργου και της προβολής προσπαθειών επίλυσης προβλημάτων και της παραγωγής «πολιτικής» (υπό τη στενή του όρου έννοια!), σαν αυτή που επιχειρεί ο Κώστας Λαλιώτης, με τα αριστερά του ανοίγματα, την πρόταση για κεντροαριστερή «συγκυβέρνηση», την επί το ουσιωδώς «αναλογικότερο» αλλαγή εκλογικού νόμου, ως δέλεαρ προς τα αριστερά κόμματα για σύγκλιση και «μέτωπο». Εστω και αν, ως προς αυτό το τελευταίο, όλες οι πλευρές αναγνωρίζουν ότι πρακτικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να έχει για τις επόμενες εκλογές, αφού το Σύνταγμα επιβάλλει να διενεργηθούν με το ισχύον εκλογικό σύστημα. H μη δηλούμενη ευθέως, αλλά ευκόλως αντιληπτή «προσφορά» είναι σαφής…
Δηλαδή: θα ψηφίσουμε τώρα τον αναλογικότερο εκλογικό νόμο, έτσι ώστε ακόμη και αν χαθεί για την υπό… διαπραγμάτευση «κεντροαριστερά» η επόμενη εκλογική μάχη, θα διανοιγούν προοπτικές για τη… μεθεπόμενη, που έτσι κι αλλιώς δεν θα αργήσει, αφού η προεδρική εκλογή του 2005 και η πιθανότατη αδυναμία της τότε Βουλής να εκλέξει με 180 ψήφους Πρόεδρο Δημοκρατίας, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε διάλυση της Βουλής και προκήρυξη νέων εκλογών, οπότε… «εκεί θα τους περιμένουμε»! Το αν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα δεν είναι απολύτως βέβαιο (η Ν.Δ., προ του κινδύνου να οδηγηθεί σε νέα εκλογική αναμέτρηση πριν καλά καλά ζεστάνει τον θώκο της εξουσίας που μόλις προ ολίγων μηνών θα έχει, πιθανόν, καταλάβει, δεν αποκλείεται να… ψηφίσει τον όποιο υποψήφιο Πρόεδρο προτείνει η «Αριστερά», δεδομένου όντως, άλλωστε, ότι ο Πρόεδρος δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστικά εξουσιαστικά καθήκοντα…), αλλά σημασία έχει ότι το σενάριο, έστω ως δέλεαρ, παίζει.
«Να βγουν επιθετικά…»! Το βασικότερο θα ήταν η κυβέρνηση να βγει με έργο (το μόνο που έχει ουσιαστική απήχηση στον κόσμο!), αλλά γιατί άραγε να έπρεπε να «πιάσει πάτο» σχεδόν η κυβερνητική προσπάθεια για να αντιληφθεί το… αυτονόητο; Και πώς να παράγει έργο, από τη στιγμή που βασικά στελέχη της αδυνατούν να βρουν τρόπους συνεργασίας σε θέματα «συναρμοδιότητας» ή αποδεικνύονται ανεπαρκή (λόγω προβλημάτων και δυσκολιών προφανώς – αλλά πάντα δεν υπάρχουν τέτοια;) σε θέματα της αποκλειστικής δικής τους αρμοδιότητος, τα οποία απλώς… θέτουν και ξαναθέτουν ως «μελλοντικούς στόχους»; Στο άλλο σκέλος της «επίθεσης», αυτό του κεντροαριστερού «ανοίγματος», πέρα από την εγγενή δυσκολία που παρουσιάζει ως εκ της… «θεσμικής» πλέον προσφυγής σ’ αυτό του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, εμφανίζει και ένα ακόμη πρόβλημα: αλλιώς το αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εντελώς διαφορετικά το αντιμετωπίζει (και το μεθοδεύει…) ο εμπνευστής και εκφραστής του γραμματέας του Κινήματος.
