H παρατήρηση του κ. K. Μητσοτάκη, ότι δεν πρέπει να υπογράφονται έτσι άκριτα και αβασάνιστα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ίσως δεν θα έπρεπε να στραφεί εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά είναι ορθή παρατήρηση και στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης. H κυβέρνηση είναι που κάνει κατάχρηση των συνταγματικών δικαιωμάτων και φέρνει σε δύσκολη θέση τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και είναι πραγματικά αξιοθρήνητη η προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου να εκτρέψει τον επιβεβλημένο έλεγχο της αντιπολίτευσης σε επίθεση κατά του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η όλη συζήτηση και προπαντός η παρέμβαση του κ. Στέφανου Μάνου αποκαλύπτει την επιπολαιότητα της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση ορισμένων ζητημάτων, που σχετίζονται με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και τον πολύπαθο Μαραθώνα. H κυβέρνηση έδωσε τη μάχη για το αμαρτωλό Κωπηλατήριο (αναγνώστης της «K» πρότεινε αυτή τη λέξη αντί του κωπηλατοδρομίου και νομίζω ότι είναι η ορθότερη και πρέπει να την υιοθετήσουμε). Επί τρία χρόνια, στρεψοδικώντας και ψευδόμενη, έδειξε παράδοξη εμμονή στην επιλογή της, παρά τη διεθνή και υπεύθυνη κατακραυγή για τη βεβήλωση του ιστορικού πεδίου της μάχης και την καταστροφή αρχαίων ευρημάτων.
Σ’ αυτό το διάστημα, ουδεμία πρόβλεψη και φροντίδα για την κλασική διαδρομή του Μαραθώνιου Δρόμου, που όπως παρατηρεί πολύ σωστά ο κ. Στ. Μάνος, είναι το μόνο άθλημα που συνδέει τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες με την πόλη της Αθήνας και την ιστορία της. Με τον Φειδιππίδη του 490 π.Χ., αλλά και τον Σπύρο Λούη της πρώτης διοργάνωσης των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Τέλος, με το αττικό τοπίο που, παρά τις βάναυσες επιθέσεις που δέχεται, αντιστέκεται και είναι μοναδικό. Εχει δίκαιο ο κ. Μάνος, η κλασική μαραθώνια διαδρομή είναι μοναδικό πλεονέκτημα για την προβολή της Αθήνας, της Αττικής και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αλλά προπαντός της ιστορικής μάχης του 490 π.Χ., αν και οι ξένοι τη σέβονται περισσότερο από μας. (Απεχθανόμαστε την πατριδοκάπηλη ρητορεία και δεν πιστεύουμε ότι θα… είχε σταματήσει ο πολιτισμός αν είχαν νικήσει οι Πέρσες. Συνέβη όμως να νικήσουν οι Αθηναίοι και η νίκη εκείνη σφράγισε τη μοίρα τους).
Πριν από περίπου τρία χρόνια, ανατέθηκε σε δύο αρχιτέκτονες να μελετήσουν την αφετηρία της κλασικής μαραθώνιας διαδρομής, κοντά στον Τύμβο. Κάθησαν οι άνθρωποι, εργάστηκαν και παρέδωσαν εμπροθέσμως τη μελέτη και τις σχετικές μακέτες, μερικές από τις οποίες δημοσίευσε η «K» προ αρκετών μηνών. Οι αρχιτέκτονες πληρώθηκαν για τον κόπο τους, μελέτη δε και μακέτες καταχωνιάστηκαν στο συρτάρι κάποιου αρμοδίου, αν δεν πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων.
Τώρα έρχονται καθυστερημένα και εσπευσμένα, εξ ου και η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, και στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας να ασχοληθούν με την κλασική μαραθώνια διαδρομή, που αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη τους σκέψη και φροντίδα. Θα κόψουν εκατοντάδες ή χιλιάδες πεύκα, θα προξενήσουν και άλλες πληγές στο αττικό τοπίο, θα σπαταλήσουν χρήματα με τη δικαιολογία ότι διαφορετικά… δεν προλαβαίνουν! Ας βρεθεί κάποιος να τους πει ότι ενδιαφέρει περισσότερο αν θα σεβαστούν την ιστορία μας, το Σύνταγμα, το τοπίο και τα χρήματά μας, παρά αν θα προλάβουν ή όχι. Δική τους είναι η ευθύνη.
Μερικοί διερωτώνται: Μα γιατί αυτή η εμμονή σε αμφισβητούμενες επιλογές, όπως είναι το Κωπηλατήριο του Μαραθώνα ή το Μουσείο στου Μακρυγιάννη. Τι συμφέρον έχουν να ταυτίζουν το επιχειρούμενο έργο με τη δική τους επιλογή, αρνούμενοι κάθε άλλη συζήτηση; Δεν πιστεύω ότι έχουν κάποιο συμφέρον. Μάλλον πάσχουν από ένα είδος… εξουσιαστικού αυτισμού.