Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιστωτική κάρτα είναι στη χώρα μας ένα από τα πλέον επικερδή προϊόντα για τις τράπεζες. Απόδειξη τούτου είναι τα καθημερινά τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε με νέες «δελεαστικές» προσφορές. Βεβαίως, κατά πάγια και αυτονόητη αρχή, όταν σε μια συναλλαγή ο ένας των συμβαλλομένων αποκομίζει υπερβολικό κέρδος, ο έτερος υφίσταται επαχθέστατη ζημία…
Σ’ αυτήν τη λεόντεια συμφωνία τράπεζας – πελάτη προσετέθη χθες και ένα νέο, αρνητικότατο για τον δεύτερο, στοιχείο. Σύμφωνα με αποκαλυπτική έρευνα των «Νέων», από τα 6 δισ. ευρώ που ήταν ο συνολικός τζίρος των πιστωτικών καρτών πέρυσι, τα 6,6 εκατ. ευρώ αφορούσαν συναλλαγές απάτης (εις βάρος, βεβαίως, του κατόχου της κάρτας). H απάτη γίνεται με πλαστές κάρτες, σε περιπτώσεις κλοπής τους, με ηλεκτρονικές υποκλοπές μέσω του Internet κ.ο.κ. Κατά την αστυνομία, κάθε χρόνο καταγράφονται περισσότερες από 10.000 καταγγελίες για «φουσκωμένες» χρεώσεις, με την παρατήρηση, δε, ότι ο αριθμός αυτός καλύπτει μόνον το 20% των περιπτώσεων. Και τούτο, διότι, όπως εικάζεται, ο «θιγόμενος» καταφεύγει στην αστυνομία όταν οι επιπλέον χρεώσεις υπερβαίνουν τα 3.000 ευρώ.
Πολύ ενδιαφέρον, επίσης, είναι και το στοιχείο ότι έναντι των 10.000 καταγγελιών που γίνονται κάθε χρόνο στην αστυνομία, στις τράπεζες εκκρεμούν μόνον 1.000 ανάλογες προσφυγές. Διότι, πιθανότατα, η διαφορά αυτή δηλώνει την έκδηλη δυσπιστία του πελάτη ότι θα δικαιωθεί από την τράπεζα. H οποία -σημειωτέον- «δικαιολογεί» ένα σημαντικό ποσοστό του υψηλότατου στη χώρα μας επιτοκίου των πιστωτικών καρτών για την κάλυψη αυτού του είδους των απατών, όπως και για τις ζημίες της από αναξιόχρεους πελάτες.
Τέλος, μια άλλη ελληνική ιδιαιτερότητα που καθιστά τον κάτοχο της πιστωτικής κάρτας από χρήστη σε θύμα, είναι η εξής. Οι περισσότεροι πελάτες -και ιδίως πελάτισσες- δεν χρησιμοποιούν την κάρτα ως πρόσκαιρη διευκόλυνση στις αγορές τους, αποπληρώνοντας το χρεωθέν ποσόν στο τέλος κάθε μήνα, αλλά ως… αέναον καταναλωτικό δάνειο. Διατηρούν, δηλαδή, συνεχώς -μέσω νέων αγορών- το χρέος τους στο πιστοληπτικό όριο του ενός ή των δύο εκατομμυρίων δρχ., ανάλογα με την κάρτα. Με τον τρόπο αυτό, όμως, πληρώνουν κάθε χρόνο μόνον σε τόκους περίπου 400.000 δρχ. για τα 2 εκατομμύρια, ενώ ένα ισόποσο καταναλωτικό δάνειο θα τους επιβάρυνε με 200.000 δρχ. Ας προστεθεί, επίσης, ότι η λήψη καταναλωτικού δανείου υπαγορεύεται συνήθως από πραγματικές ανάγκες, ενώ η κάρτα προτρέπει μάλλον σε ευδαιμονικές και αλόγιστες δαπάνες.
Συμπερασματικώς, λοιπόν, κατά μια δεύτερη πάγια αρχή των συναλλαγών, για να αναδειχθεί ο ένας των συναλλασσομένων σε ατσίδα και αετονύχη, πρέπει ο έτερος να συμπεριφερθεί ως απερίσκεπτος και αφελής…