Ο κ. Σημίτης το θέλει (ας μη μείνουμε στις επίσημες διακηρύξεις…) περίπου «ευκαιριακά», με στόχο και χρονικό ορίζοντα τις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, να «ξεπεράσει» δηλαδή αυτό το ορατό πρόβλημα, ενώ ο κ. Λαλιώτης το βλέπει πιο ουσιαστικό και σε βάθος χρόνου ως -ας πούμε- την ουσιαστική «μετεξέλιξη» ή «επανίδρυση» του Κινήματος, με πιο ξεκάθαρο «κεντροαριστερό» μανδύα. Και βεβαίως, με τον ίδιο ηγέτη (με κανονικές διαδιακασίες διαδοχής όταν έρθει η ώρα στο ΠΑΣΟΚ…) αυτού του σχήματος. Επί του… παρόντος, αυτές οι δύο στρατηγικές συμπίπτουν (γι’ αυτό και διαπιστώνεται ομοθυμία ως προς τον στόχο) και όταν θα ‘ρθει η ώρα να αναδειχθούν οι διαφορετικές προοπτικές τους όλα μπορεί να ξαναεξετασθούν κάτω από το πρίσμα των «τότε» εξελίξεων…
Αυτό που μένει ως διαπίστωση – από τις τελευταίες εκλογές και μετά, και πριν ακόμη στο «εκρηκτικό» πεδίο των σχέσεων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σημειωθούν οι τελευταίες εξελίξεις -είναι πως καταγράφεται ένα… γενικό «μπούκωμα»: το πολιτικό δυναμικό του κυβερνώντος Κινήματος προβάλλει (εκ του αποτελέσματος, έστω) κουρασμένο και αναποτελεσματικό, η «εκσυγχρονιστική» ανανέωση που επιχειρήθηκε και σε επίπεδο προσώπων, αλλά και σε επίπεδο πολιτικών, κάπου «κόλλησε», πιθανότατα εξαιτίας εσωτερικών αντιδράσεων ή αναποτελεσματικότητας σχεδιασμών – και το χειρότερο, ίσως, είναι πως δεν δείχνει να υπάρχει θέληση ή δυνατότητα «ανασυγκρότησης» με συμμετοχή όλων των δυνάμεων και τάσεών του!
Την ίδια ώρα, η μέχρι τώρα… υφέρπουσα «διαπλοκολογία» και «σκανδαλολογία» («υφέρπουσα», δηλαδή, μόνον «τύποις», γιατί… «ο κόσμος το ‘χε τούμπανο» και μόνο η πολιτική εξουσία επέμενε να το διατηρεί «κρυφό καμάρι…»!) έφθασε και αυτή ως δεδομένη κατάσταση σε αδιέξοδο και «φράκαρε», ως λογικό αποτέλεσμα της… «άναρχης ανάπτυξης» που επέτρεψε να υπάρξει η πολιτική εξουσία, που διαρκώς σε αυτό το πλέγμα σχέσεων αποδυνάμωνε την ισχύ της και άφηνε την οικονομική εξουσία να καταλαμβάνει τον… δημιουργούμενο χώρο, να γίνεται αυταρχικότερη, απαιτητικότερη, «αναιδέστερη». Το «φρακάρισμα» δεν προέκυψε όταν το κάθε ένα από τα «διεκδικούντα» κέντρα της οικονομικής εξουσίας πίστεψε ότι μπορεί να ενεργήσει πλέον «εγωιστικότερα» και πιο «ιμπεριαλιστικά». Με αποτέλεσμα, η πολιτική εξουσία να… «ανακαλύψει» ξαφνικά ότι «ο τόπος δεν μπορεί να κυβερνάται από 10-12 ονόματα!» και να μιλάει για «εξωθεσμικά κέντρα» που επιχειρούν αποσταθεροποίηση…
Μονοπωλιακά (ολιγοπωλιακά έστω) φαινόμενα, όμως, και «προνομιακοί προμηθευτές» του Δημοσίου δεν ξεφυτρώνουν στα καλά καθούμενα – κάποιοι έριξαν τον σπόρο, πότισαν, έπεσε το απαραίτητο «λίπασμα» και προέκυψε το βλαστάρι πρώτα και ο καρπός αργότερα. Αυτοί που έβλεπαν μόνο «τον καρπό» και βολεύονταν από τα κέρδη του δεν… έβλεπαν («μεθυσμένοι» ίσως, αλλά μπορεί και οικειοθελώς…) τα «ζιζάνια» που αναπτύσσονται στις περισσότερες «σπορές» και καλλιέργειες. Αργά ή γρήγορα, τα ζιζάνια αυτά, αφού κανείς δεν νοιάστηκε να τα ξεριζώσει, έφθασαν να «πνίξουν» το σύστημα, στο οποίο επί τόσον καιρό οι ενδιαφερόμενες πλευρές είχαν βρει το «σημείο ισορροπίας» τους, που άφηνε «ικανοποιημένους» όλους αυτούς που ασχολούνταν μόνο με τη «συγκομιδή», όχι όμως και το… «χωράφι» (τη σωστή, προγραμματισμένη, με όρους διαφάνειας, ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας, δηλαδή!) που τώρα πια δείχνει «χέρσο» και χρειάζεται βαθύ σκάψιμο «να πάρει αέρα» το χώμα, και… νέες καλλιέργειες από σωστούς «αγρότες»!
