Ολη η συζήτηση περί του νομοσχεδίου για την «ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή» έθεσε, μεταξύ άλλων, και το θεμελιώδες (για τα όρια της επιστημονικής έρευνας) ερώτημα σχετικά με το πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή. Μολονότι η ελληνική κοινωνία δεν αντιμετώπισε ποτέ έντονα το δίλημμα «είναι ή όχι φόνος η άμβλωση» (όπως και απέχει ακόμη από τα διλήμματα της θεραπευτικής κλωνοποίησης), το ερώτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό (φιλοσοφικό-θρησκευτικό), αλλά και πρακτικό (νομικό-επιστημονικό), αν κρίνουμε από τις πολλές και διαφορετικές απαντήσεις που η ίδια η επιστήμη δίνει. Ας δούμε ποιες είναι.
Κάποιοι βιολόγοι (και όχι μόνον) εκφράζουν την άποψη ότι δεν υπάρχει σημείο έναρξης της ανθρώπινης ζωής. Το σπερματοζωάριο και το ωάριο είναι τόσο ζωντανά όσο εσείς κι εγώ. Οι γενετιστές έχουν άλλη γνώμη: ότι το ανθρώπινο ον δημιουργείται κατά τη γονιμοποίηση (ένωση των γονιδίων των γονιών που δημιουργεί ένα άτομο με νέες ιδιότητες). Οι εμβρυολόγοι, πάλι, θεωρούν ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει μετά τη 12η ημέρα κύησης, αφού τα δίδυμα (άτομα με διαφορετικές ζωές) δεν προκύπτουν ποτέ πριν από τη 12η ημέρα. Οι νευρολόγοι πιστεύουν κάτι διαφορετικό: καθώς, ως στιγμή του θανάτου ορίζεται εκείνη κατά την οποία χάνεται το «σήμα» του εγκεφάλου στον ηλεκτροεγκεφαλογράφο, ως στιγμή έναρξης της ζωής μπορεί να θεωρηθεί εκείνη κατά την οποία αρχίζει ο εγκέφαλος του εμβρύου να δίνει «σήμα» (περίπου στις 27 εβδομάδες κύησης). Οι τεχνολόγοι διατυπώνουν την άποψη ότι ανθρώπινη ζωή υπάρχει από τη στιγμή που αυτή μπορεί να διατηρηθεί έξω από τη μήτρα – κάτι δυνατό με την πλήρη ανάπτυξη των πνευμόνων του εμβρύου, όμως η τεχνολογική εξέλιξη επιτρέπει πλέον σε ένα πρόωρο βρέφος να επιζήσει από την 25η εβδομάδα της κύησης. Οι ανοσολόγοι τοποθετούν την έναρξη της ανθρώπινης ζωής στο σημείο που ο οργανισμός αναγνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα σε εαυτό και μη-εαυτό (κοντά στη γέννηση). Οι φυσιολόγοι θεωρούν ότι η ζωή ξεκινά μόλις το μωρό χωριστεί από τη μητέρα και λειτουργήσει το κυκλοφορικό, πεπτικό και αναπνευστικό του σύστημα, δηλαδή όταν γεννηθεί και κοπεί ο ομφάλιος λώρος.
Επιστημονικές εξηγήσεις τόσες ώστε να μπορεί να τεκμηριωθεί κάθε κώδικας δεοντολογίας (αυστηρός ή ελαστικός, ανάλογα με τις ανοχές της κοινωνίας). Απαντήσεις που δεν λύνουν το μυστήριο της ζωής, μόνο αξιοποιούνται στη νομική κάλυψη της χρήσης γενετικού υλικού. Το αν αυτή η χρήση παρεμβαίνει και πώς στον αδιάκοπο ρυθμό του γίγνεσθαι, στην ακατάπαυστη εξέλιξη της φύσης, στην ατελεύτητη νοσταλγία του ακαθόριστου προς το καθορισμένο, του δυνάμει προς το ενεργεία (της ύλης προς τη μορφή, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης), είναι κάτι που -όσοι νόμοι κι αν ισχύσουν- δεν θα πάψει ποτέ να απασχολεί και να εγείρει διλήμματα.