Ενας κατηγορούμενος, για να ελαφρύνει τη θέση του, για να συγκινήσει ή και για να δυσχεράνει την απόδοση δικαιοσύνης, δικαιούται να ισχυρίζεται ό,τι ορίζει η επιθυμία του, η στρατηγική του, ο φόβος του. Και να ψευδολογήσει μπορεί, και να αναιρέσει όσα προ ολίγου ομολόγησε, και να αποκηρύξει τα ίδια του τα πιστεύω, και να προσχηματιστεί ότι απειλήθηκε ή εκβιάστηκε, και να εκθέσει συγκατηγορουμένους του, και τη λευκή περιστερά να παραστήσει. Οσο μπορώ να καταλάβω από τα νομικά, ο συνήγορος οφείλει να υλοποιήσει τη στρατηγική του πελάτη του, πολύ περισσότερο αν την έχουν χαράξει από κοινού, διότι η δική του υποχρέωση είναι να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων και με κάθε νόμιμο (ή ενίοτε και νομιμοφανή) τρόπο τον άνθρωπο που τον προσέλαβε και τον αμείβει, αδρά ή και συμβολικά.
Μπορεί και να αδικώ τους θεμιστοπόλους, αλλά νομίζω ότι η υπερασπιστική τους τακτική υποχρεούται εκ των πραγμάτων, και παρά τις περί Θέμιδος κορόνες, να υπακούει στο δόγμα «νόμος είναι το δίκιο του πελάτη». Αλλως παραιτούνται και αφήνουν την υπόθεση σε κάποιον που διαθέτει τον απαιτούμενο κυνισμό. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο συνήγορος ταυτίζεται -στο πεδίο της ιδεολογίας ή της πρακτικής- με οιονδήποτε πελάτη του. Παραμένει ο εαυτός του, με τις δικές του απόψεις, τη δική του στάση. Και ο εαυτός τους παραμένει κι όταν μετέχει σε ομαδικές εμφανίσεις, όπως συνέβη με την κοινή εκδήλωση των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη «17 Νοέμβρη». Δυσκολεύομαι, ας πούμε, να δεχτώ ότι θα έβρισκαν όλοι τους δικονομικώς ή άλλως πως πρέπουσα τη συμπεριφορά ενός εξ αυτών, του κ. Αγιοστρατίτη, που προ καιρού συνομιλούσε τηλεφωνικώς από το γραφείο του με τον κ. Σάββα Ξηρό, μπροστά στις κάμερες, που τις είχε καλέσει ο ίδιος, άγνωστο για ποιους λόγους, πάντως όχι επειδή δεν έβρισκε άλλο τρόπο για να υπηρετήσει το συμφέρον του πελάτη του ή την απονομή δικαιοσύνης.
Οι συνήγοροι φαίνεται να συμφωνούν ότι η ένοπλη δράση των πελατών τους συνιστά πολιτικό έγκλημα. Και λοιπόν (για να μιλήσω ηθικίστικα, μιας και, το ξαναλέω, δεν κατέχω τα νομικά); Είναι τίτλος τιμής ο τίτλος «πολιτικός εγκληματίας»; Είχε αποδεχτεί κανείς από τους συνηγόρους των αντιστασιακών, επί χούντας, ότι υπερασπιζόταν «εγκληματίες», έστω πολιτικούς;
Κι ύστερα, παύει να είναι εγκληματίας (δολοφόνος, ληστής ή ό,τι άλλο) όποιος, υπακούοντας στον ονειρισμό του και τσαλαπατώντας τις ίδιες τις ιδέες και τις αξίες που προσχηματικά επικαλείται, αφιονίζεται από την ψευδαίσθηση ότι «πλήττει την καθεστηκυία τάξη και τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας», στον οποίο πρέπει να υποθέσουμε ότι ανήκε και ο Θάνος Αξαρλιάν ή ο αστυφύλακας Χρίστος Μάτης, που του είχαν αναθέσει να φυλάει μια τράπεζα;