Αυτήν τη βαθιά τομή, ποιος θα τολμήσει, και με ποιους όρους, να την κάνει; Κι εδώ δεν μιλάμε για πρωτοβουλία που οφείλει να αναλάβει μόνο το κυβερνών Κίνημα. Γιατί το ζιζάνιο της διαπλοκής αφέθηκε να αναπτυχθεί εδώ και πολύ καιρό και μέσα από διακομματικές διαδικασίες, άσχετα με το ποιο κόμμα βρισκόταν στην εξουσία! Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό πως για μια (τουλάχιστον…) συγκεκριμένη περίπτωση μονοπωλιακής ανάπτυξης επιχειρηματικής δράσεως που «προνομιακά» νέμεται τομέα χρυσοφόρο των κρατικών προμηθειών, τις τηλεπικοινωνίες, ο «σπόρος» έπεσε επί… οικουμενικής κυβέρνησης, και εν αγνοία (όπως ο ίδιος έχει πει!) του τότε οικουμενικού πρωθυπουργού κ. Ζολώτα, αφού για τη «διευθέτηση» είχαν συμφωνήσει οι ηγεσίες των τριών (και μόνον, τότε…) κομμάτων που αποτελούσαν και στήριζαν το οικουμενικό σχήμα!
Ούτε, άλλωστε, φανταζόμαστε ότι θα «εκπλαγεί» κανείς αν του πεις πως ακόμη και στη σημερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου υπάρχουν άτυπες μεν, πλην… ουσιαστικότατες διακομματικές «κοινοβουλευτικές ομάδες» που εξυπηρετούν θετικά ή «διά της αποχής» τους σε διάφορες συζητήσεις και ψηφοφορίες, συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα!
Είναι, σίγουρα, καταστροφικός και παραπλανητικός ο γενικός αφορισμός «όλοι είναι το ίδιο». Πολύ περισσότερο όταν αναφέρεται -συχνά εκ του πονηρού- για την πολιτική και τον πολιτικό κόσμο, αλλά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα! Δεν είναι «όλοι ίδιοι» και αναμφισβήτητα υπάρχουν παντού υγιή στοιχεία. Που σήμερα ασφυκτιούν, αλλά μπορούν και πρέπει να αντιδράσουν. Το ζητούμενο, ως εκ τούτου, είναι αυτοί οι «αναμάρτητοι» (πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες…) σε όλες τις πτέρυγες να συσπειρωθούν, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και με θάρρος που δεν θα σχετίζεται με υπολογισμούς του «πολιτικού κόστους» και «αισθήματα συντροφικότητας» ή «συντεχνιακού πνεύματος» (γιατί θα χρειασθεί να πέσουν κεφάλια σε όλες τις «άκρες»!) να σκάψουν βαθιά το «χωράφι», να μπει φρέσκος ζωογόνος αέρας, να δημιουργηθεί το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο (και οι ελεγκτικοί κανόνες που θα διασφαλίζουν τον σεβασμό του!) για μια υγιή ανάπτυξη και συνύπαρξη της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας. Αλλιώς, θα πεθάνουν ΟΛΟΙ, από την ασφυξία. Σε ένα περιβάλλον, που δεν ελέγχεται από αυτούς που θεσμικά ο λαός με την ψήφο του ορίζει ως ελεγκτές και θεματοφύλακες…
Οι διαπλοκές του κ. Σ. Κόκκαλη (νομίζω ότι μετά τις χθεσινές και σημερινές αποκαλύψεις της «K» δεν υπάρχει καμία ασάφεια ως προς την έννοια του όρου «διαπλοκή») εδώ και περίπου δέκα χρόνια αποτελούν αντικείμενο δικαστικής έρευνας. Κατ’ επανάληψη άρχιζε και κάπου στον δρόμο… χανόταν! Τώρα η υπόθεση ανατέθηκε σε τακτικό ανακριτή, χωρίς να είναι και πάλι βέβαιο ότι θα φτάσει σε κάποιο τέρμα, οποιοδήποτε, αρκεί να είναι διαφανές και πειστικά αιτιολογημένο. Αλλοτε ανατέθηκε σε εφέτη ανακριτή, αλλά δεν έφτασε σε κανένα τέρμα, χάθηκε στον δρόμο. Το ανησυχητικό δεν είναι αν ο κ. Κόκκαλης είναι ένοχος ή όχι για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται.