O Παύλος Σάμιος, αγέρωχος ως αγωνιστής του 1821, μαθητής του Γιάννη Μόραλη και του Νίκου Νικολάου στην ΑΣΚΤ αλλά και στη ζωή στην Αίγινα, όπου στα ξύλινα τραπέζια το κρασί και το ψωμί λατρεύονται σαν γήινες θεότητες και όπου το ηλιοβασίλεμα πάνω από τη θάλασσα έρχεται και στεφανώνει την ημέρα με τα χρώματα του πάθους, ο Παύλος Σάμιος, λοιπόν, έγινε τώρα και ο ίδιος καθηγητής. Αυτός ο Απρίλιος τον θέλει να εκθέτει μια σειρά από τη δουλειά του των τελευταίων χρόνων, από το 1998 ώς το 2002, στην καλλιτεχνική εκδήλωση που διοργανώνεται από το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού Νέας Υόρκης και από το εκεί ελληνικό προξενείο.
Ο Σάμιος θα εκπροσωπήσει τη ζωγραφική της γενιάς του στη μεγαλούπολη που τόσο δοκιμάστηκε από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Στον μεγάλο Κατάλογο που έχει εκδοθεί στα Ελληνικά και στα Αγγλικά γράφουν για το έργο του η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, η επιμελήτρια Ολγα Μεντζαφού – Πολύζου, ο τεχνοκριτικός Χάρης Καμπουρίδης, ενώ χαιρετίζουν την εκδήλωση ο γενικός πρόξενος κ. Δημήτρης Πλατής και η κ. Αικατερίνη Μυριβήλη, διευθύντρια του Ιδρύματος στη Νέα Υόρκη.
Μια γυναίκα παραδίνεται στη σφοδρή ερωτική περίπτυξη ενός δράκου που βγάζει φλόγες από το ορθάνοιχτο στόμα του, ενώ στο φόντο προβάλλονται άλλοτε κολόνες αρχαίων ναών και άλλοτε οι φιγούρες από τους ουρανοξύστες. «O δράκος, σύμβολο της βυζαντινής παράδοσης -γράφει ο Παύλος Σάμιος στον Κατάλογο από τις εκδόσεις Αδάμ, Πέργαμος ABEE σε επιμέλεια Μαρίας Ξανθάκου- χαρακτηρίζει αυτή τη σειρά των έργων μου για την έκθεση της Νέας Υόρκης. Εδώ αποκαλύπτεται δυναμικά συμβολίζοντας «το κρυφό κομμάτι» του εαυτού μας, αυτό το κάτι που αντιπροσωπεύει την επιθυμία μας για τόλμη, ερωτισμό, δόξα και αισιοδοξία σε ένα μεταφυσικό και δημιουργικό παιχνίδι ζωής».
Ο Παύλος Σάμιος που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 διδάσκει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο Βυζαντινής Παραδοσιακής ζωγραφικής. «O Παύλος Σάμιος ανήκει σε ένα είδος καλλιτεχνών που τελεί υπό εξαφάνισιν, στους ζωγράφους ιστορίας», γράφει στο σημείωμά της η κ. Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. «O Π.Σ. αντλεί το δικό του αφηγηματικό υλικό από την καθημερινότητα, που συχνά μεταβάλλεται σε καθημερινή τρέλα. Αφήγηση σημαίνει δράση, διάλογο, δράμα, διαξιφισμό, ανταλλαγή και συναλλαγή, έρωτα, διασταύρωση νευμάτων και βλεμμάτων. H αφήγηση προϋποθέτει ακόμη ένα σκηνικό χώρο που ενοικείται από τα κατάλληλα σύνεργα και σήματα. Σκέφτομαι αυτές τις απείθαρχες κόκκινες γόβες σχεδόν έμψυχες που προσγειώνονται βίαια σε κάποια γωνιά του πίνακα, εξαγγέλλοντας τη θυελλώδη εισβολή του θηλυκού, μετατρέποντας τη ζωγραφική επιφάνεια σε πεδίο ερωτικής μάχης»… Για να καταλήξει η M. Λ.-Π. πως «ο μεταμοντερνισμός» του Παύλου Σάμιου «είναι προσωπικός και διαμορφωμένος από γηγενείς πρώτες ύλες». Στην ενότητα που περιλαμβάνει έργα του 2000 ο Π.Σ. αρκείται στη μονοχρωμία ή βάζει πολύ λίγο χρώμα, όπως στις ακτίνες του φάρου μακριά, ενώ στο μισοσκότεινο δωμάτιο οι σκιές πέφτουν βαριές, από ανθρώπους που είτε βρίσκονται πιο πίσω στο δωμάτιο, είτε ήταν κάποτε μέσα σε αυτό και κυριαρχούσαν και μόνο ο ζωγράφος τις βλέπει. Ολοι θυμόμαστε την Αγγέλα Νικολάου, που όσο και αν δεν αναφέρεται πουθενά, στη ζωγραφική του Παύλου, μαθητού του άντρα της Νίκου Νικολάου και πιστού οικογενειακού φίλου, είναι παρούσα.
Αυτός ο Απρίλης στη Νέα Υόρκη έχει πολλές εκπλήξεις, κρυμμένες στο κοντομάνικό του. Θα αποκαλυφθούν σιγά σιγά, μία μία και έχουν όλες σχέση με την τέχνη και την επίδρασή της στην καλλιτεχνούπολη της Νέας Υόρκης, που δοκιμάστηκε τόσο σκληρά από τον πύρινο «δράκο» της τρομοκρατίας.