Μπορεί η αστυνομική – μυθιστορηματική διάσταση της υπόθεσης της εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη» να ασκεί απέραντη γοητεία – κι αυτό είναι λογικό μετά τη δημιουργία ενός τέτοιου μύθου γύρω από την οργάνωση, αλλά, ασφαλώς, αυτή της η διάσταση δεν είναι και η σημαντικότερη. Και αυτό ισχύει και θα ισχύει, όποια κι αν είναι η τελική της έκβαση.
Είτε επιβεβαιωθούν τα πιο ακραία σενάρια που εξάπτουν τη φαντασία και συνδέουν την οργάνωση και τους δολοφόνους της με μυστικές υπηρεσίες, πολιτικούς χώρους, ιδεολογική πάλη, διεθνείς τρομοκράτες κ.ο.κ. είτε φθάσουμε στον αντίποδα, να μάθουμε μια μέρα ότι επρόκειτο για πολύ πιο «πεζούς» δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου που είχαν «στήσει μια φάμπρικα» σαν να πουλάνε ναρκωτικά, είτε η αλήθεια, το πιο πιθανόν άλλωστε, βρεθεί κάπου ανάμεσα, δεν έχει πια και πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο σενάριο είναι πλέον πολιτικά αδιάφορα, καθώς στην κοινή συνείδηση, ακόμη και η απευκταία πρώτη εκδοχή, δεν εκφράζει πλέον τίποτε.
Γι’ αυτό και ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, που ζει αυτές τις μέρες τον κολοφώνα της δόξας του και που δικαίως εγγράφει μεγάλες υποθήκες για το μέλλον, τιμάται μάλλον για λάθος λόγο. H μεγάλη επιτυχία του δεν είναι τόσο ο επιχειρησιακός, όσο ο πολιτικός αφοπλισμός της «17 Νοέμβρη».
Εκείνο που έχει τεράστια σημασία, είναι το γεγονός ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, με έναν πολύ σοβαρό, έξυπνο, συνετό και συστηματικό πολιτικό λόγο, συνέβαλε όσο κανείς στην «αποενοχοποίηση» μιας κοινωνίας που όλοι ξέρουμε ότι, δυστυχώς, κάποτε βίωσε με συμπάθεια τις πολιτικές δολοφονίες, πράγμα όχι παράξενο, όταν τα θύματά τους ήταν χουντικοί αρχιβασανιστές. Σε τέτοιες ενέργειες, πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν τον «Ζορό» που ερχόταν να «πάρει πίσω» το αίμα και τη χαμένη συνείδηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού που είδαν ανήμποροι να περνάει από πάνω τους μια επταετής δικτατορία με την ξένη ανοχή, αν όχι συμπάθεια.
Εκείνο που πέτυχε λοιπόν ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, ήταν ότι βοήθησε να φύγει αυτή η μάσκα του «Ζορό», ότι βοήθησε ακριβώς αυτόν τον κόσμο να δικαιούται να αγανακτήσει πλέον ανοιχτά με τους δολοφόνους, να καταλάβει ότι οι Αμερικανοί, και αργότερα (ευτυχώς) και οι Αγγλοι δεν ήταν οι εχθροί, αλλά οι φίλοι σε αυτήν την υπόθεση. Να ηττηθεί οριστικά αυτός ο απηρχαιωμένος κυρίαρχος για χρόνια παραλογισμός, που ήθελε τους θύτες δολοφόνους να έχουν μια «μυρωδιά» ηθικής νομιμοποίησης και φυσικού δικαστή, ενώ τους διώκτες τους να είναι οι «κακοί ξένοι» που επεμβαίνουν στη χώρα και πάνε να μας στερήσουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας.
Ο Χρυσοχοΐδης έκανε «από τα αριστερά», αυτό που αν είχε επιχειρήσει να το πράξει οποιοσδήποτε «από τα δεξιά», μπορεί σήμερα να βλέπαμε εικόνες που δεν τις φανταζόμαστε. Κατά πάσαν πιθανότητα, αν μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κρατούσε κατ’ αυτόν τον οριακά θεσμικό τρόπο τον Ξηρό, το κύριο θέμα της συζήτησης δεν θα ήταν η εξάρθρωση της τρομοκρατίας, αλλά, «η ανάλγητη Αστυνομία και η ξενόδουλη κυβέρνηση που κάνει ό,τι της λένε οι Αμερικανοί». Υπ’ αυτήν την έννοια, αποτελεί ιστορικό ευτύχημα ότι η εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» έγινε στις μέρες του ΠΑΣΟΚ.
Η Ελλάδα παιδεύτηκε πάρα πολύ μέχρι να φθάσει σήμερα να μετέχει στην καρδιά, στον σκληρό πυρήνα του δυτικού συστήματος, ταυτόχρονα στην Ευρωζώνη και στο NATO. Παιδεύτηκε κυρίως από τον ίδιο της τον εαυτό. Και η εξάρθρωση της τρομοκρατίας είναι ακριβώς η «τελευταία πράξη» του δράματος, που χωρίς να το συνειδητοποιεί έζησε η χώρα, η τελευταία πράξη της μεγάλης περιπέτειας να ακροβατεί επί δεκαετίες στα σύνορα του δυτικού κόσμου με άλλους, όπως τον κομμουνιστικό ή την τριτοκοσμικότητα, για να μην αναφέρει κανείς τις γελοιότητες λ.χ. των ορθόδοξων τόξων που κάποτε συζητήθηκαν τόσο σοβαρά. Ευτυχώς, τελειώσαμε…